Υπάρχουν αριστεροί, πάσης φύσεως (από συνετούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι έξαλλους αναρχοαριστερούς), που είναι αριστερο-πογκρομιστές; Ρητορικό ερώτημα, με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία της 7ης Οκτωβρίου 2023 που πλήττει πάλι τον ισραηλινό λαό και το κράτος του. Μια φρίκη που δεν έχει όνομα, όταν αντικρίζεις αιματοβαμμένα κρεβατάκια μωρών που σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ από τους «μαχητές της Χαμάς», καμένα και βεβηλωμένα πτώματα[1]. Υπάρχουν αριστεροί αντισημίτες πογκρομιστές; Που υποστηρίζουν, δηλαδή, άμεσα ή έμμεσα, την ισλαμιστική, την αντισημιτική Χαμάς; Υπάρχουν αριστεροί που επιδοκιμάζουν, αδιαφορούν ή τηρούν ίσες αποστάσεις απέναντι στους πάνω από 1.200 νεκρούς, οι περισσότεροι άμαχοι (άνδρες, γυναίκες, μωρά παιδιά, νέοι και νέες, ηλικιωμένοι), στους 240 ομήρους, της ισλαμιστικής τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς; Και αν ναι, το φαινόμενο είναι καινούργιο, όπως λένε και κάποιοι ναΐφ νεοφιλελεύθεροι. Λένε δηλαδή ότι ο αριστερός αντισημιτισμός είναι σχετικά νέο φαινόμενο, μας προέκυψε μετά τη συμμαχία του Ισραήλ με τις ΗΠΑ. Τώρα τι να τους πεις; Ότι ο εμπνευστής της λέξης, της έννοιας, ο Βίλχελμ Μαρ, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ήταν σοσιαλιστής; Δεν θα σε πιστέψουν οι άπιστοι φιλελεύθεροι.
Κάποιοι άλλοι, εξίσου αστοιχείωτοι και αναίσθητοι, παρότι διεκδικούν την ενσυναίσθηση καθότι αριστεροί νέας κοπής, και μαζί τους αρκετοί φιλελεύθεροι, δεν κάνουν κάτι άλλο από το να συμψηφίζουν: ναι, βεβαίως, καταδικάζουμε, όμως: α) τα ’θελε και τα ’παθε το Ισραήλ (και ο λαός του), διότι τόσα χρόνια έχει καταδικάσει τους Παλαιστίνιους και τη Γάζα, κ.λπ. Ό,τι ακριβώς έλεγε ο παλαιός αντισημιτισμός: για τα δεινά που πλήττουν τους Εβραίους ευθύνονται οι ίδιοι. β) μην ξεχνάμε ότι τώρα που κυβερνάει ο Νετανιάχου με την Ακροδεξιά, τα πράγματα έχουν ακόμα περισσότερο χειροτερέψει. Συνεπώς: ναι στην ειρήνη, με την απροϋπόθετη υπόμνηση ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Δηλαδή; Για όσο υπάρχει «αδικία» (με ή χωρίς εισαγωγικά) τα πογκρόμ επιτρέπονται ή, έστω, τα «κατανοούμε»; Τα πογκρόμ έχουν άλλοθι; Ή αυτό που συνέβη δεν είναι πογκρόμ; Και για τα διακόσια αντισημιτικά επεισόδια που έγιναν σε όλη την Γαλλία από το Σάββατο της 7ης Οκτωβρίου ώς το Σάββατο της 14ης Οκτωβρίου 2023, και για το αστέρι του Δαβίδ το ζωγραφισμένο σε σπίτια Γερμανών Εβραίων στο Βερολίνο[2] αλλά και στο Παρίσι και στο Στρασβούργο, πάλι οι Εβραίοι φταίνε και το Ισραήλ; Τέτοια αντισημιτικά επεισόδια θα πολλαπλασιασθούν, όπως είδαμε, τις επόμενες ημέρες και στη Γαλλία, και στις ΗΠΑ, και στην Αγγλία, και στην Γερμανία, θα εμφανισθούν και στην Ελλάδα[3]. Οι φιλοχαμάς διαδηλωτές, με πολλούς αριστερούς να τους σιγοντάρουν, κραυγάζουν «Θάνατος στο Ισραήλ!»
Αντίσταση; Όχι. Πογκρόμ!
Να ξαναρωτήσουμε: ήταν «αντίσταση» ή πογκρόμ αυτό που συνέβη την 7η Οκτωβρίου; Ιδού η απάντηση του αριστερού φιλόσοφου Μίκαελ Ουώλτζερ:
Νομίζω ότι πρόκειται για ένα πογκρόμ α λα παλαιά, μεγάλης έκτασης, πολύ καλά οργανωμένο, εκτελεσμένο με τον τρόπο στρατιωτικής επιχείρησης, αλλά πογκρόμ. Ο πρώτος στόχος του ήταν να σκοτώσει και να απαγάγει τον μεγαλύτερο αριθμό αμάχων: άνδρες, αλλά και γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, ανυπεράσπιστους. Η απαγωγή και η δολοφονία ήταν ολοκληρωτικά αδιάκριτες – πράγμα που είναι επαρκές κριτήριο για να θεωρήσουμε ότι δεν ήταν στρατιωτική επιχείρηση, η διάκριση μεταξύ αμάχων και στρατιωτών είναι το ίδιο το θεμέλιο του πολέμου και του δικαίου του πολέμου.[4]
Μία παρατήρηση, πριν προχωρήσουμε, σχετικά με το «καταδικάζουμε». Διότι κάποιοι, πολλοί αριστεροί, δεν «καταδικάζουν» καν. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, δεν καταδικάζει. Ούτε η πολύ πολύ μοδάτη στον επινοητικό ριζοσπαστισμό της αριστερά του Μελανσόν και μαζί με αυτόν όλοι οι λατινοαμερικανοί λαϊκιστές που ορισμένοι τους συστήνουν ως μοντέλα ανασυγκρότησης και της ελληνικής Αριστεράς. Κάποιοι άλλοι αναρχοαριστεροί και σταλινικοί αλλά και εναλλακτικοί γουοκιστές, τύπου Black Lives Mater, επιχαίρουν, ορισμένοι μάλιστα στέλνουν τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς τους και τη φιλία τους στα παλαιστινιακά όπλα της αντίστασης[5]. Αλλά, όσοι από αυτή την παρέα και τα περίχωρά της «καταδικάζουν», τι καταδικάζουν ακριβώς; Τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται; Διαβάζεις τέτοιες δηλώσεις «καταδίκης», αναλυτικές ή λακωνικές, και ο όρος ισλαμοφοβία επανέρχεται διαρκώς, ο αντισημιτισμός απουσιάζει επιδεικτικά. Ανάμεσά τους, οι πλέον πεπεισμένοι μοραλιστές, οι ας πούμε καλοπροαίρετοι ουμανιστές, θα σου πουν: το θάνατο σκορπάει και η Χαμάς και ο Νετανιάχου, δεν επιλέγουμε θάνατο.
Τους απαντά όμως, με τον τρόπο του, μεταξύ άλλων, ένας σφοδρός επικριτής του Νετανιάχου, ο προοδευτικός, ο αριστερός Νταβίντ Γκροσμάν:
Παρ’ όλη την οργή εναντίον του Νετανιάχου, των ανθρώπων του και της πολιτικής του, η φρίκη των τελευταίων ημερών δεν προκλήθηκε από το Ισραήλ. Η υπαιτιότητα είναι της Χαμάς. Η κατοχή είναι έγκλημα, αλλά το να δέσεις εκατοντάδες πολίτες –παιδιά και γονείς, ηλικιωμένους και αρρώστους– και να τους εκτελέσεις τον έναν μετά τον άλλον εν ψυχρώ είναι χειρότερο έγκλημα. Ακόμη και στην ιεραρχία του κακού, υπάρχει μία διαβάθμιση. Υπάρχει μία κλίμακα σοβαρότητας που μπορεί να αναγνωριστεί από την κοινή λογική και το φυσικό ένστικτο. Και όταν βλέπεις τα σημεία των δολοφονιών στο μέρος όπου γινόταν η συναυλία, όταν βλέπεις τρομοκράτες της Χαμάς να κυνηγάνε πάνω σε μηχανές νέους και νέες που διασκέδαζαν, κάποιοι από τους οποίους συνέχιζαν να χορεύουν χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε… Δεν ξέρω αν οι εκτελεστές της Χαμάς πρέπει να αποκληθούν «ζώα», αλλά αναμφίβολα έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. (Τα Νέα, 14-15/10/2023, σ. 18, η υπογράμμιση δική μου)[6]
Όντως, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τα μέλη της Χαμάς είναι «ζώα»[7], αλλά αυτό που οφείλουμε να γνωρίζουμε και να συνειδητοποιήσουμε είναι πως αυτούς που οι κυνηγοί-τρομοκράτες της Χαμάς κυνηγούσαν για να τους δολοφονήσουν εν ψυχρώ, στην κυριολεξία, τους θεωρούσαν «ζώα». Το κυνήγι, το πογκρόμ, το κάψιμο, οι φόνοι παιδιών, η βεβήλωση των νεκρών δεν είναι «κανονικός πόλεμος». Τέτοιες πράξεις προϋποθέτουν τον απανθρωπισμό των θυμάτων, προϋποθέτουν ότι ο κυνηγός εμφορείται από μια σκληρή ιδεολογία αφανισμού, από ένα ιδεολογικοποιημένο, απροσχημάτιστο μίσος, μίσος οντολογικό κατά των Εβραίων και του Ισραήλ[8], το ισλαμιστικό μίσος ολοκληρωτικού ξεριζώματος όλων των εκφράσεων του «κακού», από το κράτος και το στρατό του μέχρι τα μωρά παιδιά. Τα πάντα. Όλα. Και όλα σε κοινή θέα. Γι’ αυτό οι «μαχητές» δεν κρύβονται, αν και πολλές φορές φοράνε την καγκούλα: βγάζουν σέλφι, βιντεοσκοπούν τα βεβηλωμένα θύματά τους. Φως, περισσότερο φως που στραβώνει.
Φως σε τι; Μα στο επαναλαμβανόμενο σύνθημα των νέων αντισημιτών (που πολλές φορές κρύβονται πίσω από έναν «προοδευτικό αντισιωνισμό») τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια σε σχεδόν όλες τις φιλο-Χαμάς αλλά και φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις (η διάκριση είναι ρητορική, διότι στην πραγματικότητα η λεγόμενη «παλαιστινιακή υπόθεση» έχει πλήρως εξισλαμισθεί), με τη συμμετοχή ή την κάλυψη μεγάλου μέρους της Αριστεράς κάθε απόχρωσης: «Θάνατος στο Ισραήλ». Όταν ορισμένοι ερευνητές (όχι ιδιαίτερα πολλοί, είναι, δυστυχώς, αλήθεια) του αντισημιτικού φαινομένου ανέλυαν και προειδοποιούσαν ότι το εν λόγω «πολιτικό» σύνθημα είναι γενοκτονικής φύσης, ότι στην πραγματικότητα έχει αντικαταστατήσει το σύνθημα του παλαιού αντισημιτισμού «θάνατος στους Εβραίους», οι εν λόγω αριστεροί, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «αντισιωνιστές», κατηγορούσαν αυτούς τους ερευνητές (και τις αναλύσεις τους) ως αντιδραστικές, ότι «βλέπουν παντού αντισημιτισμό», υπαγορευμένες από τις ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας, το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών, τα σιωνιστικά λόμπι και θινκ τανκ, και τα συναφή αγωνιστικά και προοδευτικά και πάντα αποκαλυπτικά. Τώρα όμως έχουμε, ακόμα μια φορά, και με τρόπο φρικτό, απάνθρωπο, ό,τι, για παράδειγμα, ο Ταγκιέφ αναλύει και επαναλαμβάνει τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια, ότι, όπως ξαναλέει και σήμερα (βλ. και L’Express, 12/10/2023), «το σύνθημα “θάνατος στο Ισραήλ” είναι παράγωγο του “θάνατος στον Εβραίο”». Ότι «από τον περιττό λαό» περάσαμε στο «περιττό κράτος». Τώρα; Τώρα, όλος ο κόσμος είδε την ισλαμιστική Χαμάς να τα ανταμώνει στην πράξη αυτά τα δύο συνθήματα: και θάνατος στο Ισραήλ και θάνατος στον Εβραίο αδιακρίτως. Όπως είδε και όλος ο κόσμος πολλούς αριστερούς και πολλές από τις οργανώσεις και τα κόμματά τους και τα εναλλακτικά κινήματά τους να επιδοκιμάζουν ή να τηρούν ίσες αποστάσεις απέναντι στο ανείπωτο, σε αυτήν την προμελετημένη, τη σχεδιασμένη ισλαμιστική επιχείρηση αφανισμού του Ισραήλ και εξόντωσης των Εβραίων. Όπως είδε και πολλούς δικαιωματιστές φιλελεύθερους να τηρούν ίσες αποστάσεις πριν και κατά τη διάρκεια της εισόδου του ισραηλινού στρατού στην Γάζα.
Αριστερά και ριζοσπαστικό Ισλάμ
Σε αυτή την επιχείρηση αιτιολόγησης του αδιανόητου στέκεται περισσότερο ή λιγότερο ουδετέρως αλληλέγυο μεγάλο μέρος προοδευτικών ανθρώπων και δυνάμεων, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ακόμα (να πούμε, εδώ που φτάσαμε, κυρίως;) και στο Χάρβαρντ, όπου, όπως διαβάζουμε, «[έ]ντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στις ΗΠΑ το γεγονός ότι φοιτητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ συνυπέγραψαν επιστολή, η οποία επιρρίπτει στο Ισραήλ την ευθύνη για τις φονικές επιθέσεις της Χαμάς του περασμένου Σαββατοκύριακου, οι οποίες πυροδότησαν κλιμάκωση της βίας στο Ισραήλ και τη Γάζα. […] Στην επιστολή τους οι φοιτητές του Χάρβαρντ ανέφεραν ότι “θεωρούν εντελώς υπεύθυνο το ισραηλινό καθεστώς για την εν εξελίξει βία”, προσθέτοντας ότι εκατομμύρια Παλαιστίνιοι υποχρεούνται να ζουν σε μια “ανοικτή φυλακή”, χωρίς τη δυνατότητα να ξεφύγουν από αεροπορικές επιδρομές αντιποίνων, που έχουν προκαλέσει το θάνατο χιλιάδων και τον εκτοπισμό πολλών περισσότερων, καθώς ολόκληρες συνοικίες στη Γάζα μετατράπηκαν σε ερείπια» (iefimerida.gr, 14/10/2023). Προοδεύουμε. Από την αντισημιτική πλέμπα του μεσοπολέμου περάσαμε στην αριστερο-φιλελεύθερη «αντισιωνιστική» μπουρζουαζία στα καλύτερά της!
