Οντέτ Βαρών-Βασάρ

Γιώργος Κυριακόπουλος, Η περίληψη. Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2021, 125 σελ.^[1]

Η περίληψη της ζωής ενός νέου της μεταπολίτευσης που εκδράμει με την παρέα του σε ένα νησί, αλλά και μια περίληψη των χρόνων 1976-2000. Ένα βιβλίο για τη γενιά που, αμέσως μετά τη χούντα, έζησε μες στην πολιτική, πιστεύοντας ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό, και συνύφανε τις ιδεολογικοπολιτικές αναζητήσεις της με έναν αγώνα για τη χειραφέτηση αλλά και τη μόρφωση. Μια κατάθεση ψυχής – και αφηγηματικής δεξιοτεχνίας. [ΤΒJ]

Βασίλι Γκρόσσμαν, Η κόλαση της Τρεμπλίνκα, εισαγωγή - μετάφραση από τα ρωσικά: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Άγρα, Αθήνα 2020, 134 σελ.

Το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, άρχιζε να χτίζεται τον Μάιο του 1942 κι ήταν τεράστιος ο αριθμός που δολοφονήθηκαν εκεί: κατά τη βιβλιογραφία, οι νεκροί κυμαίνονται από 700.000 έως 900.000.  Η Τρεμπλίνκα, δηλαδή, είναι το στρατόπεδο όπου εξοντώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι μετά το Άουσβιτς. Οι άνθρωποι εκεί δολοφονούνταν συστηματικά επί ένα χρόνο, το διάστημα Ιουλίου 1942 με 2 Αυγούστου 1943, μέχρι να εξεγερθούν κρατούμενοι που κατάφεραν να πυρπολήσουν το στρατόπεδο.

Claude Lanzmann, Shoah. Nτοκυμανταίρ γαλλοαγγλικής παραγωγής, 1985. Παραγωγοί: BBC, Historia, Les Films Aleph, Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλικής Δημοκρατίας. Διάρκεια: 613 λεπτά

Claude Lanzmann, Ο τελευταίος των αδίκων (Le Dernier des injustes). Ντοκυμανταίρ γαλλικής παραγωγής, 2013. Παραγωγοί: Synecdoche, Le Pacte, Dor Film Produktionsgesellschaft. Διάρκεια: 220 λεπτά

Γιατί είναι άραγε τόσο μεγάλη η ταραχή μας, η συγκίνησή μας, όταν βλέπουμε τη Shoah του Κλοντ Λαντζμάν^[1] ακόμη και σήμερα, που έχουμε δει τόσες ταινίες, έχουμε ακούσει ή διαβάσει τόσες μαρτυρίες και τόσα βιβλία; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιέρωσαν αυτό το εγχείρημα ως το αξεπέραστο αριστούργημα, όχι μόνο στην πρώτη του προβολή, το 1985, αλλά ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά;  Γιατί φοβόμαστε να δούμε αυτήν την ταινία, που αποφεύγει κάθε άμεση εικόνα φρίκης; Αναδημοσίευση από το τεύχος 73 τουBooks' Journal,Iανουάριος 2017, με αφορμή τη θλιβερή αναγγελία του θανάτου του Λαντζμάν, στο Παρίσι, σε ηλικία 92 χρόνων (το κείμενο δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο «Αντιμέτωποι με τις μαρτυρίες του τραύματος»).

Primo Levi, Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, μετάφραση από τα ιταλικά: Χαρά Σαρλικιώτη, Άγρα, Αθήνα 2009, 275 σελ.

Τον Απρίλιο του 2017 συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την αυτοκτονία του Πρίμο Λέβι. Φέτος έκλεισαν 70 χρόνια από την πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1947 στο Τορίνο από τον μικρό εκδοτικό οίκο του Antonicelli και 60 από την οριστική έκδοση του Einaudi, η οποία άνοιξε το δρόμο για την αγγλική και τη γερμανική μετάφραση αμέσως, και αργότερα και για τις υπόλοιπες. Είκοσι χρόνια κλείνουν τον Δεκέμβριο του 2017 από την έκδοση της ελληνικής μετάφρασης του πρώτου του βιβλίου, του Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, που εγκαινίασε και την όψιμη υποδοχή του Λέβι επιτέλους και στην Ελλάδα, στις εξαιρετικά φροντισμένες εκδόσεις της Άγρας, με τα πλούσια επίμετρα. [Αναδημοσίευση από το τεύχος 83 του Books' Journal]

Claude Lanzmann, Shoah. Nτοκυμανταίρ γαλλοαγγλικής παραγωγής, 1985. Παραγωγοί: BBC, Historia, Les Films Aleph, Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλικής Δημοκρατίας. Διάρκεια: 613 λεπτά

Claude Lanzmann, Ο τελευταίος των αδίκων (Le Dernier des injustes). Ντοκυμανταίρ γαλλικής παραγωγής, 2013. Παραγωγοί: Synecdoche, Le Pacte, Dor Film Produktionsgesellschaft. Διάρκεια: 220 λεπτά

Γιατί είναι άραγε τόσο μεγάλη η ταραχή μας, η συγκίνησή μας, όταν βλέπουμε τη Shoah του Κλοντ Λαντζμάν^[1]ακόμη και σήμερα, που έχουμε δει τόσες ταινίες, έχουμε ακούσει ή διαβάσει τόσες μαρτυρίες και τόσα βιβλία; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιέρωσαν αυτό το εγχείρημα ως το αξεπέραστο αριστούργημα, όχι μόνο στην πρώτη του προβολή, το 1985, αλλά ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά;  Γιατί φοβόμαστε να δούμε αυτήν την ταινία, που αποφεύγει κάθε άμεση εικόνα φρίκης; Αναδημοσίευση από το τεύχος 73 του Books' Journal, Iανουάριος 2017, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. 

