Νίκος Ψαρρός

Σε μεγάλη καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύεται ρεπορτάζ για την κατάσταση που επικρατεί στην Γάζα μετά την επίθεση της Χαμάς, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι μια μητέρα έξι παιδιών, κάτοικος της Γάζας, αφού έλαβε ειδοποίηση από τις δυνάμεις του Ισραήλ ότι η περιοχή που κατοικεί θα βομβαρδιστεί, κατέφυγε σε ασφαλές σημείο, το οποίο της υποδείχθηκε επίσης από τις δυνάμεις του Ισραήλ, και προφανώς επιβίωσε μαζί με τα παιδιά της. Το σπίτι καταστράφηκε κατά το βομβαρδισμό και επιστρέφοντας στα ερείπια αναρωτήθηκε, όπως μας λέει το ρεπορτάζ στην επικεφαλίδα: «Τι έκαναν τα παιδιά μου για να το αξίζουν αυτό;»

(ή Η επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα)

Μια από τις ηρωίδες της σειράς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας του Λάρι Νίβεν (Larry Niven) που διαδραματίζεται στον Κόσμο-Δακτύλιο (Ringworld) είναι η Τίλα Μπράουν. Το μόνο χάρισμά της που, σύμφωνα με τη διήγηση, την έφερε στην ομάδα των ανθρώπων η οποία έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της γήινης ανθρωπότητας στον Κόσμο-Δακτύλιο ήταν το ότι ήταν γόνος μιας σειράς «τυχερών» ανθρώπων, προσώπων που είχαν καλύτερες από τον μέσο όρο επιδόσεις σε λοταρίες ή είχαν καταφέρει να βγουν αλώβητοι από καταστροφές.

Διάβασα ότι τα νερά της θεσσαλικής πλημμύρας κάλυψαν μια έκταση 720.000 στρεμμάτων, δηλαδή 720 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων.^[1] Αν αφαιρέσουμε 100.000 στρέμματα που αναλογούν στην πλημμυρισμένη περιοχή γύρω από τη λίμνη Κάρλα, που όπως φαίνεται θέλει να αναστηθεί, μας μένουν 620 χιλιάδες στρέμματα (620 εκατομμύρια τετραγωνικά μετρά) καλυμμένα από το νερό γύρω από την Καρδίτσα, τον Παλαμά, μια επιφάνεια που φτάνει μέχρι τα Φάρσαλα.

Αν παραδεχτούμε ότι η βροχόπτωση τις τρεις μέρες του Δανιήλ απέφερε 710 χιλιοστά ανά τετραγωνικό μέτρο, τότε τη θεσσαλική γη κάλυψαν 440 εκατομμύρια (ναι, εκατομμύρια) κυβικά μέτρα νερού – περίπου όση και η χωρητικότητα της λίμνης Πλαστήρα.

Από αυτά πρέπει να φτάσουν γύρω στα 350 εκατομμύρια στη θάλασσα (τα υπόλοιπα τα απορροφά το χώμα ή εξατμίζονται –  εδώ μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αν είναι λιγότερα αυτά που μένουν προς απορροή τόσο το χειρότερο). Η απορροή γίνεται μέσω της μοναδικής φυσικής διόδου: της κοίτης του Πηνειού.

Όπως μας δείχνουν τα γεγονότα, ο Πηνειός χρειάζεται γύρω στις πέντε με έξι μέρες για να διαχειριστεί αυτή την ποσότητα υδάτων – σπάσουν δεν σπάσουν τα αναχώματα.

Για να εκτονωθεί η κατάσταση πιο γρήγορα θα έπρεπε να υπάρχει ένας ανακουφιστικός δίαυλος που θα μπορούσε να μεταφέρει τουλάχιστον τη μισή ποσότητα των υέτιων υδάτων, δηλαδή γύρω στα 175 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, σε λιγότερες μέρες στη θάλασσα, και μάλιστα προς τον Παγασητικό, γιατί εκτός από την κοιλάδα των Τεμπών δεν υπάρχουν φυσικά ανοίγματα προς τις θεσσαλικές ακτές του Αιγαίου.

Χρειάζεται λοιπόν ένα κανάλι μήκους τουλάχιστον 100 χιλιομέτρων με πλάτος 30 μέτρα και βάθος γύρω στα 5 μέτρα, που θα συμπεριλαμβάνει και σήραγγες λόγω της μορφολογίας του εδάφους για να μπορέσει να διαχειριστεί μια τέτοια ποσότητα. Eπιπλέον πρέπει να συντηρείται εις τον αιώνα τον άπαντα και, προφανώς, θα πρέπει να απαλλοτριωθεί γη σε διπλάσια επιφάνεια από αυτήν του κυρίως διαύλου για να κατασκευαστεί.