Θα ξεχαστεί αυτή η αποφράδα για τον πολιτισμό ημέρα; Το πιθανότερο. Θα καλυφτεί πίσω από όσα έμελλε να συμβούν στη Γάζα με την απάντηση του ισραηλινού στρατού. Επειδή ήδη ακούμε εδώ και πολλά χρόνια και θα συνεχίσουμε να ακούμε για «απαρτχάιντ» και για την ευθύνη του «αποικιοκρατικού» Ισραήλ, ένα επιχείρημα δηλαδή που θέλει να κηλιδώσει το πολιτικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του σιωνισμού, ας πούμε ή ας ξαναπούμε το εξής, με την αποφασιστική βοήθεια του ιστορικού Ζώρζ Μπενσουσσάν, ο οποίος, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για την αγριότητα της Χαμάς, θα επισημάνει:
Η αγριότητα για την οποία μιλάτε, είναι το εξαρθρωμένο σώμα μιας νεαρής γυναίκας που τη σέρνουν στους δρόμους της Γάζας, τα ταπεινωμένα παιδιά, μια γερόντισσα μακιγιαρισμένη με τα χρώματα της Χαμάς, το «ρίχτε στο ψαχνό» πάνω στους άοπλους αμάχους, ένα πογκρόμ με την πρωταρχική έννοια του όρου, ένα «κυνήγι των Εβραίων», όπως σωστά λένε πολλοί σχολιαστές. Αυτή η βία είναι κατ’ επέκταση η απάντηση στην εξέγερση του κυριαρχούμενου εβραίου κατά της συνθήκης του ως υποταγμένου (dhimi), η απάντηση στη νέα «αλαζονεία» του χθεσινού υποταγμένου, ο οποίος αξιώνει να εγκαθιδρύσει ένα κράτος-έθνος στην Παλαιστίνη. Αυτή η προσβολή που έχει επιβληθεί στην αραβο-μουσουλμανική ψυχή δεν είναι υποφερτή για τους ανθρώπους της Χαμάς, όπως και για όλο το ισλαμιστικό κίνημα. Ο Εβραίος πληρώνει την εξέγερσή του με αυτή την αποχαλίνωση της ωμότητας. Όπως, για παράδειγμα, το όργιο βίας στο σκλάβο που το έβαζε στα πόδια στην αρχαία Ρώμη. Σήμερα, οι Δυτικοί είναι ανίκανοι να κατανοήσουν αυτή την οικονομία του μίσουςˑ ονειρεύονται, με τα μάτια ανοιχτά, μια εξειρηνευμένη και ηδονιστική κοινωνία ξεχνώντας ότι η πρωταρχική δύναμη των λαών, όπως έλεγε ο Ρεϊμόν Αρόν, έγκειται λιγότερο στα ορθολογικά τους συμφέροντα και περισσότερο στο θρίαμβο των αρχαϊκών τους παθών, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη φανατική θρησκευτική μισαλλοδοξία. Σε αυτή την πολιτισμική άβυσσο ανάμεσα σε δύο κοσμοαντιλήψεις, και σε αυτή την εξέγερση του άλλοτε κυριαρχούμενου υποκειμένου εβραίος, συνίστανται τα πρωταρχικά ανθρωπολογικά εμπόδια για την επίλυση αυτής της σύγκρουσης. (Le Figaro, 12/10/2023, η υπογράμμιση στο κείμενο)[9]
Από την πλευρά του, ο φιλόσοφος Αλαίν Φινκελκρότ (στη Figaro, 10/10/2023)[10] δεν λέει κάτι το διαφορετικό ως προς την αιτία της ισλαμιστικής επίθεσης της Χαμάς, χαρακτηρίζοντας τη στάση των αριστερών της Ανυπότακτης Γαλλίας, δηλαδή του κόμματος του Μελανσόν, ως «υποταγή στο ριζοσπαστικό ισλάμ»:
Αυτή η βία δεν είναι απάντηση στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού ή στον έρποντα εποικισμό της Υπεριορδανίας. Είναι η κατοχή του Τελ-Αβίβ, της Χάιφα, της Μπερσεμπά, που αποτελεί έγκλημα για τη Χαμάς. Για να καταλάβουμε τι παίζεται, πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία του θρησκευτικού παράγοντα στον μουσουλμανικό κόσμο. Από την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν και τη σοβιετική ήττα στο Αφγανιστάν, το ισλάμ ξανάγινε ένα πέρα για πέρα πολιτικό υποκείμενο. Η υπερηφάνεια ξαναγεννιέται με το συναίσθημα για να ξαναγίνει η ιστορία. Δεν είναι η απελπισία που οδηγεί τους νεαρούς Παλαιστίνιους στη ριζοσπαστικοποίησή τους, όπως διαβεβαιώνουν κάποιοι ακόμα αγέρωχοι αρθρογράφοι. Είναι η εσώτερη δύναμη του ισλαμισμού. […] Η Ανυπότακτη Γαλλία τόλμησε να χαρακτηρίσει τη σφαγή «ένοπλη επίθεση των παλαιστινιακών δυνάμεων καθοδηγούμενη από τη Χαμάς». Συνεπώς, το μεγάλης κλίμακας πογκρόμ παίρνει τη φόρμα του πολέμου, και μάλιστα του δίκαιου πολέμου, που απαντά με όσα μέσα έχει στη διάθεσή του στην αποικιακή πολιτική του Ισραήλ. Ιδού ποια είναι η κατάληξη του αντισιωνισμού και του εκλογικού οπορτουνισμού της άκρας Αριστεράς. Όλα είναι καλά, ακόμα και η εβραιοφοβία, για να κατακτήσουμε και να διατηρήσουμε τις ψήφους του νέου λαού[11]. Η Ανυπότακτη Γαλλία δεν είναι πλέον κάτι άλλο από τη Γαλλία την υποταγμένη στο ριζοσπαστικό ισλάμ.
Στο μεταξύ, η Γαλλία γνώρισε για πολλοστή φορά την ισλαμιστική δολοφονική μανία, τρία χρόνια μετά τον αποκεφαλισμό του Σαμουέλ Πατύ. Στην Αρράς δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και υπό την ιαχή «Αλλάχ Ακμπάρ», από τσετσένο ισλαμιστή τρομοκράτη, ο φιλόλογος Ντομινίκ Μπερνάρ. Και αυτό όμως θα ξεχαστεί. Πάντως έχουν μια ιδιαίτερη απέχθεια στο (γαλλικό) σχολείο οι ένοπλοι ισλαμιστές, ίσως γιατί αυτό αποτελεί το λίκνο του Διαφωτισμού. Το τάιμινγκ της δολοφονικής επίθεσης συμπίπτει με τα τρίχρονα του αποκεφαλισμού του Σαμουέλ Πατύ, αλλά και με το στρατιωτικό πογκρόμ της Χαμάς, ενώ οι ώς τώρα πληροφορίες συσχετίζουν τη φονική επίθεση στην Γαλλία μάλλον με τα γεγονότα στο Ισραήλ. Να εικάσουμε ότι και γι’ αυτή την τρομοκρατική ενέργεια του τσετσένου ισλαμιστή φταίει και πάλι το Ισραήλ;
Ακούω και μεταφράζω (όσο κατά δύναμη πιστά μπορώ, αφού πρόκειται για απομαγνητοφώνηση, που έχει τις δικές της δυσκολίες) εκτεταμένο απόσπασμα από τηλεοπτική συνέντευξη του Φινκελκρότ, βράδυ Σαββάτου (14/10/2023). Μπορεί να σοκάρει, σε ορισμένα τουλάχιστον σημεία, αλλά τι να κάνουμε, αυτά είπε:
Μετά τη δολοφονία του Σαμουέλ Πατύ μας υποσχέθηκαν ένα «πριν» και ένα «μετά» τον Σαμουέλ Πατύ. Η υπόσχεση δεν τηρήθηκε, γιατί δεν ήταν δυνατόν να τηρηθεί. Το μαχαίρωμα του γάλλου φιλόλογου στην πόλη Αρράς εγγράφεται σε μια μακρά λίστα δολοφονιών. Η Γαλλία πληρώνει το αντίτιμο του μεταναστευτικού φιλελευθερισμού της. Όπως είπε ο Χένρυ Κίσσινγκερ, οι χώρες της γηραιάς ηπείρου υπέπεσαν σε ένα σοβαρό λάθος αφήνοντας να εισέλθει υπερβολικός αριθμός προσώπων τα οποία έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις και πολύ διαφορετικές ιδέες από αυτές των χωρών υποδοχής τους. Ασφαλώς, όλοι οι νεοαφιχθέντες δεν είναι τζιχαντιστές ή αντισημίτες. Ανάμεσά τους όμως έχουν παρεισφρήσει τέτοιοι για να σπείρουν τον τρόμο. Και το Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, καθώς και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, μας αφοπλίζουν μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Και πρέπει να το διαπιστώσουμε, ο αντιρατσισμός σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από το ηθικό άλλοθι (alibi ethique) της μετεγκατάστασης και της εξαγρίωσης του κόσμου. Ιδού που βρισκόμαστε. […] Σε κάθε περίπτωση, προφανώς και υπάρχει κάποιος [ιδεολογικός] σύνδεσμος [μεταξύ της δολοφονίας του γάλλου φιλολόγου και της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς]. Είναι ένα πρώτο αντίγραφο στην σφαγή της 7ης και 8ης Οκτωβρίου. Και σαφώς η γαλλική κυβέρνηση αναμένει πολύ δύσκολες ημέρες. Ζούμε σε κατάσταση ύψιστου συναγερμού. Φοβόμαστε ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα. Μιλάνε για εισαγωγή της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Δεν υποφέρω αυτόν τον όρο. Γαλλο-εβραίοι διαδήλωσαν στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές πόλεις την αλληλεγγύη τους στο Ισραήλ για την επίθεση που δέχθηκε. Αλλά δεν είναι σε σύγκρουση με τους μουσουλμάνους συμπατριώτες τους. Αυτό που συμβαίνει τώρα με τις διαδηλώσεις υποστήριξης των γεγονότων του Ισραήλ είναι μια επανενεργοποίηση του τζιχάντ. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Και προσθέτω ότι αυτή η σφαγή αφυπνίζει στο Ισραήλ πολύ οδυνηρές μνήμες. Καταρχάς, το 1929, στη Χεβρώνα. Έγιναν βίαιες διαδηλώσεις και 67 Εβραίοι δολοφονήθηκαν. Ο Ζώρζ Μπενσουσσάν το αναφέρει στο πρόσφατο βιβλίο του, Οι απαρχές της ισραηλινο-αραβικής σύγκρουσης. Ο αρχηγός της αγγλικής αστυνομίας έδωσε μαρτυρική κατάθεση στη βρετανική επιτροπή έρευνας της αστυνομίας της Χεβρώνας και είπε ότι άκουσε κραυγές και ότι έτρεξε, διέσχισε ένα διάδρομο, και τι είδε; Έναν Άραβα που αποκεφάλιζε ένα παιδί. Χεβρώνα 1929. Και φυσικά σκεφτόμαστε τα πογκρόμ στη μακρά παράδοση. Τα πογκρόμ στην Ευρώπη που βρήκαν το αποκορύφωμα στην «τελική λύση». Και αυτό είναι τρομακτικό. Το Ισραήλ δημιουργήθηκε ώστε αυτό να μην ξαναγίνει. Ένα πογκρόμ όμως έγινε μέσα στα σύνορα του Ισραήλ. Το συγκρίνουν με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Είναι αλήθεια, λάθη των υπηρεσιών πληροφοριών, πενήντα χρόνια μετά, κ.λπ. Αλλά στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, οι εχθροί ήταν απ’ έξω. Εδώ, ήταν στο εσωτερικό, στον κήπο, στην κουζίνα. Αυτό το γεγονός έχει ανυπολόγιστη σημασία. […] Το βιβλίο, σε επιμέλεια του Ζωρζ Μπενσουσσάν, Τα χαμένα εδάφη της Δημοκρατίας [συλλογικός τόμος που αναφέρεται στην άνοδο του αντισημιτισμού στα γαλλικά προάστια στα οποία διαμένει μεγάλος αριθμός μουσουλμανικού θρησκεύματος μεταναστών], εκδόθηκε το 2002. Το 2012, ο Ζωρζ Μπενσουσσάν οργανώνει μια συνέντευξη Τύπου για τα δέκα χρόνια από την έκδοση του βιβλίου. Και εκεί λέει ότι στα γαλλικά προάστια ο αντισημιτισμός δεν είναι πλέον «γνώμη» αλλά πολιτισμικός κώδικας. Δεν ήταν παρών κανένας δημοσιογράφος. Ήταν οι συγγραφείς του βιβλίου, ήμουν και εγώ και άλλοι, αλλά κανένας δημοσιογράφος. Πράγματι, ήταν μια αλήθεια που κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Γιατί διέλυε το μεγάλο αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αφήγημα που εδώ και πολύ καιρό τροφοδοτεί τον γαλλικό Τύπο. Σε αυτή την οπτική, ο αντισημιτισμός είναι ο Χίτλερ. Είναι ο φασισμός. Και κυρίως, σε αυτή την οπτική, οι μουσουλμάνοι είναι οι νέοι Εβραίοι. Είναι κάτι που δεν έπαψε να επαναλαμβάνει ο Εντύ Πλενέλ [ιδρυτής της ιντερνετικής εναλλακτικής - αριστερής εφημερίδας Mediapart] και μαζί με αυτόν ένας ιστορικός όπως ο Έντσο Τραβέρσο, ή ένας κοινωνιολόγος όπως ο Λυκ Μπολτανσκί. Αλλά αυτό δεν στέκει. Διότι, ακριβώς, υπάρχει ένας ισλαμικός, σε κάθε περίπτωση ένας ισλαμιστικός, αντισημιτισμός που διαχέεται σε όλη τη Γαλλία. Κάναμε τα πάντα για να απωθήσουμε μια πραγματικότητα που έθετε σε κίνδυνο αυτήν την τόσο πολύτιμη ιδεολογία [της Δημοκρατίας]. Αρχίζουμε [τώρα] να το συνειδητοποιούμε, να βγαίνουμε βαθμιαία από την άρνηση, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Και δεν είμαι αισιόδοξος, γιατί η ισραηλινή επίθεση θα εισέλθει σε νέα φάση όταν ο στρατός θα μπει στη Γάζα και θα υπάρξουν θύματα, τα οποία η Χαμάς θα αξιοποιήσει στον επικοινωνιακό της πόλεμο. Και εκείνη τη στιγμή, ένα μέρος της κοινής γνώμης, όχι ολόκληρη, θα κινδυνεύσει να μεταστραφεί και να δείχνει με το δάχτυλο το Ισραήλ, και πίσω από το Ισραήλ τους σιωνιστές, αφού ο σιωνισμός είναι «μορφή ρατσισμού». Αυτή είναι η δυσκολία στην οποία βρισκόμαστε: θεωρούσαμε δηλαδή τον αντισημιτισμό ως αποθέωση του ρατσισμού και ζούμε την «αντιρατσιστική εποχή» του αντισημιτισμού.[12]
Και ο Αλαίν Φινκελκρότ θα καταλήξει λέγοντας ότι το παλαιστινιακό ζήτημα θα λυθεί αν η παλαιστινιακή υπόθεση αποϊσλαμοποιηθεί, όπως συνέβη και με τη Γερμανία, η αποναζιστικοποίησή της οποίας την οδήγησε να καταλάβει πάλι τη θέση της ανάμεσα στα δημοκρατικά έθνη.