MargareteBuber-Neumann, Mίλενα από την Πράγα, μετάφραση από τα γερμανικά: Τούλα Σιετή, επιμέλεια: Μίνα Πατεράκη-Γαρέφη,  επίμετρο - βιογραφικά σημειώματα – ευρετήρια: Αδριανή Δημακοπούλου, Κίχλη και Τα Πράγματα, Αθήνα 2015  

Έγκλειστη για δύο χρόνια (από το 1938 ώς το 1940) στο σοβιετικό στρατόπεδο της Καραγκάντα, στο Καζακστάν, η Μαργκαρέτε Μπούμπερ-Νόυμαν θα παραδοθεί μετά το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ στους ναζί, οι οποίοι θα την εκτοπίσουν στο γυναικείο στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ, σε γερμανικό έδαφος, όπου και θα παραμείνει ώς την απελευθέρωση. Εκεί γνώρισε και τη Μίλενα, αγαπημένη του Φραντς Κάφκα, που δεν κατάφερε να επιβιώσει – και ο καμβάς της ζωής της είναι το βασικό κίνητρο του βιβλίου που, έστω και με καθυστέρηση, συμπληρώνει ένα ουσιαστικό βιβλιογραφικό κενό της στρατοπεδικής λογοτεχνίας στα ελληνικά. Αναδημοσίευση από το τεύχος 66 του Books' Journal, Μάιος 2017.

Αίγλη Μπρούσκου, «Λόγω της κρίσεως σας χαρίζω το παιδί μου». Η διακίνηση των παιδιών στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Το παράδειγμα του Δημοτικού Βρεφοκομείου Θεσσαλονίκης΄Αγιος Στυλιανός, ΕνΤόμω / ΣΥΜΕΠΕ 2015, Θεσσαλονίκη, 332 σελ. 

«Λόγω της κρίσεως σας χαρίζω το παιδί μου. Σώστε το εσείς», έγραψε μια μητέρα σε ένα κομματάκι χαρτί που καρφίτσωσε στην πάνα του μωρού της, πριν το αφήσει στην τύχη του. Και η τύχη το οδήγησε στις αρχές του 1935 στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Άγιος Στυλιανός στη Θεσσαλονίκη... Βασισμένο στα αρχεία του Βρεφοκομείου και σε επιτόπια έρευνα, το βιβλίο προσεγγίζει διάφορα θέματα της κοινωνικής οργάνωσης της χώρας. Μεταξύ άλλων, την ιδρυματική περίθαλψη του ελληνικού κράτους, την εξέλιξη της νομοθεσίας για την υιοθεσία, τα εγκαταλειμμένα βρέφη και τα χαμένα παιδιά του παρελθόντος. Βεβαίως, ένα τέτοιο ίδρυμα δεν θα μπορούσε να μην έχει σχέση με τις εβραϊκές κοινότητες της Θεσσαλονίκης. [ΤΒJ]

Άννα Μαρία Δρουμπούκη, Μνημεία της λήθης. Ίχνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πρόλογος: Χάγκεν Φλάισερ, Πόλις, Αθήνα 2014,  510 σελ.

Συχνά γίνεται λόγος για τη μνήμη του πολέμου στην Ελλάδα και των επιπτώσεών του. Αλλά δεν έχει αναπτυχθεί σοβαρός προβληματισμός γύρω από τις πολιτικές της μνήμης και τη διαχείριση του παρελθόντος. Ιδιαίτερα η μελέτη των τόπων μνήμης (το Χαϊδάρι, το σκοπευτήριο της Καισαριανής, το εβραϊκό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης, το στρατόπεδο Παύλου Μελά κ.ά)  αποτελεί «παρθένο» έδαφος στην πλούσια πλέον ελληνική ιστοριογραφία γύρω από τη δεκαετία του 1940. Αλλά ποια ερωτήματα εγείρει η διεκδίκηση αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης, σε μια χώρα που η ιστορία χρησιμεύει πολύ συχνά για να επιβεβαιώνει ιδεολογίες; [ΤΒJ]

Saul Friedländer, Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι (δύο τόμοι). Τόμος Α’: Τα χρόνια των διώξεων 1933-1939. Τόμος Β’: Τα χρόνια της εξόντωσης 1939-1945, μετάφραση από τα αγγλικά: Ήλια Ιατρού, επιμέλεια: Άννα Μαραγκάκη, επίμετρο: Ρίκα Μπενβενίστε, Πόλις, Αθήνα 2013, 1.378 σελ.

Κυκλοφορεί και στην Ελλάδα, με καθυστέρηση, το βιβλίο ορόσημο για την ιστοριογραφία της γενοκτονίας των Εβραίων, αλλά επίσης και για την ιστορία του ναζισμού, που τις βλέπει αξεδιάλυτα δεμένες. Μετά τον Φριντλέντερ κανείς δεν θα μπορέσει πια να υποστηρίξει σοβαρά πως η γενοκτονία αυτή κατείχε μια ήσσονα θέση στη ναζιστική πολιτική.