Οι ιδέες και οι σκέψεις που θα παρουσιάσω βασίζονται περισσότερο σε γενικές παρατηρήσεις «από πλάγια οπτική γωνία» και την εμπειρία μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη μη-Ελλάδα, παρά σε «σκληρά» εμπειρικά δεδομένα. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε λοιπόν με αυτά που θα γράψω, αλλά και δεν επιδέχονται άμεσης διάψευσης – γιατί έχουν να κάνουν με αυτό που ίσως ένας καντιανός κοινωνιολόγος θα ονόμαζε το «πράγμα καθ’ εαυτό» της ελληνικής πραγματικότητας.

Στη συνέντευξή του στα Νέα του Σαββατοκύριακου 4-5 Φεβρουαρίου 2023 (https://www.tanea.gr/print/2023/02/04/interviews/pame-se-ekloges-ypsistis-toksikis-polosis/) ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε σε μια ανθοδέσμη ερωτημάτων που κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα: από τα καυτά θέματα της πολιτικής επικαιρότητας όπως οι υποτιθέμενες παρακολουθήσεις πολιτικών και μελών της ανώτατης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων –υποτιθέμενες, διότι με εξαίρεση την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, για τις άλλες δεν υπάρχει επίσημη ονομαστική επιβεβαίωση ούτε από την κυβέρνηση αλλά ούτε και από την αρμόδια ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή– μέχρι τη φύση της δημοκρατίας και αυτού που ο κ. Βενιζέλος αποκάλεσε «μεταπολιτική».

Η διαμάχη ανάμεσα στον Ετιέν-Ζοφρουά Σαιν Ιλαίρ (1772-1844) και τον Ζωρζ Κυβιέ (1769-1832). Τεύχος 136

Αν ζούσαμε στον καλύτερο των κόσμων, το φέρετρο του Κωνσταντίνου του Β’, Βασιλιά των Ελλήνων, θα πήγαινε στην τελευταία του κατοικία στο Λαϊκό Βασιλικό Νεκροταφείο του πρότυπου κολχόζ Τατόι, στους ώμους του συντρόφου Δημήτρη Κουτσούμπα και των υπόλοιπων μελών της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., ενώ η μπάντα και η χορωδία του Ε.Ε.Σ. (Ελληνικού Ερυθρού Στρατού) θα παιάνιζε και θα τραγουδούσε το γνωστό εμβατήριο:

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Ν’ ανεβαίνει στο παλάτι,

Να πουλάει Ριζοσπάστη,

Και να κάνει ό,τι θέλει η εργατιά!

Αλλά δεν ζούμε στον καλύτερο των κόσμων…

Ο θάνατος του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου Β’ δεν προκάλεσε ούτε πανηγυρισμούς, όπως θα ήλπιζαν οι ορκισμένοι εχθροί της μοναρχίας, αλλά ούτε ξύπνησε ένα νέο φιλοβασιλικό κύμα – έστω και υπό τη μορφή του κιτς.

Όπως είδαμε, οι βιολογικές θεωρίες της εξέλιξης διατυπώθηκαν και διατυπώνονται ως θεωρίες της εξέλιξης των βιολογικών ειδών και όχι των μεμονωμένων οργανισμών. Είναι κοινός τόπος στις επιστήμες της ζωής αλλά και στην καθημερινή αντίληψή της, ότι η εξέλιξη ενός μεμονωμένου πολυκύτταρου οργανισμού –είτε ζώου είτε φυτού– εκτυλίσσεται ανάμεσα στο χρονικό σημείο της εμφάνισής του στον κόσμο και το χρονικό σημείο του θανάτου του, και διατρέχει τα στάδια της ωρίμανσης, της ωριμότητας και αναπαραγωγής και της φθίσης. Η εξέλιξη ενός μεμονωμένου οργανισμού είναι «κυκλική» –αρχίζει με την ανυπαρξία και τελειώνει με αυτήν– και συντηρητική, υπό την έννοια ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν αλλάζει η φύση του – αντίθετα, η εξελικτική του πορεία από την γέννηση ώς το θάνατο είναι μέρος της φύσης του. Αυτό που με την πάροδο του χρόνου αλλάζει γραμμικά και –όπως μας δείχνουν τα παλαιοντολογικά ευρήματα– με τρόπο μη αναστρέψιμο, είναι οι τύποι των φύσεων των μεμονωμένων οργανισμών. Οι οργανισμοί που υλοποιούν έναν τέτοιο τύπο ή σχέδιο αποτελούν τα μέλη ενός βιολογικού είδους. Ένα νέο είδος εμφανίζεται με την εμφάνιση οργανισμών που υλοποιούν έναν νέο τύπο και εξαφανίζεται όταν εξαφανιστεί και ο τελευταίος οργανισμός που τον υλοποιεί.

Ένα διήγημα 

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο εν Βελγίω, είδα πολλούς στο facebook να συγκρίνουν τους Βέλγους αστυνομικούς με τον περίφημο Ηρακλή Πουαρώ.

Ο ωφελιμισμός είναι η ηθική φιλοσοφική θεωρία που πρεσβεύει ότι μια πράξη ή ένας κανόνας είναι κάτι ηθικά επιτρεπτό εάν συνεισφέρει στην αθροιστική μεγιστοποίηση της ανθρώπινης ευτυχίας ή ευδαιμονίας (σλόγκαν: η μέγιστη δυνατή ευτυχία του μέγιστου δυνατού αριθμού ανθρώπων – όμως προσοχή: ο ωφελιμισμός δεν αποσκοπεί σε αυτό που ονομάζουμε κοινό καλό αλλά στο άθροισμα των ατομικών καλών).

Γιατί άραγε παρουσιάζει στην υπόθεση των υποκλοπών η καταγγέλλουσα πλευρά τρεις μάρτυρες, για τους οποίους μάλιστα ζητεί και την προστασία της ανωνυμίας;