Έχει ηθική ο πόλεμος;
Και με τα θύματα, ακριβώς, τα παλαιστινιακά θύματα, λόγω της εισόδου του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, τι γίνεται; Θύματα από εδώ, θύματα από εκεί. Τι λέμε και τι κάνουμε; Διότι, πέρα από την επικοινωνιακή εργαλειοποίησή τους από τη Χαμάς, τα θύματα είναι υπαρκτή πραγματικότητα. «Ανθρωπιστική κρίση» που λένε και τα ανθρωπιστικά ΜΜΕ και όλοι οι ανθρωπιστές. Πριν δώσουμε τον λόγο στον Ζ. Μπενσουσσάν, ιδού η απάντηση του Μ. Ουώλτζερ (όπως διατυπώνεται στην προαναφερθείσα συνέντευξή του):
Πώς να πολεμήσεις σε έναν ασύμμετρο πόλεμο; Ξέρουμε εδώ και πολύ καιρό ότι η Χαμάς ρίχνει τις ρουκέτες της από τα προαύλια των σχολείων ή από τις ταράτσες των νοσοκομείων, εκθέτοντας συνειδητά τους ίδιους της τους αμάχους στα στρατιωτικά αντίποινα του Ισραήλ, το οποίο δεν μπορεί να αφήσει να βομβαρδίζεται χωρίς να αντιδρά. Νομίζω ότι είναι εφικτό για τις ένοπλες δυνάμεις να μη σκοπεύουν παρά στρατιωτικούς στόχους. Δεδομένου όμως του τρόπου που η Χαμάς διεξάγει τον πόλεμο, κάθε απάντηση δεν μπορεί παρά να έχει επίδραση και στον πληθυσμό της Γάζας. Σε αυτές τις περιστάσεις, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι παρά το γεγονός ότι οι νεκροί θα οφείλονται στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, η συνειδητή έκθεση αμάχων είναι το αποτέλεσμα και ο ίδιος ο στόχος της Χαμάς. […] Ο κώδικας συμπεριφοράς του ισραηλινού στρατού απαιτεί να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να ελαχιστοποιηθεί το κόστος για τους αμάχους. Όσο υπάρχει αυτή η αποφασιστική προσπάθεια για να ελαχιστοποιηθεί ο αριθμός των αμάχων, το Ισραήλ δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο για τον θάνατο παλαιστίνιων αμάχων.
Και πάλι όμως ο λόγος στον Ζωρζ Μπενσουσσάν, η απάντηση του οποίου αν και δεν «λύνει» το πρόβλημα, δείχνει με ηθικο-πολιτική εντιμότητα την κατεύθυνση της επίλυσής του, ίσως της μοναδικής. Που περνά μέσα από την πολιτικοποίηση και την ιστορικοποίηση της σύγκρουσης, δηλαδή, θέλω να πω, μέσα από την κατανόηση της ιστορικής και πολιτικής της εξέλιξης, πέρα από συγκινήσεις. Σε σχετική τηλεοπτική συνέντευξη (15/10/2023, και πάλι απομαγνητοφωνούμε ένα απόσπασμα), ο Μπενσουσσάν θα επισημάνει χαρακτηριστικά:
Ολόκληρη η εποχή μας λειτουργεί στη βάση της θυματικής μυθολογίας. Από τη στιγμή που είσαι θύμα, έχεις δίκιο, εξαιρείσαι από το να δώσεις λογαριασμό για τη συμπεριφορά σου. Υπάρχει μια πραγματική κούρσα θυματοποίησης. Πρέπει να το υπερβούμε αυτό, να βγούμε από αυτόν τον τύπο συγκίνησης. Για να θέσουμε το ερώτημα: για ποιο πράγμα πρόκειται ακριβώς, πώς φτάσαμε εδώ και με ποια διαδικασία φτάσαμε, πώς συνέβη ό,τι έκανε η Χαμάς την περασμένη εβδομάδα, και πως οι Ισραηλινοί, από τη δική τους πλευρά, υποβάλλουν τη Γάζα σε μπλόκο και κατά κάποιον τρόπο είναι καταδικασμένοι σε χερσαία επίθεση; Το ζήτημα είναι το εξής. Νομίζουμε ότι η Χαμάς είναι όλη η Παλαιστίνη. Δεν είναι καθόλου η αλήθεια, είναι ψέμα. Η Χαμάς είναι ένα μέρος, κατέχει υπό καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας τη Γάζα. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αν η Γάζα είναι σήμερα υπό τον τρομοκρατικό έλεγχο της Χαμάς, μεγάλο μέρος των κατοίκων της, που ζει μέσα στην μιζέρια, την «ακολουθεί» λόγω της τρομοκρατίας, τύπου ταλιμπάν, που αυτή ασκεί. Μεγάλο μέρος της οικονομικής βοήθειας πηγαίνει στους εξοπλισμούς και στα τούνελ. Αυτός ο έλεγχος της Χαμάς είναι ακριβώς ίδιος με τον έλεγχο της οικογένειας Χουσεϊνί στην Παλαιστίνη το 1948. Με αυτό θέλω να πω ότι η οικογένεια Χουσεϊνί το 1948 κατέστειλε κάθε άλλη φωνή που ήταν έτοιμη να δεχθεί ένα συμβιβασμό με το Ισραήλ και, με δολοφονίες και με όλες τις αρνήσεις σε ό,τι πρότειναν οι Βρετανοί, έφτασαν στην καταστροφή του 1948 και τη Νάκμπα. Η Χαμάς είναι ακριβώς η κληρονόμος αυτής της γραμμής, με την ίδια και ακόμα χειρότερη τρομοκρατία.
Ας επιτραπεί εδώ μία επιπλέον παρατήρηση στα όσα παραπάνω επισημάνθηκαν. Παρατήρηση, η οποία αφορά αλλά και υπερβαίνει τη συγκεκριμένη σύγκρουση ή, ακριβέστερα, στοχεύει τον ίδιο τον πυρήνα της, δηλαδή την επιστροφή στη βαρβαρότητα και τη μεγάλη δυσκολία που έχει ο δυτικός πολιτισμός να κατανοήσει, να εξηγήσει και, πολύ περισσότερο, να αντιμετωπίσει αυτήν την μείζονα πρόκληση. Πρόκληση, η οποία δεν αντιμετωπίζεται «τεχνικά», αφού πατάει πάνω σε ένα κενό νοήματος που πλέον συνοδεύει σε όλο και μεγαλύτερη δοσολογία μια Δύση ριγμένη στους καταναλωτικούς υλισμούς της, τους εσωστρεφείς κοινοτιστικούς ταυτοτισμούς της, αδύναμη να συγκροτήσει «νόημα». Η ισλαμιστική βαρβαρότητα (της Χαμάς, άλλων συναφών οργανώσεων, της ισλαμιστικής τρομοκρατίας στις χώρες της Δύσης) πατάει και νικάει, όπου και όσο μπορεί, πάνω σε αυτή την απουσία, προσφέρει δηλαδή με διαστροφικό τρόπο «νόημα» στους «πιστούς» της απέναντι σε μια Δύση που δεν θέλει ούτε μπορεί να «πιστέψει» στον εαυτό της. Ο Αντρέ Μαλρώ, ήδη από το 1956, είχε προφητικά προειδοποιήσει:
Η φύση ενός πολιτισμού, είναι να συγκολλάται γύρω από μία θρησκεία. Ο πολιτισμός μας είναι ανίκανος να κατασκευάσει ένα ναό ή ένα μνήμα. Ή θα αναγκασθεί να βρει τη θεμελιώδη αξία του ή θα αποσυντεθεί. Αυτό είναι το μεγάλο φαινόμενο της εποχής μας που είναι η ισλαμική ώθηση. Υποτιμημένη από την πλειονότητα των συγχρόνων μας, αυτή η άνοδος του ισλάμ είναι αναλογικά συγκρίσιμη με τις απαρχές του κομμουνισμού της εποχής του Λένιν. Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι ακόμα απρόβλεπτες.[13]
Εδώ μέσα βρισκόμαστε.
Η τριτοκοσμική ιδεολογία
Αλλά ο θυματολογικός γουόκ ισλαμο-αριστερισμός, που έχει βρει στον εξαθλιωμένο μουσουλμάνο μετανάστη το νέο επαναστατικό υποκείμενο, δεν καταλαβαίνει από τέτοια, και μπορεί να ανεχθεί ή να δικαιολογήσει τα πάντα. Αυτός ο αριστερισμός, ωστόσο, θα μπορούσε από πολλές πλευρές να ιδωθεί και ως «συνέχεια» μιας αμερικανόστροφης «νέας Αριστεράς» που βυθίζει τους οπαδούς του στην επικίνδυνη ανοησία της επανάληψης «αντιαποικιοκρατικών» κλισέ (στην περίπτωσή μας, το Ισραήλ και ο σιωνισμός παρουσιάζονται ως αποικιοκρατικές δυνάμεις κ.λπ. και ο Παλαιστίνιος, ακόμα και ο ισλαμιστής της Χαμάς, ως το κατεξοχήν θύμα)[14], ακόμα πιο βαθιά μέσα στην ιδεολογία, δηλαδή στο ψέμα και την υποκρισία, που είναι εν πολλοίς προϊόντα μιας παραίτησης από την κριτική σκέψη. Πριν από πενήντα και πάνω χρόνια, η Χάννα Άρεντ είχε δώσει μια τολμηρή και αποστομωτική απάντηση στη νεοαριστερή ιδεολογική ανοησία της εποχής της, δηλαδή την τριτοκοσμική ιδεολογία, η αφετηρία της οποίας ήταν τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου ως φορείς μιας διεθνιστικής μετάβασης στο σοσιαλισμό. Η Άρεντ δεν αμφισβητούσε μόνο τον εικαζόμενο χειραφετητικό αυτοχθονισμό της εποχής της, την τριτοκοσμική ιδεολογία ως ενάρετη «αυτοχθονική ιδεολογία», αλλά ακόμα και την ύπαρξη του ίδιου του Τρίτου Κόσμου. Παραθέτω, σε ό,τι ακολουθεί, σχετική ερώτηση δημοσιογράφου επί του θέματος και την απάντηση της Άρεντ (η συνέντευξη δόθηκε το 1970).