Βέβαια, πάλι ο Βλοχός και η Μεταμόρφωση και άλλα χωριά του Παλαμά και της Καρδίτσας που βρίσκονται σε σχετικά χαμηλά μέρη θα καλυφθούν από νερά, ενώ η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος αυτού προϋποθέτει ότι μια τέτοια νεροποντή δεν θα εγκύπτει κάθε δυο ή κάθε πέντε χρόνια.

Δεν είμαι μηχανικός και δεν έχω ιδέα πόσο  θα κοστίσει ένα τέτοιο έργο, το οποίο πολλοί θα σπεύσουν να αποκαλέσουν φαραωνικό. Το ερώτημα είναι λοιπόν:

Το λιγουρεύεστεεεεε;

^[1]     Πηγή: 720.000 στρέμματα πλημμύρισαν στη Θεσσαλία | Ελλάδα Ειδήσεις (thetoc.gr)

Διάβασα τα σημεία του προγράμματος του Στέφανου Κασσελάκη όπως είναι δημοσιευμένα στη σελίδα του στο Facebook. Δεν βρήκα κάτι νέο, αντίθετα βρήκα ένα σωρό ξαναζεσταμένες παλιές προτάσεις και προτάσεις που κατά τη γνώμη μου στερούνται κάθε λογικής υπόστασης.

Ακόμα μια φορά γίνεται πολύς λόγος, ενόψει των ετησίων πύρινων καταστροφών οι οποίες χτυπάνε τη χώρα, για τη μη υφιστάμενη πρόληψη. Πριν όμως από κάθε κριτική και κάθε συζήτηση για πιθανά μέτρα πρέπει να διερευνηθεί ποιος μπορεί να είναι ο εφικτός σκοπός της πρόληψης ενός τέτοιου φαινομένου.

Ο τίτλος του κειμένου αυτού δεν είναι πρωτότυπος. Ήδη το 1842 ο Μαξ Στίρνερ, ένας από τους φιλοσοφικούς μου ήρωες, είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο, όπου ασκούσε δριμεία κριτική στο γερμανικό σχολικό σύστημα, το οποίο παρέπαιε ανάμεσα σε έναν στείρο διανοητισμό, που ο Στίρνερ αποκαλεί «ουμανισμό», και σε έναν αντιουμανιστικό σχετικιστικό ινστρουμενταλισμό – τον ρεαλισμό. Οι θέσεις του Στίρνερ μου διέσχισαν τη σκέψη όταν  διάβασα στα κοινωνικά μέσα για την υπόθεση μιας υποψηφίου των πανελλαδικών εξετάσεων η οποία, όπως καταγγέλλει, δεν μπόρεσε να μπει στην σχολή της προτίμησής της –την Αρχιτεκτονική του Πανεπιστημίου Αθηνών– γιατί δεν κατάφερε να περάσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στο αντικείμενο του ελεύθερου σχεδίου, ενώ στα υπόλοιπα μαθήματα είχε πολύ καλές επιδόσεις και έναν πολύ μεγάλο αριθμό μορίων.

Πασχαλινό διήγημα του Νίκου Ψαρρού

Οι ιδέες και οι σκέψεις που θα παρουσιάσω βασίζονται περισσότερο σε γενικές παρατηρήσεις «από πλάγια οπτική γωνία» και την εμπειρία μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη μη-Ελλάδα, παρά σε «σκληρά» εμπειρικά δεδομένα. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε λοιπόν με αυτά που θα γράψω, αλλά και δεν επιδέχονται άμεσης διάψευσης – γιατί έχουν να κάνουν με αυτό που ίσως ένας καντιανός κοινωνιολόγος θα ονόμαζε το «πράγμα καθ’ εαυτό» της ελληνικής πραγματικότητας.

Στη συνέντευξή του στα Νέα του Σαββατοκύριακου 4-5 Φεβρουαρίου 2023 (https://www.tanea.gr/print/2023/02/04/interviews/pame-se-ekloges-ypsistis-toksikis-polosis/) ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε σε μια ανθοδέσμη ερωτημάτων που κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα: από τα καυτά θέματα της πολιτικής επικαιρότητας όπως οι υποτιθέμενες παρακολουθήσεις πολιτικών και μελών της ανώτατης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων –υποτιθέμενες, διότι με εξαίρεση την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, για τις άλλες δεν υπάρχει επίσημη ονομαστική επιβεβαίωση ούτε από την κυβέρνηση αλλά ούτε και από την αρμόδια ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή– μέχρι τη φύση της δημοκρατίας και αυτού που ο κ. Βενιζέλος αποκάλεσε «μεταπολιτική».