Νικόλας Σεβαστάκης

Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου (επιμ.), Οι πολλαπλές εκφάνσεις του αντι-εβραϊσμού, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2022, 448 σελ.

Γιατί ο αντι-εβραϊσμός είναι και σήμερα θέμα άξιο προσοχής από φιλοσόφους, θεωρητικούς της λογοτεχνίας, ηθικούς στοχαστές, ιστορικούς και ερευνητές των πολιτικών μύθων; Επειδή είναι και ένα πεδίο όπου μπορούμε να επανεξετάσουμε εις βάθος τη μακάβρια διαλεκτική του ολοκληρωτισμού και του ρατσισμού. Ένας συλλογικός τόμος για ένα ανοιχτό ζήτημα.

Οι κοντά σαράντα νεκροί ημερησίως από την «ξεχασμένη πανδημία», οι υποκλοπές και τα ρήγματα που έχουν ανοίξει στη δημόσια ζωή, η γενικότερη αίσθηση πως ο ορίζοντας αυτής της κυβέρνησης έχει γίνει η επίταση και επέκταση του μοντέλου μιας αλόγιστης (ανακουφιστικής, φυσικά, για ένα μέρος του πληθυσμού αλλά βλαπτικής προοπτικά για τον τόπο) τουριστικοποίησης και η επιδοματική αντιμετώπιση των κρίσεων – όλα αυτά προσφέρουν μια γεύση απογοήτευσης και δικαιολογημένης δυσφορίας. Η άποψη πως φαινόμενα σαν τα παραπάνω δεν είναι σημαντικά μπρος στο αγαθό της πολιτικής σταθερότητας μοιάζει ρηχή: διότι η σταθερότητα δεν μπορεί ποτέ να είναι η ανώτερη αξία μιας δημοκρατικής πολιτικής τάξης. Για την ακρίβεια, η σταθερότητα είναι σημαντική όταν προκύπτει ως απαύγασμα της καλής λειτουργίας των θεσμών και μιας κουλτούρας ώριμων συμβιβασμών που απέχουν από την ωραιοποίηση και την τεχνητή απόκρυψη των προβλημάτων. Αυτό που αισθανόμαστε πάντως εδώ και πολλούς μήνες (για να μην ανατρέξω πιο πριν) είναι πως η διακυβέρνηση της χώρας έχει στριμωχτεί σε μια καθημερινή κοπτορραπτική σε επικοινωνιακές τρύπες με την παρεμβολή κάποιων σημαντικών πλην ανεπαρκών από πολιτική άποψη λειτουργικών εκσυγχρονισμών (κυρίως ως προς την ψηφιοποίηση υπηρεσιών του Δημοσίου και παροχών προς τον πολίτη).

Το ακραίο Κέντρο δεν αφορά την κοινωνική ή την οικονομική ατζέντα αλλά τη θεσμική και ιδεολογική αντιμετώπιση μιας Αριστεράς που έχει με τον καιρό γίνει αντιδραστική δύναμη. Άρθρο παρέμβασης από τον καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη.

Η ιδέα του Πούτιν: δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται Ουκρανία. Από το τεύχος 128

Για την ανάγκη μιας νέας δημόσιας πολιτικής κουλτούρας

Από όλες τις κουλτούρες που διεκδίκησαν σχέση με την Αγανάκτηση και τους «Αγανακτισμένους» του 2011, μόνο η κουλτούρα του αριστερού κοινωνικού λαϊκισμού διεκδικεί έναν μεσολαβητικό ρόλο. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι επιχείρησε να δημιουργήσει μια νέα κρατική ελίτ, αξιοποιώντας νέους ανθρώπους με πολιτισμικό κεφάλαιο και ριζοσπαστικές ιδέες ακόμα και από το χώρο της αντιεξουσίας. Για να κυβερνήσει όμως χρειάστηκε να ανατρέξει και να συγχωνευτεί, σε ένα μεγάλο βαθμό, με την πρώτη κουλτούρα, με την αντιελίτ, αντισυστημική εχθροπάθεια. Οι ΑΝΕΛ στάθηκαν η πληρέστερη ενσάρκωση των στοιχείων της πρώτης κουλτούρας, αυτής που ξεκινάει από την επίκληση της ελληνικής αντιστασιακής ψυχής και απολήγει τώρα στους σκεπτικιστές/ αρνητές της πανδημίας.

Ενώ, ας πούμε, στην περίπτωση ενός ακροδεξιού εγκληματία κινητοποιείται αυτομάτως και φυσικά δίχως δομικές αναλύσεις το συναίσθημα του αριστερού, δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο όταν έχουμε ισλαμιστές δολοφόνους. Γιατί άραγε; Κάποιες σκέψεις.                   

Πριν από κάποιο καιρό, ο ιστορικός και βιογράφος του Αλμπέρ Καμύ, Βενσάν Ντυκλέρ, ανακάλυψε μια άγνωστη επιστολή στο αρχείο του Στρατηγού Ντε Γκωλ, με έτος αποστολής το 1943. Ο «αντιστασιακός διανοούμενος», όπως υπογράφει ο συγγραφέας, αγωνιά όχι μόνο για τις φυσικές απώλειες του πολέμου αλλά και για το ενδεχόμενο να καταστραφούν εκείνες οι «ζωντανές ιδέες» που θα χρειαστούν στην αυριανή ανοικοδόμηση.

Η ταυτότητα ως συλλογικός εγωισμός και υποκειμενισμός οδηγεί, με τον έναν ή άλλον τρόπο, στην ακροδεξιά ταυτοτική γραμμή. Μια παρέμβαση του Νικόλα Σεβαστάκη.[1]

Richard Wolin,Τα παιδιά του Χάιντεγκερ, μετάφραση από τα αγγλικά: Μάνος Βασιλάκης, επιστημονική επιμέλεια: Περικλής Βαλλιάνος, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2019, 482 σελ.

Ο καθηγητής ιστορίας και συγκριτικής φιλολογίας στο Graduate Center του City University of New York, Ρίτσαρντ Γουόλιν, ανασυγκροτεί τη σκέψη τεσσάρων φιλοσόφων του 20ού αιώνα ως προς τoυς δεσμούς τους με την χαϊντεγκεριανή «στοχαστική οδό» (denkweg). Δεν έχουμε εδώ αυτόνομες μελέτες για τη Χάννα Άρεντ, τον Καρλ Λέβιτ, τον Χανς Γιόνας και τον Μαρκούζε όσο ένα πλέγμα συλλογισμών για τη συσχέτιση όλων αυτών των πνευμάτων με την καταλυτική παρέμβαση του δασκάλου τους.