Ερώτηση: Στο δοκίμιό σας Για τη βία, φιγουράρει η εξής φράση: «Ο Tρίτος Kόσμος δεν είναι μια πραγματικότητα αλλά μια ιδεολογία». Αυτή η κρίση φαίνεται ελάχιστα ορθόδοξη. Ο τρίτος κόσμος είναι μια πραγματικότητα – μια πραγματικότητα που είναι καταρχάς το φρούτο της δράσης των αποικιακών δυνάμεων, και πιο πρόσφατα αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου εντυπωσιακό που αυτό το προϊόν του καπιταλισμού, αιτία αγανάκτησης για τη νεολαία όλου του κόσμου, κατέληξε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας νέας ιδεολογίας. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι εδώ δεν είναι η ιδεολογία της Νέας Αριστεράς το σημαντικό στοιχείο, αλλά η ύπαρξη, η πραγματικότητα του Τρίτου Κόσμου, χωρίς τον οποίον δεν θα υπήρχε αυτή η ιδεολογία. Αυτή η παράδοξη φράση [σας] σημαίνει ότι αμφισβητείτε την πραγματικότητα του Τρίτου Κόσμου ως τέτοιου; Υπάρχει ίσως μία παρανόηση που πρέπει να διασαφηνισθεί;
Απάντηση: Κατά κανέναν τρόπο. Είμαι πραγματικά πεπεισμένη ότι ο Τρίτος Κόσμος είναι ακριβώς αυτό που είπα: μια ιδεολογία ή μια αυταπάτη. Η Αφρική, η Ασία, η Νότια Αμερική, ιδού οι πραγματικότητες. Αν συγκρίνετε αυτές τις περιοχές με την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, μπορείτε να πείτε –αλλά μόνον σε αυτήν την προοπτική– ότι πρόκειται για υπανάπτυκτες περιοχές, και ότι αυτό εκπροσωπεί γι’ αυτές έναν ουσιαστικής σημασίας κοινό παρονομαστή. Εντούτοις, σε αυτήν την περίπτωση, απαρνείσθε αναρίθμητα χαρακτηριστικά που δεν τα έχουν κοινά, και το γεγονός ότι αυτό που έχουν κοινό απορρέει απλώς από μια διαφορά από ένα άλλο μέρος του κόσμουˑ αυτό σημαίνει ότι η ιδέα σύμφωνα με την οποία η υπανάπτυξη αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα είναι αμερικανική και ευρωπαϊκή προκατάληψη. Εδώ πρόκειται για ζήτημα προοπτικής. Πηγαίνετε να πείτε σε έναν Κινέζο ότι αποτελεί μέρος του ίδιου κόσμου με το μέλος μιας φυλής μπαντού και θα εκπλαγείτε από την αντίδρασή του. Μόνον οι λαοί που βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο –δηλαδή οι αφρικανοί μαύροι– έχουν ένα προφανές πολιτικό συμφέρον να ισχυρίζονται ότι υπάρχει ο τρίτος κόσμος. Στην περίπτωσή τους, το πράγμα είναι κατανοητόˑ όλα τα υπόλοιπα είναι κενά λόγια. Η Νέα Αριστερά δανείσθηκε από το οπλοστάσιο της παλιάς Αριστεράς αυτή τη στρατευμένη λέξη για τον Τρίτο Κόσμο. Πλανήθηκε από τον τρόπο με τον οποίον οι ιμπεριαλιστές διακρίνουν τις αποικιοκρατούμενες χώρες από τις αποικιακές δυνάμεις. Για τους ιμπεριαλιστές, η Ινδία μοιάζει φυσικά με την Αίγυπτο: και η μία και η άλλη κατοικούνταν από αυτό που εκείνοι θεωρούσαν ως «υποτελείς φυλές». Αυτή η τάση του ιμπεριαλισμού να σβήνει τις διαφορές επαναλήφθηκε από τη Νέα Αριστερά, αλλά αντιστρέφοντας τις σημασίες. Πάντα η ίδια ιστορία: παγιδευόμαστε στις λέξεις, από αδεξιότητα αναστοχασμού ή ακόμα γιατί αρνούμαστε να δούμε τα πράγματα όπως είναι, αρνούμαστε να τα αναλύουμε, ελπίζοντας έτσι ότι θα μπορέσουμε να τα ταξινομήσουμε. Αυτό είναι που φτιάχνει το θεωρητικό κενό. Το νέο σύνθημα «Αυτόχθονες όλων των αποικιών, παλαιών και νέων, ή όλων των υπανάπτυκτων χωρών, ενωθείτε!», είναι ακόμα πιο ασυνάρτητο από το παλιό που αντιγράφει: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!», το οποίο πλέον είναι ολοκληρωτικά δυσφημισμένο. Από την πλευρά μου, δεν νομίζω ότι η ιστορία μπορεί να μας διδάξει πολλά, διότι μας θέτει ασταμάτητα μπροστά σε νέα στοιχεία, ωστόσο υπάρχουν κάποια μικρά πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από αυτήν. Αυτό που βαθιά με ανησυχεί είναι ότι βλέπω πως καμία πλευρά δεν είναι ικανή να αποδεχθεί τις πραγματικότητες όπως αυτές παρουσιάζονται και να μπει στον κόπο να τις σκεφτεί.[15]
Ο ιδεολογικός αυτός κομφορμισμός, επενδυμένος με θυματολογική μοραλίνη, επιλεκτική πάντα, σήμερα έχει γίνει κυρίαρχη ιδεολογία. Είναι αυτή που, κυριολεκτικά, κατέχει κορυφαίους θεσμούς στις δυτικές δημοκρατίες: ΜΜΕ και Πανεπιστήμια. Είναι αυτή η κυρίαρχη ιδεολογία που, αίφνης, σήμερα αποκαλύπτεται ως αυτό που είναι: μια μοδάτη απάτη προοδευτικών ιδεολογικών επιχειρηματιών ενός γουόκ αριστερόστροφου καπιταλισμού, που μιλάνε, ακριβώς, στο όνομα προοδευτικών, αριστερών, αντιρατσιστικών, αντιαποικοκρατικών αξιών και που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια παραλλαγή αντιδραστικού υπερμοντερνισμού, ο οποίος εξωραΐζει θεωρώντας θεμιτό τον ισλαμο-αριστερισμό ως «αντιστασιακή δύναμη» έναντι του «αποικιοκρατικού Ισραήλ» και των Εβραίων. Όλων των Εβραίων, Ισραηλινών και μη, σιωνιστών και μη-σιωνιστών, πλούσιων και φτωχών, αριστερών και δεξιών, ειρηνιστών και μη ειρηνιστών. Ιδού σχετικό ρεπορτάζ, απόσπασμα από τους New York Times, όπως δημοσιεύεται στην Καθημερινή (21/10/2023):
Οι προοδευτικοί Εβραίοι της Αμερικής, που τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει αγώνες υπέρ της φυλετικής ισότητας, των γκέι και τρανς δικαιωμάτων, του δικαιώματος στην ασφαλή έκτρωση και άλλων αιτημάτων που παραδοσιακά συνδέονται με την Αριστερά –συμπεριλαμβανομένης της κριτικής στις πολιτικές που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη–, νιώθουν τελευταία πως έχουν εγκαταλειφθεί από εκείνους που στο παρελθόν θεωρούσαν συμμάχους. Αυτή τη στιγμή, με τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει, βγαίνει στην επιφάνεια και μια σύγκρουση στον πυρήνα μιας φιλελεύθερης κοινότητας που έχει εδώ και καιρό ενισχύσει το Δημοκρατικό Κόμμα. Στο Λος Αντζελες, η προοδευτική ραβίνος Σάρον Μπρους, γνωστή ακτιβίστρια που ασκεί συχνά κριτική στην ισραηλινή κυβέρνηση, περιέγραψε από τον άμβωνα τον τρόμο και τα συναισθήματα της «υπαρξιακής μοναξιάς» που βιώνει τελευταία. «Το ξεκάθαρο μήνυμα από πολλούς στον κόσμο, ειδικά στον δικό μας κόσμο –αυτούς που ισχυρίζονται ότι νοιάζονται περισσότερο για τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια–, είναι ότι αυτά τα θύματα στο Ισραήλ άξιζαν κατά κάποιο τρόπο αυτή τη φρικτή μοίρα». Στην Ατλάντα, μια Εβραία μητέρα που ασχολείται με την πολιτική σε τοπικό επίπεδο έγραψε μια ανοιχτή επιστολή καταγγέλλοντας ότι το προοδευτικό ιδιωτικό σχολείο του παιδιού της δεν αντιμετώπισε τις επιθέσεις στο Ισραήλ με την ίδια ενσυναίσθηση που έδειξε μετά τις τοπικές δολοφονίες Αμερικανών με ασιατική καταγωγή. «Ο λαός μας σφαγιάζεται. Κανείς δεν θα μιλήσει γι’ αυτό;», έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Δεν ξέρω αν βράζω από θυμό ή αν είμαι απλώς λυπημένη». Καθώς οι επιθέσεις της Χαμάς στο Ισραήλ ήταν ακόμη σε εξέλιξη, οι επικεφαλής του New Israel Fund, μιας οργάνωσης η οποία υποστηρίζει προοδευτικές ισραηλινές και παλαιστινιακές ομάδες, δεχόταν τηλεφωνήματα από Αμερικανούς που απαιτούσαν να χαρακτηρίσει το Ισραήλ ως «κράτος απαρτχάιντ» – σε μια στιγμή που εκείνοι περίμεναν να μάθουν αν είχαν σκοτωθεί συνάδελφοί τους που κρύβονταν σε ισραηλινά καταφύγια βομβών. Πολλά από τα πιο εμπρηστικά σχόλια ήρθαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από προοδευτικές ομάδες που, στον άμεσο απόηχο της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου, δεν έδωσαν χρόνο για μια στιγμή πένθους και αντ’ αυτού προχώρησαν αμέσως στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν την επίθεση. «Όταν ένας λαός έχει υποστεί δεκαετίες απαρτχάιντ και αδιανόητη βία, η αντίστασή του δεν πρέπει να καταδικάζεται, αλλά να γίνεται κατανοητή ως μια απελπισμένη πράξη αυτοάμυνας», έγραψε η οργάνωση Black Lives Matter Los Angeles στο Facebook, στην πρώτη της απάντηση στην επίθεση. Ορισμένες σοσιαλιστικές οργανώσεις σε ολόκληρη τη χώρα δεν καταδίκασαν άμεσα τις δολοφονίες από τη Χαμάς. Η απουσία δυναμικής και άμεσης καταδίκης έχει σοκάρει ορισμένους προοδευτικούς Εβραίους και τους ξυπνά πικρές μνήμες από την υποστήριξη που δεν έλαβαν όταν το 2018 ένας ένοπλος ακροδεξιός δολοφόνησε 11 ανθρώπους σε συναγωγή στο Πίτσμπουργκ της Πενσιλβάνια. Υστερα από την επίθεση του Πίτσμπουργκ, ο Μπόαζ Μουνρό, που εργάζεται σε εταιρεία τεχνολογίας του Σαν Φρανσίσκο και είναι εγγονός επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, ενθαρρύνει διαρκώς άλλους Εβραίους να μιλούν για αυτό που βλέπει ως μια τάση ενός μέρους της Αριστεράς να υποτιμά ή να παραβλέπει τελείως τον αντισημιτισμό. Αν και αναγνωρίζει την πρόοδο που έχει γίνει στο θέμα του «φυλετικού διαχωρισμού» τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζει πως οι Εβραίοι έχουν μείνει στο περιθώριο αυτής της συζήτησης διότι δεν αντιμετωπίζονται σαν μία ομάδα που απειλείται και χρειάζεται προστασία, όπως οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι. «Έτσι όπως τίθεται το ζήτημα», λέει ο Μουνρό, «οι Εβραίοι θεωρείται ότι βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας. Δεν έχει να κάνει καν με το Ισραήλ. Εχει να κάνει απλώς με το ότι είσαι Εβραίος. Είσαι λευκός, άρα είσαι προνομιούχος».
Ποιοι γιορτάζουν το πογκρόμ
Ο σοσιαλ-φιλελεύθερος πολιτικός επιστήμονας και διεθνολόγος, ειδικός στην συγκρική μελέτη του λαϊκισμού, Γιάσα Μουνκ, γνωστός και για την ενγένει πολιτική του μετριοπάθεια (οι ενδιαφέρουσες μελέτες του δεν φημίζονται για αντιαριστερό «αξιολογικό» πάθος), θα βρει το δρόμο να εντοπίσει πού είναι το πρόβλημα για μια ορισμένη Αριστερά, την κατά τη γνώμη μας ιδεολογικά κυρίαρχη Αριστερά (οι αξίες και οι αντιλήψεις της οποίας, επί του θέματος που μας απασχολεί, εκτείνονται και σε μετριοπαθείς κατά τα λοιπά σοσιαλ-φιλελεύθερους κύκλους, και είναι κοινές και σε οικολογικά αλλά και σε φιλελεύθερα περιβάλλοντα), η οποία φαίνεται σήμερα να εκπλήσσει ορισμένους με τη φιλο-Χαμάς στάση της:
[…] Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν άνθρωποι και οργανισμοί οι οποίοι γιορτάζουν ενεργά το πογκρόμ. Πολλοί πυρήνες της οργάνωσης Αμερικανοί Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές, στην οποία ανήκουν ακόμη και εν ενεργεία μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, ενθάρρυναν τους οπαδούς τους να παραστούν σε διαδηλώσεις ηρωοποίησης της Χαμάς. Ο πυρήνας της οργάνωσης Οι Ζωές των Μαύρων Έχουν Αξία στο Σικάγο επαίνεσε τους τρομοκράτες που πέταξαν με ανεμόπτερα και δολοφόνησαν ανθρώπους στο μουσικό φεστιβάλ. Πανεπιστημιακοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις μέρος του αντιαποικιακού αγώνα. «Μεταποικιακή, αντιαποικιακή και αποαποικισμός δεν είναι απλές λέξεις που μαθαίνεις στο μάθημα. Οι ισραηλινοί έποικοι δεν είναι άμαχοι», έγραψε καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακμάστερ στον Καναδά σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αυτά δημιουργούν ένα απλό ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν τόσο μεγάλη μερίδα της Αριστεράς να τάσσεται στο πλευρό τρομοκρατών με ατζέντα γενοκτονίας; Γιατί διεθνείς θεσμοί υπήρξαν τόσο διστακτικοί να καταδικάσουν μια από τις χειρότερες τρομοκρατικές επιθέσεις της εποχής μας; […] Η επιλεκτική ευαισθησία της Αριστεράς έχει και ακόμη μία βαθύτερη ιδεολογική και όχι αταβιστική ή καιροσκοπική ρίζα. Τις τελευταίες δεκαετίες, νέες απόψεις για το ρόλο που πρέπει να παίζει η ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο αλλοίωσαν το ίδιο το νόημα του τι σημαίνει να είναι κανείς αριστερός. Η καινοφανής αυτή ιδεολογία, την οποία ονομάζω «σύνθεση ταυτότητας», επιμένει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο μέσα από το πρίσμα ταυτοτικών κατηγοριών, όπως η φυλή. Υποστηρίζει ότι «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση είναι να τη συλλάβει με όρους συσχετισμού ισχύος μεταξύ ομάδων με διαφορετικές ταυτότητες. Αναλύει τη φύση των σχέσεων εξουσίας αυτών μέσα από ένα υπεραπλουστευτικό σχήμα, βασισμένο στη βορειοαμερικανική εμπειρία, που αντιπαραθέτει τους λευκούς στους λεγόμενους έγχρωμους (people of color). Τέλος, επιβάλλει