Γιώργος Γεραπετρίτης: το δίκαιο να μην αγνοεί την πραγματικότητα

Είναι μια μεγάλη στιγμή, κατά την άποψη μου, για το ελληνικό Κοινοβούλιο και την ελληνική πολιτεία. Είναι μια από τις μέρες εκείνες που αισθάνεσαι το ιστορικό βάρος της ευθύνης να αποκαταστήσεις αδικίες και να φέρεις μια ουσιαστική ισότητα στην πατρίδα σου.

Θα ήθελα κατ’ αρχάς να αποδώσω τα εύσημα στην προλαλήσασα κ. Κωνσταντοπούλου, την Πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, αν μη τι άλλο για το γεγονός ότι ήταν η μόνη εκ των πολιτικών Αρχηγών που μίλησε μόνο για το αντικείμενο του νομοσχεδίου. Ακούσαμε σήμερα πολλά, για υποκλοπές, για κράτος δικαίου, για το δυστύχημα στα Τέμπη, αλλά πραγματικά για την ουσία του νομοσχεδίου δεν ακούσαμε πολλά. Και θεωρώ ότι αυτό είναι προσβολή σε όσους σήμερα βρίσκονται εδώ για να παρακολουθήσουν τη συζήτηση και περιμένουν από τους αντιπροσώπους του έθνους και από την Κυβέρνηση απαντήσεις ιστορικές, ευθείες, ειλικρινείς: Γιατί καθυστερήσαμε τόσα χρόνια και γιατί έρχεται σήμερα μόνο το νομοσχέδιο αυτό;

Να ευχαριστήσω θερμά τον Υπουργό Επικρατείας, κ. Άκη Σκέρτσο, που ανέλαβε την ευθύνη και το βάρος να φέρει το νομοσχέδιο αυτό. Και θα ήθελα να παρακαλέσω πολύ, επειδή άκουσα στην Αίθουσα αυτή το «ποια είναι η δουλειά του Υπουργού Επικρατείας;» ότι οριζόντιες πολιτικές που αφορούν δικαιώματα και ισότητα κατηγοριών πολιτών και δη ευάλωτων κατηγοριών πολιτών είναι ζητήματα τα οποία άπτονται αρμοδιοτήτων των Υπουργών Επικρατείας. Αυτό θα οφείλαμε να το γνωρίζουμε.

Πάνω από όλα θέλω να αποδώσω τα εύσημα στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και στους Βουλευτές της, διότι υπήρξαν σήμερα στη Βουλή κήνσορες και τιμητές αλλά δεν υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι θα έκαναν την αυτοκριτική τους, διότι είχαμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επί μακρόν, είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τεσσεράμισι χρόνια αλλά η πρωτοβουλία αυτή ήρθε από αυτή την Κυβέρνηση και θα ψηφιστεί από αυτή την παράταξη. Ναι, με τις ψήφους και άλλων πολιτικών κομμάτων και είναι προς τιμήν τους, αλλά την πρωτοβουλία και το ιστορικό βάρος της ευθύνης το ανέλαβε σήμερα η Κυβέρνηση.

Άκουσα σχετικά με τα ζητήματα συνταγματικότητας και θα ήθελα να πω ότι τα πράγματα είναι εντελώς απλά. Μπορεί ο καθένας να έχει την άποψή του. Μπορεί να θεωρεί ότι είναι αντισυνταγματικό το να έρθει ένα νομοσχέδιο το οποίο αποκαθιστά ανισότητες που προβλέπονται σήμερα στο δίκαιο. Υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι επιβάλλεται η αναγνώριση της ισότητας σε όλα τα κοινωνικά υποσύνολα. Η πραγματικότητα είναι ότι η επικρατούσα γνώμη θέλει την επέκταση του γάμου να είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν αφορά το Σύνταγμα, αλλά είναι πρωτοβουλία του κοινού νομοθέτη και αυτό σημαίνει ότι είναι μια πολιτική επιλογή η οποία έρχεται ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας και ψηφίζεται. Και για τον λόγο αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία το γεγονός ότι έρχεται από την παρούσα Κυβέρνηση.

Είναι δε σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι πραγματικές έννοιες εξελίσσονται διότι ο γάμος είναι μια τεχνική νομική έννοια. Η οικογένεια είναι μια πραγματική έννοια, έννοια του πραγματικού. Το 1986, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν αποδεχόταν τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Το 2010 και εντεύθεν αποδέχεται ότι υπάρχει η υποχρέωση επέκτασης των δικαιωμάτων που απορρέουν αλλά είναι στη διακριτική ευχέρεια του κράτους-μέλους να το υιοθετήσει. Εξάλλου, στη δική μας περίπτωση δεν θεσμοθετείται κάτι νέο και αυτό είναι σημαντικό αλλά αίρονται εμπόδια τα οποία είχαν αναγνωριστεί για τον γάμο και για τον λόγο αυτό ο τίτλος είναι ο ορθός: «Ισότητα στον πολιτικό γάμο».

Υπήρξε ένα ζήτημα εάν είναι προς το συμφέρον των παιδιών και άκουσα πολλά περί των δικαιωμάτων των παιδιών. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται για μια συζήτηση η οποία είναι καθαρά υποκριτική. Όταν αναγνωρίζεται στην πραγματικότητα ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία στο εξωτερικό, όταν υπάρχει η πραγματικότητα της ύπαρξης αυτών των οικογενειών, στην πραγματικότητα τι συμβαίνει όταν δεν αναγνωρίζει το δίκαιο την κατάσταση εντός της Ελλάδος; Δημιουργεί, απλώς, μεγαλύτερα προσκόμματα σε εκείνους οι οποίοι επιθυμούν να παντρευτούν ή να έχουν παιδιά ερχόμενοι στη συνέχεια από το εξωτερικό. Και θα μου επιτρέψετε να πω και από προσωπική γνώση υπό την εκπαιδευτική μου ιδιότητα, ότι το δίκαιο είναι εκείνο το οποίο φέρνει σάρκα και οστά στην άρση του μπούλινγκ, στην άρση των πραγματικών ανισοτήτων, διότι τελικά μόνο όταν ενταχθεί στους θεσμούς η ισότητα γίνεται πράξη. Και αυτό πράττουμε.

