Από αυτά που μένουν τίποτε δεν συμπαθώ.
Εκείνα που δεν γύρισαν
πάντα φωτίζουν τα υπόλοιπα.
Με αδυναμία.
Ό,τι μένει είναι αδυναμία.
Η φορεσιά μου.
Όλα τα χρώματα είναι ίδια.
Η φύση και η χημεία μάς μπερδεύουν.
Και εμείς ίδιοι.
Ο χρόνος μάς γελάει.
Δεν είναι ποτέ ίδιος.
Ούτε το ποτάμι.
Ούτε η μήτρα τους, καθρέφτης της υποδοχής.
Το ανάστημά μου.
Πάντα με περιορίζει.
Γνώσεις που πάντα θα χάνονται.
Δίπλα τους ο θυμός.
Και το τέλος μου.
Δείχνει έναν βορρά.
Πεθαίνει για τον νότο.