αυτό το σχήμα –που στην ακαδημαϊκή συζήτηση του συρμού θα μπορούσε να αποκληθεί «νεοαποικιακό»– και σε πολύπλοκες διενέξεις σε μακρινούς (προς την Αμερική) τόπους. Η Αριστερά αδυνατεί να αναγνωρίσει ότι μέλη της μιας μειονότητας μπορεί να είναι ρατσιστές απέναντι σε μια άλλη μειονότητα. Ετσι, τα εγκλήματα με μαύρους δράστες και θύματα Εβραίους στις ΗΠΑ, ακόμη κι αν έχουν αντισημιτικό κίνητρο, δεν χαρακτηρίζονται ποτέ ρατσιστικά. Αντίθετα, ο «δομικός ρατσισμός», αυτός που ασκείται από κρατικές ή θεσμοθετημένες συλλογικές οντότητες, είναι η μόνη πηγή ρατσισμού, σύμφωνα με τη νέα κυρίαρχη άποψη. […] Στην περίπτωση του Ισραήλ, αυτό έχει οδηγήσει πολλούς παρατηρητές στην υπόθεση ότι υπάρχει ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ των φυλετικών ρόλων Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Στο μυαλό τους οι Ισραηλινοί είναι οι λευκοί και οι Παλαιστίνιοι οι «έγχρωμοι». Και αφού, ιστορικά, οι λευκοί εξουσίαζαν τους μη λευκούς, ενισχύεται η εντύπωση ότι είναι αδύνατον οι Ισραηλινοί να πέφτουν θύματα ρατσιστικού μίσους. Οι μεταποικιακοί απολογητές τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, συνηθίζουν να μνημονεύουν τον εγκωμιασμό της βίας από τον Φραντς Φανόν. Η επιπόλαιη ανάγνωση του έργου του δεν τους επιτρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουν τις προειδοποιήσεις που απευθύνει σε όσους χρησιμοποιούν τη βία, εξηγώντας πώς αυτή αποδεικνύεται ηθικά και πολιτικά καταστροφική. Πολλοί παρατήρησαν τις τελευταίες ημέρες πόσο έχει ξεστρατίσει μερίδα της Αριστεράς. Πολλοί αριστεροί πανεπιστημιακοί έφριξαν βλέποντας φίλους και συναδέλφους τους να γιορτάζουν τη δολοφονία βρεφών. Η απόφαση ισχυρών κινημάτων, όπως το Black Lives Matter (BLM), να ηρωοποιήσουν τρομοκράτες έχει προκαλέσει κατακραυγή. Ο βουλευτής Σρι Τανεντάρ απαρνήθηκε δημόσια τη συμμετοχή του στην αριστερή οργάνωση Αμερικανοί Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές. […] Για ανθρώπους όπως η φεμινίστρια συγγραφέας Τζούντιθ Μπάτλερ ένα κίνημα ορίζεται ως αριστερό εάν παλεύει για όσους πιστεύουν ότι βρίσκονται στο περιθώριο. Σύμφωνα με τη λογική της, εφόσον η Χαμάς είναι οργάνωση μη προνομιούχων εγχρώμων που μάχεται τους προνομιούχους λευκούς Εβραίους, τότε πρέπει να θεωρείται μέρος της παγκόσμιας πάλης κατά της καταπίεσης, παρότι η πολιτική της στα θέματα γυναικών και ομοφυλοφίλων είναι πιο οπισθοδρομική από εκείνη πολλών ακροδεξιών καθεστώτων. Πολλοί υποστηρικτές της σύνθεσης ταυτότητας έχουν αγαθά κίνητρα. Κεντρικά σημεία αυτής της ιδεολογίας προσφέρουν, όμως, κάλυψη σε διάφορες μορφές ρατσισμού και στέρησης της ανθρώπινης υπόστασης από ευάλωτες ομάδες ανθρώπων, που αποτελεί ανάθεμα για τις ιστορικές αξίες της Αριστεράς. Είναι ώρα για τους πολλούς λογικούς ανθρώπους, οι οποίοι σιωπούσαν καθώς αυτές οι ιδέες ενισχύονταν, να υψώσουν τις φωνές τους εναντίον τους. […][16]
Το Παλαιστινιακό εξισλαμίστηκε
Να συνοψίσουμε, πολιτικοποιώντας ορισμένα βασικά θέματα των όσων προηγήθηκαν. Δίνοντας τον λόγο στον Ταγκιέφ που θα γράψει για την εξισλαμισμένη υπόθεση του παλαιστινιακού ζητήματος, τους ισλαμο-αριστεριστές διανοούμενους που υπηρετούν σήμερα τον αντισημιτισμό, ακόμα και μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς:
Στην προοπτική της εξισλαμισμένης εβραιοφοβίας, η εβραϊκή παρουσία σε μουσουλμανική γη είναι ανυπόφορη, όπως το αναγγέλλει το άρθρο 8 του καταστατικού χάρτη της Χαμάς: «το Ισραήλ, επειδή είναι εβραϊκό και έχει εβραϊκό πληθυσμό, αψηφά το Ισλάμ και τους μουσουλμάνους». Ο με αυτόν τον τρόπο εξισλαμισμένος ριζοσπαστικός αντισιωνισμός αποπολιτικοποιεί την ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Από εδώ απορρέει και η κλήτευση για τζιχάντ του άρθρου 13 του χάρτη: «δεν θα υπάρξει λύση στην παλαιστινιακή υπόθεση παρά μέσω του τζιχάντ». Είναι αυτή η τζιχαντοποίηση της παλαιστινιακής «υπόθεσης» που προκαλεί ενθουσιασμό στους ισλαμο-αριστερίστικους κύκλους. Το κόμμα των Αυτοχθόνων της Δημοκρατίας τουίταρε στις 7 Οκτωβρίου 2023: «Δόξα στην παλαιστινιακή αντίσταση». Και την επομένη: «Η Παλαιστίνη θα νικήσει και η Νίκη της θα είναι η δική μας». Η παλαιστινιακή υπόθεση συνεχίζει να παίζει το ρόλο μιας νέας «λαϊκής υπόθεσης» ή μιας «προλεταριακής υπόθεσης» που είναι της μόδας. Αλλά η αποκαλυπτική ισλαμιστική αντίληψη της «τελικής μάχης» κατά των Εβραίων, που θεωρούνται ότι ενσαρκώνουν τον απόλυτο εχθρό, ακόμα και το απόλυτο Κακό, προσδίδει ιερή διάσταση στον αγώνα κατά του Ισραήλ και του «παγκόσμιου σιωνισμού». Το μαρτυρά ο καταστατικός χάρτης της Χαμάς. Μέσα από τον εξισλαμισμό της παλαιστινιακής υπόθεσης, τη νέα ιερή υπόθεση, και την πολεμική «σιωνιστικοποίηση» του Εβραίου, ο αγώνας κατά των Εβραίων γίνεται ο δρόμος της λύτρωσης. Παλιότερα, τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, υπήρχε ο «σοσιαλισμός των ηλιθίων». Σήμερα έχουμε τον εξισλαμισμένο αριστερισμό των ηλιθίων, δηλαδή τον ριζοσπαστικό αντισιωνισμό. Οι πρώτοι αναφέρονταν σε έναν εθνικό σοσιαλισμό που απειλείτο να διαφθαρεί από τους Εβραίους, οι δεύτεροι εμπνέονται από έναν θυματισμό με ισλαμικό πρόσωπο. Στη Γαλλία, οι πρώτοι κραύγαζαν «Θάνατος στους Εβραίους» και «Η Γαλλία στους Γάλλους», οι δεύτεροι κραυγάζουν σήμερα «Θάνατος στους Εβραίους», «Σιωνιστές δολοφόνοι!» και «Θάνατος στο Ισραήλ», συνθήματα που σιγοντάρονται από τα «Αλλάχ ακμπάρ», τα οποία εκφέρονται από τους ισλαμιστές συνοδοιπόρους τους. Μπροστά σε αυτές τις κλητεύσεις για καθαρτικό θάνατο στο όνομα του Αλλάχ ή στο όνομα του αντιαποικισμού και του αντιρατσισμού, αυτοί οι αριστεροί διανοούμενοι χειροκροτούν με θόρυβο ή, ως καταναλωτές οπίου [αναφορά στο βιβλίο του Ραιημόν Αρόν, Το όπιο των διανοουμένων], κλείνουν τα αυτιά, ή γαντζώνονται από τις παρηγορητικές ουτοπίες τους, αιωρούμενοι μεταξύ του πασιφισμού και του εξισωτισμού. Ας μην περιμένουμε απ’ αυτούς, ζόμπι αδιάφορα για τις σφαγές που έκανε η Χαμάς στο Ισραήλ, ότι θα συγκινηθούν για τα υφιστάμενα βάσανα των παλαιστίνιων θυμάτων στα οποία τα υποβάλλει η ισλαμιστική δικτατορία στη Γάζα. (Le Point, 19/10/2023)[17].
Και είναι ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνει ο Ταγκιέφ, που «σήμερα, ο εξισλαμισμένος φιλοπαλαιστινισμός των υπερασπιστών των “αντιστασιακών” της Χαμάς μπορεί να αναγνωρίζεται ως ισλαμο-αποαποικισμός ή, στους διανοούμενους της ριζοσπαστικής Aριστεράς, ως “γουοκισλαμισμός”»[18].
Είχε προηγηθεί, από τον ίδιο συγγραφέα, η ακόλουθη κρίσιμη υπόμνηση:
Δεν πρέπει να αφηνόμαστε να παρασυρόμαστε από τις ενάρετες μάσκες εκείνων οι οποίοι, ονειρευόμενοι να αφανίσουν το Ισραήλ, διατείνονται ότι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ασκούν κριτική στον Νετανιάχου. Ως καλοί ιδεολογικοί επιτελάρχες γνωρίζουν ότι αυτή είναι η πλέον αποδεκτή στάση μέσα στις δυτικές δημοκρατίες. Πρέπει όμως να σκίσουμε το πέπλο των καθησυχαστικών ψευδαισθήσεων: πίσω από τις οξείες κριτικές στον Νετανιάχου σήμερα, στον Σαρόν χθες, είναι η ίδια η ύπαρξη του Ισραήλ που απορρίπτεται ως μισαλλόδοξη. Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος-έθνος που χαρακτηρίζεται καταστρεπτική οντότητα η οποία πρέπει να ξεριζωθεί. Αυτός ο αντισιωνισμός του αφανισμού είναι πλέον πολύ διαδεδομένος πέραν του κύκλου εκείνων οι οποίοι διαδίδουν ανοιχτά αυτά τα θέματα. Βέβαια, όλοι όσοι σήμερα σε όλο τον κόσμο αυτοχαρακτηρίζονται «αντισιωνιστές» δεν είναι αντιεβραίοι (ή «αντισημίτες»), αλλά πολλοί είναι. […] Το μίσος κατά του Ισραήλ κρύβει μία θεμελιώδη παραγνώριση του σιωνισμού, μείγμα άγνοιας, στερεοτυπικής σκέψης και κακοπιστίας. Το τόσο κοινότοπο λάθος είναι να ανάγουμε τον σιωνισμό σε απλή πολιτική απάντηση στα αντιεβραϊκά κύματα του τέλους του 19ου αιώνα. Το βαθύ νόημα του σιωνισμού δεν έγκειται στο γεγονός ότι έκανε να γεννηθεί ένα κράτος για να προστατεύει τους Εβραίους, αλλά στο μεταϊστορικό φορτίο που εκπληρώνει, αυτό του να προστατεύει τη μεταβίβαση της εβραϊκής ταυτότητας.[19]
Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό που φθονούν και μισούν οι ισλαμιστές τρομοκράτες και όλοι οι ισλαμοαριστεριστές, και όλοι οι γουοκισλαμιστές, κρυφοί και φανεροί, σκληροί και μετριοπαθείς, κάθε απόχρωσης, αλλά και αρκετοί φιλελεύθεροι δικαιωματιστές, είναι, ακριβώς, αυτήν την ταυτότητα, την εβραϊκή ταυτότητα! Να το καταλάβουμε και να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Όπως και την απόφαση του Ισραήλ[20] να συμπεριφερθεί, έναντι της απειλής αφανισμού του, ως κυρίαρχο δημοκρατικό κράτος-έθνος, που δεν παραχωρεί ούτε υποθηκεύει σε κανέναν, ακριβώς, αυτό το αναφαίρετο πολιτικό δικαίωμά του, την κυρίαρχη απόφασή του να υπάρχει ως συλλογική, δημοκρατική πολιτική και πολιτισμική κοινότητα πεπρωμένου. Δεν παραχωρεί δηλαδή ούτε ταυτότητα ούτε δημοκρατική εθνική κυριαρχία, για να μιλήσουμε όπως ο Ρενάν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. Και εδώ δεν υπάρχει καμία διάθεση εκδίκησης εκ μέρους του, όπως διατείνονται ορισμένοι (παραπέμποντας, ασυνείδητα ίσως, σε μια αρνητική προκατάληψη για τη «συμπεριφορά του Εβραίου»), αλλά μια αμιγώς πολιτική και μόνον απάντηση σε ιδεολογίες, και κυρίως σε πρακτικές, αφανισμού του. Μας το ξαναλέει ο Μπενσουσσάν (σε άλλη τηλεοπτική συνέντευξή του, 5/11/2023), ότι το Ισραήλ είναι η βασική ασπίδα κατά του αντισημιτισμού που, δυστυχώς, είναι ανεξάλειπτη φονική ιδεολογία για την ασφάλεια των Εβραίων:
Νομίζω ότι δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τον αντισημιτισμό. Νομίζω ότι μπορούμε να τον συγκρατήσουμε με όλα τα όπλα του νόμου και όλα τα όπλα της δύναμης. Αναντίρρητα. Αλλά η ιδέα ότι μπορούμε να ξεφορτωθούμε τον αντισημιτισμό είναι αφελής ιδέα που τροφοδοτήθηκε από την κληρονομιά του Ολοκαυτώματος. Έγινε πεποίθηση δηλαδή ότι έπειτα απ’ αυτό που έγινε στο Άουσβιτς ο κόσμος θα ξεφορτωθεί τον αντισημιτισμό. Η καλύτερη απόδειξη [έπειτα απ’ αυτά που έχουν συμβεί] είναι όχι. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην εκπαίδευση. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε την παρουσία ενός αρχαϊκού μίσους, ενός μίσους παρανοϊκού τύπου, που απαντά σε βαθειές ανάγκες στο πλαίσιο του ανθρώπινου ψυχισμού. Ακριβέστερα, στο «εβραϊκό σημείο» (signe juif), γιατί το «εβραϊκό σημείο» είναι το σημείο των απαρχών στον χριστιανικό πολιτισμό όπως και στον μουσουλμανικό πολιτισμό, και αυτό το «εβραϊκό σημείο» ακριβώς συγκεντρώνει πάνω του όλο το μίσος των απαρχών. Αυτό είναι θεμελιώδες. Όταν καταλάβουμε ότι υπάρχει ένα ανθρωπολογικό βάθος σε αυτό το μίσος κατά των Εβραίων, τότε καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε πιο μετρημένοι στο ότι μπορούμε να εξαλείψουμε αυτό το μίσος. Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται να ξέρουμε, και αυτό το είχαν καταλάβει πολύ καλά οι ρώσοι θεμελιωτές πατέρες του σιωνισμού στα τέλη του 19ου αιώνα (πρόκειται για έναν από τους βραχίονες του σιωνισμού), αυτό που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι δεν θα υπάρξει ασφάλεια αν οι Εβραίοι δεν συγκεντρωθούν στη γη των απαρχών, σε κράτος-έθνος.
1.
«Μαμά, σκότωσα δέκα. Είμαι ήρωας»
Από τον Ηλία Κανέλλη
Στις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ έζησε τη δική του 11η Σεπτεμβρίου. Οργανωμένα και συντονισμένα, δυνάμεις της Χαμάς έσπασαν τις γραμμές των συνόρων και άρχισαν να σκορπίζουν τον τρόμο. Πάνοπλοι άντρες επιτέθηκαν σε αυτοκίνητα, σε κιμπούτς, σε ένα μουσικό φεστιβάλ και σκότωναν αδιακρίτως όποιαν ή όποιον βρισκόταν στο βεληνεκές των όπλων τους. Ως επί το πλείστον άοπλο πληθυσμό, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμα και βρέφη. Μερικές δεκάδες ανθρώπους τους πήραν ομήρους. Η επίθεση εκείνη οδήγησε στη στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που συνεχίζεται ως σήμερα.