Άκουσα -επιτρέψετε μου μια μικρή ανοχή, κύριε Πρόεδρε- να γίνονται διάφοροι χαρακτηρισμοί για το αν πρόκειται για προοδευτική ή συντηρητική ή άλλο ένδυμα πολιτικό τι είναι εν τέλει αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία. Θα μου επιτρέψετε να πω και να είμαι κατηγορηματικός σε αυτό. Ο φιλελευθερισμός και οι ελευθερίες δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν πολιτικό προσανατολισμό. Ήταν η Κυβέρνηση αυτή η οποία έφερε την ισότητα σε όλους τους τομείς των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Ήταν αυτή η Κυβέρνηση η οποία έφερε την ισότητα των γονέων σε ό,τι αφορά τις γονικές άδειες και τα επιδόματα.

Αυτές οι πολιτικές δεν έχουν πολιτικό χρώμα και δεν έχει καμμία αξία να τις χαρακτηρίζουμε συντηρητικές ή προοδευτικές. Εκείνο που έχει αξία είναι ότι πρέπει να ενταχθούν τα παιδιά τα οποία υπάρχουν σήμερα σε ένα νομικό πλαίσιο, να καταστούν ορατά από το δίκαιο.

Και άκουσα, δυστυχώς με περίσκεψη οφείλω να πω, ότι η ισότητα δεν είναι θέμα ούτε προτεραιότητας ούτε πλειοψηφίας. Δεν υπάρχει λόγος να νομοθετήσουμε επειδή η κοινωνία δεν προβληματίζεται με το ζήτημα αυτό ή επειδή η κοινωνία στην πλειονότητά της αντιτίθεται στη νομοθετική αυτή ρύθμιση.

Με κάθε σεβασμό, θα το πω ρητά: Ο νομοθέτης δεν είναι εδώ για να πράττει τα ευχάριστα ούτε είναι εδώ για να πράττει εκείνα τα οποία επιβάλλει η πλειοψηφία. Είναι εδώ για να κάνει το σωστό. Δεν νομοθετούμε για τους πολλούς αλλά νομοθετούμε για το δίκαιο και για το ορθό. Και για τον λόγο αυτό ένα τέτοιο θέμα ισότητας δεν θα μπορούσε να τεθεί ούτε καν σε δημοψήφισμα. Θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει ένα δημοψήφισμα για την απαγόρευση των αμβλώσεων;

Μπορούμε να συζητάμε για θεμελιώδη ζητήματα, που άπτονται της ισότητας, εάν υπόκεινται στην πραγματικότητα στη μέγγενη της πλειοψηφίας; Ποιος είναι εκείνος ο όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το κράτος δικαίου είναι η προστασία των ολίγων απέναντι στην κρίση των πολλών. Και οι ολίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Γι’ αυτούς υπάρχει πρωτίστως το δίκαιο και γι’ αυτούς πρωτίστως υπάρχει η Βουλή η οποία νομοθετεί.

Εξάλλου σε πολλές περιπτώσεις είναι η ίδια η Βουλή, ο νομοθέτης, ο οποίος έρχεται ακόμη πιο μπροστά από το δίκαιο και προηγείται του δικαίου. Κόντρα σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και κόντρα στην κοινή γνώμη, η καθολική ψηφοφορία, έστω μεταξύ ανδρών, στην Ελλάδα έρχεται το 1844 και οριστικοποιείται το 1864. Προηγήθηκε το δίκαιο της κοινωνικής πραγματικότητας.

Το 2002, η Ελλάδα καθίσταται πρωτοπόρος στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Προηγείται το δίκαιο και της κοινωνίας.

Θέλω να κλείσω αναφέροντας το εξής: Το να αγνοεί το δίκαιο την πραγματικότητα -γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και την βιώνουμε όλοι- δεν είναι απλώς μια υπεκφυγή είναι η μεγαλύτερη θεσμική υποκρισία που μπορεί να υπάρξει η οποία κρατά κοινωνικές ομάδες στην αφάνεια. Σήμερα, λοιπόν, αφανείς συμπολίτες μας, πολίτες οι οποίοι έχουν υποστεί τη διάκριση και την έχουν νιώσει επί δεκαετίες καθίστανται ορατοί στο δίκαιο.

Και θέλω να πω ότι ο καθένας μπορεί να έχει μια διαφορετική αντίληψη για το πότε καθίσταται υπερήφανος για κάτι. Εγώ θέλω να σας πω ότι είμαι υπερήφανος για το γεγονός ότι επιστρέφοντας σήμερα στο σπίτι μου, μπορώ να αντικρίσω τα παιδιά μου και να τους πω ότι από σήμερα μπορούν να συνομιλούν, να βρίσκονται, να συζητούν με παιδιά, με φίλους τους, με συγγενείς τους, με συμμαθητές τους οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα ήταν στη σκιά του δίκαιου και από φόβο δεν ήθελαν και απέφευγαν να εκφραστούν.

Είναι μία μέρα υπερηφάνειας και γι’ αυτόν τον λόγο σας καλώ να υπερψηφίσουμε όλοι το νομοσχέδιο αυτό.

Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.