Τη χθεσινή μέρα έζησα μια εμπειρία που δεν θα ήθελα να την έχω ζήσει. Έλαβα μια πρόσκληση και, με μερικούς ακόμα συναδέλφους μου, βρέθηκα στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, όπου μας έδειξαν φωτογραφίες και βίντεο από εκείνες τις επιθέσεις. Μονταρισμένο υλικό από εικόνες που δεν έχουν κυκλοφορήσει ευρύτερα στα ΜΜΕ, εικόνες που έχουν ληφθεί από τις ενσωματωμένες κάμερες των επιτιθέμενων, από τα κινητά τους, από τα κινητά των θυμάτων, από κάμερες ασφαλείας κι από κάμερες των υπηρεσιών ασφαλείας του Ισραήλ. Μας έδειξαν υλικό από το 10% των επιθέσεων, συνολικά εικόνες που αφορούσαν 134 νεκρούς Ισραηλινούς (ως γνωστόν, σκοτώθηκαν συνολικά περί τους 300 στρατιώτες και περί τους 900 πολίτες), κι αυτές επιλεγμένες (είχαν αφαιρεθεί εικόνες που έδειχναν ιδιαζόντως ειδεχθείς πράξεις). Το μονταρισμένο υλικό είναι κυρίως ατραξιόν: εικόνες (με την έννοια που έδινε στις εικόνες αυτής της έντασης ο Αϊζενστάιν). Τα δραματικά επεισόδια είναι ελάχιστα. Αλίμονο, είναι στιγμιότυπα που δεν μπορείς να τα παρακολουθήσεις χωρίς να σε πλακώνει το βάρος τους.
Αποφάσισα, μετά τη μακρά εισαγωγή, να περιγράψω κοφτά μερικές από τις εικόνες όπως περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας (λόγω χώρου, δεν περιγράφω την επίθεση στο μουσικό Φεστιβάλ). Χωρίς πολιτικό ή κανέναν άλλο σχολιασμό.
Μπουλντόζες ανοίγουν περάσματα στις συνοριακές περιφράξεις. Άνδρες με όπλα σταματάνε αυτοκίνητα στον δρόμο. Πυροβολούν και σκοτώνουν τους επιβάτες. Πυροβολούν στα χωράφια κάποιον που προσπαθεί να διαφύγει.
Εισβολή στο κιμπούτς Μπερί. Πράξη πρώτη: ένας από τους εισβολείς πυροβολεί τα λάστιχα του ασθενοφόρου. Σκύλος ορμάει εναντίον των εισβολέων, πυροβολείται κατ’ επανάληψη και πεθαίνει κουλουριασμένος. Όλοι κρύβονται στα σπίτια. Εισβολέας πυρπολεί σε ένα απ’ αυτά τα σύμβολα φενγκ-σούι που κρέμονται γύρω από την είσοδο.
Ένας εισβολέας προσπαθεί να αποκεφαλίσει έναν σκοτωμένο. Με φτυάρι. Χτυπά ξανά και ξανά. Κάποιοι άλλοι πυροβολούν πεσμένους κάτω στα κεφάλια. Τα συνθλίβουν.
Εικόνες από τη Γάζα. Αλαλάζοντες υποδέχονται τους δολοφόνους. Χτυπούν ένα σώμα πεσμένο κάτω – είναι σώμα ζωντανού ή νεκρού; Πλήθη χορεύουν πάνω σε πεσμένα κορμιά.
Πίσω στο κιμπούτς: μια κάμερα διασχίζει έναν μακρύ διάδρομο. Αίμα και υπολείμματα από σάρκα. Μέχρι έξω. Κανονικό σφαγείο.
Εικόνες με πυροβολημένα παιδιά. Κάποια καμένα, τους έβαλαν φωτιά. Καμένα σώματα παντού.
Κάποιους τους τραβάνε στα αυτοκίνητά τους – αγροτικά αυτοκίνητα με καρότσα. Ακούγεται μια σαφής διαταγή, χρειάζονται ομήρους.
Κάποιοι προσπαθούν να αποκεφαλίσουν πεσμένους ισραηλινούς στρατιώτες με σουγιάδες και μαχαίρια. Προσπαθούν ξανά και ξανά να κόψουν τα κεφάλια.
Σε μια στιγμή, ακούγεται ένας ηχογραφημένος διάλογος. Ένας από τους κατσαπλιάδες δολοφόνους της Χαμάς, νέο παιδί, μιλάει με ενθουσιασμό στο τηλέφωνο με τους γονείς του: «Πατέρα, σκότωσα δέκα. Με τα ίδια μου τα χέρια. Δέκα. Μαμά, ο γιος σου είναι ένας ήρωας».
Μια οικογένεια
Επιτρέψτε μου να παραθέσω και ένα από τα σύντομα δράματα που καταλαμβάνει περίπου ένα λεπτό από τα 45 που μας έδειξαν στην ισραηλινή πρεσβεία. Οι λήψεις κυρίως προέρχονται από κάμερες στο σπίτι. Ενας πατέρας και τα δύο παιδιά, με μόνο τα εσώρουχά τους, τρέχουν να κρυφτούν. Κρύβονται σε μια εσοχή, πίσω από έναν τοίχο. Ενας από τους διώκτες τους τους έχει εντοπίσει. Βγάζει μια χειροβομβίδα, κάνει ένα βήμα και την πετάει στην εσοχή, πίσω από τον τοίχο. Ακούγεται η έκρηξη. Ο πατέρας πέφτει νεκρός. Τα παιδιά βγαίνουν τρέχοντας και ξαναμπαίνουν στο σπίτι, Κλαίνε, φωνάζουν τον πατέρα τους. Το ένα λέει ότι δεν βλέπει από το ένα μάτι. Αναρωτιούνται γιατί να ζουν. Ένας πάνοπλος τρομοκράτης μπαίνει στο δωμάτιο και ανοίγει το ψυγείο. Παίρνει νερό, ύστερα παίρνει ένα μπουκάλι κόκα κόλα. Τα παιδιά φωνάζουν.
Επόμενη σκηνή, πρέπει να έχει περάσει κάποιος χρόνος: μια γυναίκα, προφανώς η σύζυγος και μητέρα, υποβασταζόμενη από αστυνομικούς οδηγείται πίσω από τον τοίχο, όπου βλέπει το πτώμα του άνδρα… Για την τύχη των παιδιών δεν μάθαμε.
***
Ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν στο κιμπούτς. Πρώτα αντικρίζουν τέσσερα καμένα πτώματα. Τα μετράνε. Προχωράνε πιο μέσα. Αντικρίζουν κι άλλους νεκρούς. Κι άλλους. Κι άλλους. Πού να μετρήσεις στο χαμό. Φωνάζουν, είναι κανείς ζωντανός; Προσπαθούν να αναγνωρίσουν μια δολοφονημένη που είναι παραμορφωμένη. Είναι η Χονταϊά; Μάλλον είναι η Χονταϊά. Ίσως δεν είναι η Χονταϊά. Έχει τατουάζ;
Τα Νέα, 23/11/2023
2.
Η αριστερή μισαλλοδοξία
Απόσπασμα διακήρυξης γάλλων διανοουμένων
«Το ποτήρι ξεχείλισε. Είναι πλέον ώρα να καταγγείλουμε και να αντιπαλέψουμε αυτό που έγινε ένα μέρος της Αριστεράς. Είναι πλέον ώρα να καταλάβουμε το μάθημα των τελευταίων δεκαπέντε ετών και να μην ανεχθούμε άλλο τη μισαλλοδοξία. Στην πράξη και στα λόγια. Ορισμένοι βουλευτές της Ανυπόταχτης Γαλλίας [Μελανσόν] κρύβονται ακόμα πίσω από το προσωπείο του αντισιωνισμού για να αρνηθούν να χαρακτηρίσουν τη Χαμάς τρομοκρατικό κίνημα και συμψηφίζουν τους στρατιώτες της Τσαχάλ οι οποίοι υπερασπίζονται την πατρίδα τους με τους ισλαμιστές τρομοκράτες που σκοτώνουν γυναίκες και παιδιά, βιάζουν, αποκεφαλίζουν, βασανίζουν τα θύματά τους στις σέλφι με τις κραυγές “Αλλάχ ακμπάρ”. Άλλοι προχωρούν με ξέσκεπο πρόσωπο και δεν κρύβονται πίσω από ψευτο-προσχήματα. Είναι η περίπτωση του NPA [πρόκειται για το αριστερίστικο Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, διάδοχο της τροτσκιστικής Κομμουνιστικής Λίγκας], το οποίο καλεί σε Ιντιφάντα και παρέχει την υποστήριξή του στα αγωνιστικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν την 7η Οκτωβρίου: πράγμα που ισοδυναμεί με δικαιολόγηση της τρομοκρατίας και παρότρυνση στη συνέχιση των τρομοκρατικών πράξεων. Είναι η περίπτωση του PIR (Κόμμα των Αυτοχθόνων της Δημοκρατίας), αντισιωνιστικό κίνημα που ιδρύθηκε από την Ουριά Μπουτελτζά (Houria Bouteldja), το οποίο πάει ακόμα μακρύτερα μέσα στη φρίκη αφού χαιρέτισε τον ηρωισμό των μαχητών της Γάζας απευθύνοντας στη Χαμάς τη “μαχητική αδελφοσύνη” του. Τα λόγια αυτά έγιναν εφικτά από τη δική μας δειλία. Αφήσαμε μια ριζοσπαστική Αριστερά καταρχάς συγκαταβατική, έπειτα μαχητική, τέλος συνένοχη, να αναπτύσσεται στο περιθώριο των ρεπουμπλικανικών αρχών χωρίς ποτέ να θελήσουμε να την κατονομάσουμε, να την καταγγείλουμε ή να την αντιπαλέψουμε. Τα μιντιακά της φερέφωνα διαβεβαίωναν με βαρύγδουπες διακηρύξεις και εκπομπές ότι αυτός ο ισλαμο-αριστερισμός δεν υπάρχει και ότι ανήκε στα φαντάσματα της Ακροδεξιάς: συκοφαντικές κατηγορίες που αποσκοπούν να καταστήσουν δύσκαμπτη τη δράση εναντίον εκείνων οι οποίοι, λόγω ιδεολογίας, εκλογικών επιδιώξεων ή απλής βλακείας, έχουν αποφασίσει να ταχθούν με το μέρος της μισαλλοδοξίας και να συμμαχήσουν με εκείνους που ορθώνονται εναντίον των πιο πολύτιμων αρχών μας. Ανεχθήκαμε τον αντισημιτικό ισλαμο-αριστερισμό που επιχειρούσε να δικαιολογήσει διαμέσου της κοινωνικής ανέχειας το φονικό στο εβραϊκό σχολείο της Τουλούζης [το 2012] από τον Μωαμέντ Μερά (Mohammed Merah). Ανεχθήκαμε το μαύρο πέπλο αυτής της Αριστεράς και την παραλυτική της φόρμουλα “όχι στα αμαλγάματα”. Ανεχθήκαμε εκείνους οι οποίοι αρνούνταν “να είναι Σαρλί” στο όνομα αυτής της διανοητικής απάτης που είναι η “ισλαμοφοβία”. Ανεχθήκαμε τα λόγια του Εντύ Πλενέλ που ισχυρίστηκε ότι το πρωτοσέλιδο του Σαρλί Εμπντό (για το οποίο ο καθένας έχει το δικαίωμα να μην του αρέσει) ήταν ένας “πόλεμος στους μουσουλμάνους” καθοδηγούμενος από “μία χαμένη Aριστερά”. Τέλος σε όλα αυτά. Δεν πρέπει πλέον να φοβόμαστε να καταγγέλλουμε τη μισαλλοδοξία από φόβο μη μας κατηγορήσουν για “ισλαμοφοβία” ή για να μην υποστούμε ένα βάναυσο κυνήγι μαγισσών. Δεν πρέπει πλέον να αφήνουμε να διαδίδεται χωρίς αντίδραση στη χώρα μας, στους δρόμους της, στα δημαρχεία της, στα σχολεία της, ένας κατακτητικός ισλαμισμός όλο και πιο ανοικτά. Δεν πρέπει πλέον να αφήνουμε αναπάντητες τις ρητές εκκλήσεις για έναν αγώνα κατά του Ισραήλ, μοναδική φιλική χώρα και μοναδικό δημοκρατικό κράτος της περιοχής του. Πρέπει να πάψουμε να μη λέμε τίποτα και αντιθέτως να διακηρύσσουμε την αποφασιστικότητά μας ότι δεν θα αφήσουμε να εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας ένας κατακτητικός ισλαμο-αριστερισμός που στρώνει το δρόμο στον ισλαμο-φασισμό και διεκδικεί ανοιχτά τη βίαιη δράση και την τρομοκρατία. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι μόνο η πολιτική αντιπαράθεση, που έχει καταστεί ανέφικτη με τους υποστηρικτές της. Διακυβεύεται κυρίως η κοινωνική ειρήνη και η άνοδος όλων των εντάσεων στο έδαφός μας».
13/10/2023. Τη διακήρυξη υπογράφουν, μεταξύ άλλων: Ελιζαμπέτ Μπατεντέρ, Ρεμί Μπραγκ, Αλαίν Φινκελκρότ, Ρενέ Φρεγκοζί, Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ, Μισέλ Τριμπαλά
3.
Η ηθική αναισθησία αριστερών
Από ανακοίνωση προοδευτικών ισραηλινών συγγραφέων και διανοουμένων
[…] Είμαστε […] πολύ ανήσυχοι από τις αθεμελίωτες απαντήσεις ορισμένων εκπροσώπων της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μετά τη στοχοποίηση τόσων άμαχων ισραηλινών από τη Χαμάς. Τέτοιες αντιδράσεις μαρτυρούν, κατά τη γνώμη μας, μία ανησυχητική τάση της πολιτικής κουλτούρας της παγκόσμιας Αριστεράς. […] [Αντίθετα] πολλοί από τους ομολόγους μας σε όλον τον κόσμο εξέφρασαν πραγματική αντίθεση στην επίθεση της Χαμάς και πρόσφεραν χωρίς διφορούμενα στήριξη στα θύματα. Σημαντικές φωνές στον αραβικό κόσμο επίσης γνωστοποίησαν ότι τίποτα δεν δικαιολογεί τον σαδιστικό θάνατο αθώων. Παρ’ όλα αυτά, και με μεγάλη μας απογοήτευση, ορισμένα στοιχεία της παγκόσμιας Αριστεράς, άτομα που ήταν ώς τώρα οι πολιτικοί μας συνεργάτες, αντέδρασαν με αδιαφορία σε αυτά τα φρικτά γεγονότα και μάλιστα δικαιολόγησαν τις δραστηριότητες της Χαμάς. Ορισμένοι απ’ αυτούς έφτασαν να αρνηθούν να καταδικάσουν τις βιαιότητες της Χαμάς με το πρόσχημα ότι δεν είναι πρέπον ξένοι να κρίνουν τους τύπους της δράσης που επιλέγουν οι καταπιεσμένοι. Άλλοι ελαχιστοποίησαν τα υφιστάμενα τραύματα με το επιχείρημα ότι αυτή την τραγωδία την προκάλεσε η ισραηλινή κοινωνία. Κι άλλοι κρύφτηκαν πίσω από δήθεν ιστορικές συγκρίσεις και ορθολογικά ψευδο-επιχειρήματα αποκομμένα από κάθε συγκίνηση. Τέλος, υπάρχει και ένας μικρός αριθμός, μειοψηφία, για τους οποίους η πιο σκοτεινή ημέρα της κοινωνίας μας έγινε κίνητρο γιορτής. Μια τέτοια γκάμα απαντήσεων μας εξέπληξε. Δεν είχαμε ποτέ μπορέσει να φαντασθούμε ότι αριστεροί άνθρωποι, που υπερασπίζονται την ισότητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ευημερία θα μπορούσαν να επιδείξουν μια τόσο ακραία ηθική αναισθησία και πολιτική αποστασιοποίηση. Ας είμαστε σαφείς: η Χαμάς είναι θεοκρατική και καταπιεστική οργάνωση, η οποία αντιτίθεται απολύτως σε κάθε προσπάθεια προαγωγής της ειρήνης και της ισότητας στη Μέση Ανατολή. Οι στρατεύσεις της είναι θεμελιωδώς ασύμβατες με τις αρχές της προοδευτικής Αριστεράς – και η τάση κάποιων ακροαριστερών να εξυμνούν τις δράσεις της Χαμάς μας φαίνονται απολύτως παράλογες. Τίποτα δεν δικαιολογεί να σκοτώνεις αμάχους στα σπίτια τους, να δολοφονείς παιδιά μπροστά στους γονείς τους, ή να βασανίζεις και να δολοφονείς όσες και όσους πηγαίνουν σε μια γιορτή. Το να νομιμοποιείς ή να συγχωρείς τέτοιες πράξεις ισοδυναμεί με το να προδίδεις τις ουσιώδεις αρχές της Αριστεράς. […]»
(18/10/2023)
4.
Χαμάς, όπως Ισλαμικό Κράτος
Από τον Βίκτωρα Ελιέζερ
Δύο είναι οι παράγοντες, όπως μπορώ να κρίνω από τα καθημερινά μου αναγνώσματα. Ο πρώτος είναι η αύξηση και το επίπεδο του ισλαμικού φανατισμού που δεν επιδιώκει πλέον την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αλλά την εξαφάνιση κάθε Εβραίου. Ο δεύτερος είναι ότι η επιρροή του Ισλαμικού Κράτους δεν περιορίστηκε στο Ιράκ και τη Συρία, αλλά εξαπλώθηκε και στη Λωρίδα της Γάζας. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αντιγραφή του Ισλαμικού Κράτους. Τα περισσότερα βίντεο που είδαμε τραβήχτηκαν από τους σφαγείς με τα κινητά τηλέφωνα των θυμάτων τους που τα έστελναν στους συγγενείς τους. Ακριβώς αυτή τη μέθοδο που χρησιμοποιεί ο ΙSIS. Μια ακόμη λεπτομέρεια: τα φορτηγά Τογιότα της Χαμάς είναι ακριβώς τα ίδια με τα φορτηγά του Ισλαμικού Κράτους. Ήμασταν ήσυχοι ότι το Ισλαμικό Κράτος εξαφανίστηκε. Να που δεν ισχύει. […]
Εάν δεν καταστραφεί ολοσχερώς η στρατιωτική και πολιτική υποδομή της Χαμάς, τότε δείτε τι κινδυνεύει να συμβεί στη Μέση Ανατολή. Η Χεζμπολάχ και άλλες οργανώσεις που βρίσκονται στη Δυτική Όχθη και τώρα βρίσκονται υπό τον έλεγχο της παλαιστινιακής αρχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα εκμεταλλευτούν μια ευκαιρία ριζοσπαστικοποίησης, τότε το Ισραήλ θα βρεθεί μπροστά σε πολλαπλά μέτωπα. Μην ξεχνάμε και τις χώρες που επηρεάζονται από το Ιράν –στη Συρία, ας πούμε, υπάρχουν ιρανικά στρατεύματα– ή το Ιράκ. Αν συμβεί αυτό θα κινδυνεύει η ύπαρξη του Ισραήλ».
andro.gr, 14/10/2023
5.
Η ωμότητα κατά μωρών, παιδιών, εφήβων…
Παρέμβαση ισραηλινών ψυχαναλυτών
Εμείς, ισραηλινοί ψυχαναλυτές, ψυχαναλυτές παιδιών καθώς και ενηλίκων, όπως και όλοι οι ισραηλινοί πολίτες, βρισκόμαστε κάτω από ένα χωρίς προηγούμενο τραυματικό σοκ έπειτα από τις βδελυρές ενέργειες που διαπράχθηκαν από παλαιστίνους τρομοκράτες της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σε κιμπούτς, χωριά και οικισμούς στο νότιο Ισραήλ. Τις ημέρες που ακολούθησαν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική πραγματικότητα: τη σφαγή των αμάχων, παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων στα σπίτια τους, την αρπαγή άλλων ατόμων προς τη Γάζα συνοδευόμενη από σεξουαλικές κακοποιήσεις και κάθε είδους ταπεινώσεις που συνιστούν ακραίες προσβολές στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προκύπτουν από το ανείπωτο. Η ωμότητα, ο σαδισμός κατευθυνόμενος κατά μωρών, παιδιών και νεαρών εφήβων, πολλοί από τους οποίους ακρωτηριάσθηκαν ζωντανοί, βιάσθηκαν και βασανίσθηκαν, αφού εξαναγκάσθηκαν να παραστούν μάρτυρες της δολοφονίας των γονιών τους και ενίοτε ολόκληρης της οικογένειάς τους, σχετίζεται με το αδιανόητο. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με το μοναδικό και αμείλικτο μίσος κατά των Εβραίων (το οποίο η Χαμάς με εντελώς ανοιχτό και σαφή τρόπο διαχέει μέσα από τα επίσημα δίκτυά της), ούτε με μια εδαφική ή θρησκευτική σύγκρουση, αλλά με ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το ουσιαστικό μας μέλημα σήμερα είναι τα παιδιά που απήχθησαν και τα πήγαν στην Γάζα και τα οποία, ας τολμήσουμε να ελπίζουμε, βρίσκονται ακόμα εν ζωή, αιχμάλωτα από δολοφόνους τρομοκράτες. Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά, με βάναυσο και ανελέητο τρόπο, από τη μια στιγμή στην άλλη, ορφάνεψαν, ενώ οι τρομοκράτες βίαζαν τους γονείς τους, για να τους σκοτώσουν στη συνέχεια, κάτω από τα βλέμματα των παιδιών τους που ήταν υποχρεωμένα να παρακολουθούν αυτές τις φρικτές σκηνές. Οι τρομοκράτες πυροβολούσαν τα σώματα των γονέων, έπειτα τα έκαιγαν, όλα αυτά μπροστά στο βλέμμα των παιδιών. Ταυτόχρονα, οι τρομοκράτες γιόρταζαν τη σφαγή, κινηματογραφώντας και ανεβάζοντας τα πάντα στα δίκτυά τους, μέσω των κινητών τους τηλεφώνων. Ένα από τα βίντεό τους, που δείχνει ένα νεαρό παιδί να περιπλανιέται στους δρόμους της Γάζας, κακοποιημένο από παιδιά Παλαιστινίων, εισέβαλε στο ίντερνετ: εικόνες που μας στοιχειώνουν και δεν μπορούν να μεταβολισθούν από έναν εγκέφαλο που θέλει να είναι ανθρώπινος. Το γεγονός ότι στοχοποιείς με συνειδητό και σαδιστικό τρόπο μωρά και παιδιά για να τα βιάσεις, να τα βασανίσεις και να τα δολοφονήσεις είναι ένας τρόπος για να συντρίψεις ό,τι πιο θεμελιωδώς ανθρώπινο υπάρχει μέσα στο ανθρώπινο. Απόπειρα να σκοτώσεις κάθε ευαισθησία στην ευαλωτότητα, στην ανάπτυξη του ανθρώπινου, στην αγάπη και στην καλοσύνη. Είναι μια κουλτούρα διαβρωμένη από το θάνατο, το μίσος και την καταστροφή. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε μορφή εδαφικής διεκδίκησης ή οποιαδήποτε σύγκρουση, αλλά έχουν απολύτως σχέση με τη διεστραμμένη εξιδανίκευση του θανάτου και των βασανιστηρίων. Έτσι, όσοι διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα βγήκαν εμπράκτως από κάθε εφικτή εγγραφή μέσα στο ανθρώπινο. Καλούμε ειλικρινά κάθε κυβέρνηση ή οργάνωση να εκφρασθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή δύναμη για να καταδικάσει αυτές τις τερατώδεις βιαιότητες και να απιτήσει την άμεση και χωρίς προϋποθέσεις απελευθέρωση των απαχθέντων παιδιών στη Γάζα.
Tribune Juive, 21/10/2023
6.
Τα συναισθήματα ή τα γεγονότα;
Από τον Γιαΐρ Λαπίντ
Πόσοι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν για να νοιάζεστε; Μπορείτε να ξεχωρίσετε τα συναισθήματα από τα γεγονότα; Ξέρετε τι πραγματικά είστε;
Η πρώτη ερώτηση: Πόσοι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν για να σταματήσετε να μας κατηγορείτε για όλα όσα συμβαίνουν; Γιατί εκείνο το σκοτεινό Σάββατο πριν από δύο εβδομάδες, δολοφονήθηκαν 1.400. Πόσους άλλους χρειάζεστε; Άλλους χίλιους; Δέκα χιλιάδες; Έξι εκατομμύρια;
Ναι, πήγα εκεί. Αναφέρθηκα στο Ολοκαύτωμα. Χωρίς τακτ, το ξέρω. Οι Εβραίοι το κάνουν πάντα, έτσι δεν είναι – αναφέρουν το Ολοκαύτωμα για να ισχυριστούν ότι είναι θύματα. Δεν λειτουργεί. Έξι εκατομμύρια είναι απλώς ένας αριθμός για εσάς. Όπως 1.400. Ίσως ο αριθμός σάς θωρακίζει. Με αυτόν τον τρόπο δεν χρειάζεται να σκέφτεστε τους ανθρώπους πίσω από τον αριθμό. Για τη γιαγιά που δολοφονήθηκε με την αυτιστική εγγονή της που αγαπούσε τον Χάρι Πότερ. Δεν θα χρειαστεί να σκεφτείτε την Αμπιγκάιλ. Είναι 3 ετών. Η Χαμάς την απήγαγε στη Γάζα. Ποιος απάγει ένα τρίχρονο κοριτσάκι; Τι θα την κάνουν; Πώς μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της Aμπιγκάιλ και υποστηρίζουν αυτούς που την απήγαγαν;
Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής: Τα συναισθήματά σας σας απαλλάσσουν από το να γνωρίζετε τα γεγονότα; Καταλαβαίνω ότι αισθάνεστε πως οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν, πραγματικά το νιώθετε, είναι ένα δυνατό συναίσθημα, αλλά όντως δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για τα πραγματικά γεγονότα; Γνωρίζετε, για παράδειγμα, ότι η Χαμάς δεν υποστηρίζει μια λύση δύο κρατών; Δεν θέλουν καν να ελευθερώσουν την Παλαιστίνη. Δεν είναι αυτό το είδος κινήματος. Η Χαμάς δεν είναι ένα παλαιστινιακό εθνικό κίνημα, την μπερδεύετε με την Παλαιστινιακή Αρχή. Οι δύο οργανώσεις είναι σκληροί αντίπαλοι. Η Χαμάς είναι μια ριζοσπαστική ισλαμιστική οργάνωση, όπως το ISIS. Στόχος τους είναι ένα ισλαμικό χαλιφάτο σε όλη τη Μέση Ανατολή χωρίς Εβραίους, χωρίς LGBT άτομα, χωρίς χριστιανούς, ακόμη και χωρίς μετριοπαθείς μουσουλμάνους. Και τι γίνεται με τα LGBT άτομα; Δεν σας νοιάζει πραγματικά που οι άνθρωποι που υποστηρίζετε κρεμούν ομοφυλόφιλους; Δεν ενδιαφέρονται οι «Queers for Palestine» για τον Αχμέντ Αμπού Μαρακία, έναν νεαρό ομοφυλόφιλο Παλαιστίνιο που κατάφερε να διαφύγει στο Ισραήλ, αλλά απήχθη από τη Χαμάς, δολοφονήθηκε και το σώμα του ακρωτηριάστηκε;
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, αυτό είναι το σημείο όπου σταματάτε να διαβάζετε, γιατί δεν θα βοηθήσει. Αισθάνεστε διαφορετικά, και έτσι πρέπει να υπάρχει κάτι λάθος με αυτό που διαβάζετε και όχι με αυτό που αισθάνεστε. Δεν σας αφορά. Τα λόγια μου είναι μια ενοχλητική χειραγώγηση που καλύτερα να αγνοηθεί. Υπόσχομαι ότι θα μπορέσετε να βρείτε γεγονότα που θα ταιριάζουν καλύτερα στα συναισθήματά σας. Θα υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μαζί τους – θα κάνουν λάθος. Ο λόγος που είναι τόσο διαθέσιμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας είναι ότι η Χαμάς και οι Ιρανοί χρηματοδοτούν ένα τεράστιο δίκτυο παραπληροφόρησης, το οποίο κατευθύνεται στους αλγόριθμους της υπερφιλελεύθερης Αριστεράς. Εάν είστε το είδος του ατόμου που ψάχνει στο Google για «τρανς δικαιώματα» ή «διαμαρτυρία για το κλίμα», σύντομα θα βρείτε την προπαγάνδα τους να εμφανίζεται στη ροή σας. Θα σας κάνει να νιώσετε καλά, αλλά θα σας συνιστούσα να ελέγξετε γιατί δεν υπάρχουν τρανς άτομα στη Γάζα, ούτε ένας.
Και η τρίτη ερώτηση είναι η εξής: Γνωρίζετε ότι υπάρχει μια απλή απάντηση στις δύο πρώτες ερωτήσεις; Υπάρχει ένας λόγος που διαμαρτύρεστε εναντίον μας αυτές τις μέρες και, όπως όλα τα άλλα, προέρχεται από συναισθήματα. Γιατί σε αντίθεση με όλα όσα σκέφτεστε για τον εαυτό σας, όλα όσα λέτε για αχρωματοψία, ανθρωπιά, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλα τα υπόλοιπα, έχετε ένα άλλο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας – είστε αντισημίτες. Ξέρω ότι νομίζετε ότι δεν είστε, αλλά είστε».
Ο Γιαΐρ Λαπίντ είναι επικεφαλής του κεντρώου κόμματος Γες Ατίντ και το διάστημα 1/7/2022–29/12/2022 διετέλεσε πρωθυπουργός. Το κείμενο αναρτήθηκε στην σελίδα facebook του Βίκτωρα Ελιέζερ.
[1] Στο πλαίσιο 1 δημοσιεύονται οι «εικόνες» από σχετικό άρθρο του Ηλία Κανέλλη («Μαμά, σκότωσα δέκα. Είμαι ήρωας») στην εφημερίδα Τα Νέα (23/11/2023).
[2] https://www.protothema.gr/world/article/1424005/germania-simadeuoun-spitia-evraion-sto-verolino-me-to-asteri-tou-david-deite-fotografies/
[3] https://kis.gr/index.php/anakoinoseis-menu/anakoinose-tou-kise-gia-ten-exarse-ekdeloseon-antisemitismou-pou-pyrodotountai-apo-ton-polemo-chamas-israel?fbclid=IwAR10pnhcJtFlNYClq9lPqguNZFKxoK3X8P0xKw-8PnlrjxWJPnUHqSSmVm8
[4] https://www.philomag.com/articles/michael-walzer-la-justice-exige-la-defaite-du-hamas-pas-la-vengeance-contre-les (11/10/2023).
[5] Τέτοιου τύπου αντιδράσεις δεν περιορίζονται στα καθ’ ημάς. Ο αριστερός «αντισιωνιστικός» γαλαξίας βλέπεται από παντού, συχνά πατώντας πάνω σε δικές μας υποχωρήσεις, στη δική μας απουσία να ανοίξουμε ώς τώρα μέτωπο με τους, σε τελευταία ανάλυση, δικαιολογητές της βαρβαρότητας στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, στη δειλία του δημοκρατικού στρατοπέδου να καταγγείλλει και να αντιπαλέψει τις ποικίλες εκφράσεις του ισλαμο-αριστερισμού. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση θα υψωθεί η φωνή γάλλων διανοουμένων που θα καταδικάσει τη «δική μας δειλία», την ανοχή που επιδείχθηκε εκ μέρους του ρεπουμπλικανικού στρατοπέδου απέναντι στην πότε κεκαλυμμένη, πότε φανερή δικαιολόγηση της ισλαμιστικής βίας. Ζητώντας, στο εξής, μαζί με την ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση με αυτές τις «απόψεις» και τον νομικό κολασμό των συλλογικών τους φορέων, όπως άλλωστε προβλέπεται από την υπάρχουσα νομοθεσία. Στο πλαίσιο 2 παρατίθεται απόσπασμα από σχετική διακήρυξη διανοουμένων (13/10/2023). Τη διακήρυξη υπογράφουν, μεταξύ άλλων: Ελιζαμπέτ Μπατεντέρ, Ρεμί Μπραγκ, Αλαίν Φινκελκρότ, Ρενέ Φρεγκοζί, Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ, Μισέλ Τριμπαλά: https://www.lefigaro.fr/vox/politique/islamo-gauchisme-nous-ne-devons-plus-tolerer-l-intolerable-20231013.
[6] Ο Γκροσμάν θα συνυπογράψει, με άλλους προοδευτικούς ισραηλινούς διανοούμενους, κοινό κείμενο όπου εκφράζεται η έκπληξη των υπογραφόντων που ένα τμήμα της «αμερικανικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς», όπως χαρακτηριστικά γράφουν, δεν καταδίκασε, ή και δικαιολόγησε, με διάφορα προσχήματα, την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς. Απόσπασμά του στο πλαίσιο 3. Βλ. https://blogs.mediapart.fr/les-invites-de-mediapart/blog/181023/contre-la-violence-aveugle-envers-les-civils-declaration-au-nom-des-pacifistes-bases-e (18/10/2023).
[7] «Η φρίκη είναι ανθρώπινη, θέλω να πω ότι τα ζώα δεν θα έκαναν ποτέ αυτό που έκανε η Χαμάς», θα πει ο Ταχάρ Μπεν Τζελούν (Le Point, 13/10/2023), θεωρώντας ότι η τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου σήμανε το «τέλος της παλαιστινιακής υπόθεσης».
[8] Pierre-André Taguieff, « Que signifie haϊr les Juifs au XXΙe siècle?», Επίμετρο στο Michael Bar-Zvi, Philosophie de l’antisémitisme, Les Provinciales, 2019, σ. 159-217 (σ. 211). Ένα απόσπασμα αυτού του επιμέτρου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Tribune Juive, στις 8/10/2023, σε ελεύθερη πρόσβαση, https://www.tribunejuive.info/2023/10/08/pierre-andre-taguieff-lantisionisme-radical-une-haine-ontologique-des-juifs/. Από την πλευρά του, ο Βίκτωρ Ελιέζερ, δημοσιογράφος και Γενικός Γραμματέας του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος (ΚΙΣΕ), σε άρθρο του στην ιστοσελίδα andro.gr επισημαίνει ως βασική αιτία των πρωτοφανών σε αγριότητα γεγονότων την ισλαμιστική ιδεολογία υποστηρίζοντας ότι, αν δεν καταστραφεί ολοκληρωτικά η Χαμάς είναι προφανής ο κίνδυνος αφανισμού του Ισραήλ. Απόσπασμα από το κείμενό του στο πλαίσιο 4. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα andro.gr (14/10/2023), https://www.andro.gr/apopsi/victor-eliezer-interview/?fbclid=IwAR0hBv1adeP1EAh9nPyoX08spzIX0iqS2n64eBHr23K0JnrdS7d2pBLd-bk
[9] Παραθέτω, επιπλέον, στο πλαίσιο 5, ένα συλλογικό κείμενο ισραηλινών ψυχαναλυτών (που δημοσιεύθηκε στην Tribune Juive), το οποίο μιλά για την αγριότητα που ασκήθηκε σε βάρος των παιδιών, https://www.tribunejuive.info/2023/10/21/les-psychanalystes-israeliens-sur-les-massacres-en-israel/?fbclid=IwAR1YMkHaLU0tCNyR5whGMAQ6H1WTfXOVcD_JuAbzKOxFG-RinecXZQb3zws (21/10/2023).
[10] Ναι, ο Αλαίν Φίνκελκρότ, τον οποίον κάποιοι έχουν καταχωρίσει (και στην Ελλάδα) ως «νεοαντιδραστικό», ο Φινκελκρότ, λοιπόν, ήταν από τους πρώτους που αντιτάχθηκαν στην πρόσφατη «δικαστική μεταρρύθμιση» Νετανιάχου.
[11] «Νέος λαός». Με αυτή την διατύπωση, ο Φινκελκρότ εννοεί μερίδα μεταναστών μουσουλμανικού θρησκεύματος, στον οποίον για ιδεολογικούς και ψηφοθηρικούς λόγους απευθύνεται προνομιακά ο Μελανσόν προκειμένου να αντικαταστήσει τον «παραδοσιακό λαό» της εργατικής τάξης, τον οποίον η αριστερά έχει χάσει.
[12] Το πογκρόμ του Αυγούστου 1929, που έπληξε και την Χεβρώνα, καταγράφει ο ιστορικός Ουώλτερ Λακέρ. Έπειτα από δική μου έρευνα, παρατίθενται επιπλέον δημοσιεύματα των ελληνικών εφημερίδων της εποχής, καθώς και η άποψη της Ελληνικής Εκκλησίας (σε παράρτημα, στο τέλος του κειμένου).
[13] Παρατίθεται στο Pierre-André Taguieff, Le retour de la décadence. Penser l’époque post-progressiste, Παρίσι, PUF, 2022, σ. 60.
[14] Ενδεικτική η στάση του κινήματος Black Lives Mater του Σικάγο που πόσταρε στο τουίτερ την αφίσα αλεξιπτωτιστή ο οποίος φέρει την παλαιστινιακή σημαία (με το σύνθημα «I stand with Palestine»), μιμούμενος τους αλεξιπτωτιστές της Χαμάς στην εισβολή τους στο έδαφος του Ισραήλ. Η δημοσιογράφος Carine Azzopardi θα επισημάνει ότι «ένα από τα ιδρυτικά κείμενα του BLM, στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιεί τον όρο “γενοκτονία” για να μιλήσει για τον παλαιστινιακό λαό. Το Ισραήλ θεωρείται από το BLM ο τελευταίος τόπος της γης προς αποαποικιοποίηση, ως προς αυτό δεν διαφέρει πολύ από ό,τι λέει η Χαμάς στο χάρτη της. Δεν πρόκειται για μία λύση δύο κρατών, αλλά για την κατάλυση του Ισραήλ», (Le Figaro, 17/10/2023, https://www.lefigaro.fr/vox/societe/pourquoi-la-france-insoumise-refuse-aveuglement-de-qualifier-le-hamas-d-islamiste-20231017).
[15] Περιέχεται στο Hannah Arent, Du mensonge a la violence, Παρίσι, Calmann Levy, 2018 (συλλ. Agora/Pocket), σ. 217-218 (οι υπογραμμίσεις δικές μου).
[16] Η Καθημερινή, 22/10/2023, https://www.kathimerini.gr/world/562685224/giasa-moynk-stin-k-i-chamas-kai-i-aristera/. Δεν νομίζουμε ότι βρίσκονται μακριά από αυτή την προβληματική τα τρία ερωτήματα που απευθύνει ο ηγέτης του κεντροαριστερού κόμματος Yesh Atid, Γιαΐρ Λαπίντ (αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Ισραήλ) προς την προκλητική, την αντισημιτική θέση που έχει πάρει ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, υποστηρίζοντας την «αντιστασιακή» Χαμάς (βλ. πλαίσιο 6).
[17] Ποιος είναι ο ορισμός του «ριζοσπαστικού αντισιωνισμού»; Σύμφωνα με τον Ταγκιέφ: «Καταρχάς, ο ριζοσπαστικός αντισιωνισμός αναγνωρίζεται από την επιχειρηματολογία του, στόχος της οποίας είναι να νομιμοποιεί την καταστροφή του Ισραήλ, κοινοτοποιώντας την πολεμική εξομοίωση του Ισραήλ με “κράτος ρατσιστικό” ή “απαρτχάιντ”, “αποικιοκρατικό” και “εγκληματικό”. Πέντε χαρακτηριστικά επιτρέπουν να ορίσουμε τον λόγο των ριζοσπαστών αντισιωνιστών: 1) τον συστηματικό χαρακτήρα της κριτικής στο Ισραήλˑ 2) την πρακτική τού “δύο μέτρα και δύο σταθμά” έναντι του Ισραήλ, δηλαδή την προσφυγή στο “διπλό στάνταρντ” που ισοδυναμεί με το να απαιτεί από το Ισραήλ μια συμπεριφορά που δεν απαιτεί από κανένα άλλο δημοκρατικό κράτος-έθνοςˑ 3) τη διαβολοποίηση του εβραϊκού κράτους, που προϋποθέτει διαρκή αμφισβήτηση της ισραηλινής πολιτικής της θεμελιωμένης σε τρεις βάσεις μυθικής αναγωγής: τον ρατσισμό - ναζισμό - απαρτχάιντ, την εγκληματικότητα την επικεντρωμένη στο φόνο παιδιών Παλαιστινίων (ή μουσουλμάνων) και την παγκόσμια εβραϊκή (τη λεγόμενη “σιωνιστική”) συνωμοσία, η “κεφαλή”: της οποίας βρίσκεται στο Ισραήλˑ 4) την απονομιμοποίηση, με όλα τα μέσα, του εβραϊκού κράτους, που προϋποθέτει την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξής του, άρα την άρνηση του δικαιώματος του εβραϊκού λαού να ζει όπως κάθε άλλος λαός σε ένα κυρίαρχο κράτος-έθνοςˑ 5) την επαναλαμβανόμενη κλήση για την καταστροφή του εβραϊκού κράτους που προϋποθέτει την πραγματοποίηση ενός προγράμματος ριζικής “αποσιωνιστικοποίησης” ή, απλούστερα, έναν πόλεμο εξόντωσης, όπου το πυρηνικό Ιράν θα παίζει τον πρώτο ρόλο. Είναι αυτή η κλήτευση για αφανισμό, που συγκροτεί την καρδιά του προγράμματος του ριζοσπαστικού αντισιωνισμού, ο οποίος, ως τρόπος στιγματισμού και διακρίσεων που οδηγεί στη διαβολοποίηση του κράτους του Ισραήλ, απορρέει από τον ρατσισμό και ενέχει σαφή γενοκτονική πρόθεση. Μπορούμε εδώ να δούμε την επιβίωση ενός από τα πιο παλαιά θέματα κατηγορίας κατά των Εβραίων: το Ισραήλ είναι “εχθρός του ανθρώπινου είδους”, γι’ αυτό και πρέπει να εξαλειφθεί. Γι’ αυτό και σε πολλές από τις πρόσφατες φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις που παίρνουν το πρόσωπο φιλο-Χαμάς διαδηλώσεων, το νόημα του συνθήματος “Η Παλαιστίνη θα νικήσει” δεν έχει διαφορά από αυτό το θλιβερά περιβόητο σύνθημα “Θάνατος στους Εβραίους!”». Βλ. Pierre-André Taguieff, «L’antisionisme radical est au cœur de l’imaginaire islamo-gauchiste», Le Figaro, 31/10/2023, https://www.lefigaro.fr/vox/politique/pierre-andre-taguieff-l-antisionisme-radical-est-au-coeur-de-l-imaginaire-islamo-gauchiste-20231031
[18] Pierre-André Taguieff, « L’antisionisme radical est au cœur de l’imaginaire islamo-gauchiste», ό.π. Για μια συνοπτική μεν, ουσιώδη δε κριτική παρουσίαση της συνάρθρωσης ριζοσπαστικού αντισιωνισμού και ισλαμο-παλαιστινισμού, βλ. επίσης Pierre-André Taguieff, Le nouvel opium des progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme, Παρίσι, Tracts/Gallimard, τχ. 53, (Δεκέμβριος) 2023.
[19] Pierre-André Taguieff, «Que signifie haϊr les Juifs au XXΙe siècle?», ό.π., σ. 211, 213 (η υπογράμμιση δική μου).
[20] Όπως ακριβώς το διατυπώνει και το αναλύει στο διαυγές άρθρο του ο Βίκτωρ Ελιέζερ, «Το Ισραήλ έχει αποφασίσει», https://www.liberal.gr/diethni-themata/israil-ehei-apofasisei (1/11/2023).
