web only

Θα μπορούσαν άραγε οι βασανιστές της χούντας να παρουσιάζουν τα σωψυχά τους κάθε βράδυ στο κρατικό κανάλι; Θα έπρεπε το Εθνικό Τυπογραφείο να τυπώσει τα απομνημονεύματα του Κοεμτζή γιατί αυτός έχει δικαίωμα να γράψει; Μπορεί να υπάρχει ελευθερία λόγου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε τι έχουν να πουν ούτε να τους πληρώσουμε την ντουντούκα τους για να μας ενοχλούν καλύτερα. Δεν είναι τόσο δύσκολες αυτές οι διακρίσεις. Το ότι ο Τερλέγκας δεν εξασκεί τις φωνητικές του χορδές στην Εθνική Λυρική Σκηνή δεν χαρακτηρίστηκε, ώς σήμερα τουλάχιστον, λογοκρισία. Ένα κείμενο με αφορμή τη ματαίωση της παράστασης με το έργο που στηρίχθηκε και σε κείμενα του Σάββα Ξηρού.

Δημοσιεύουμε παρακάτω τη χθεσινή αγόρευση των δικηγόρων υπερασπίσεων του καθηγητή ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ, Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου και Κωνσταντίνου Καλλίρη. Η δίκη του καθηγητή, για τις απόψεις που εξέφρασε στο επιστημονικό σύγγραμμά του Η Μάχη της Κρήτης (στα ελληνικά, από τις εκδ. Γκοβόστη), συνεχίζεται στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου.

Από πού κι ώς πού, οι Έλληνες Εβραίοι είναι αντικείμενο του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας. Κατά την πολιτεία, δεν είναι Έλληνες; Κι αν είναι, τότε γιατί την ανακοίνωση του ελληνικού κράτους για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος εξέδωσε το συγκεκριμένο υπουργείο, που ασχολείται με τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας; 

Γιατί είναι δικαιολογημένες οι φωνές αντίδρασης στην παράσταση «Ισορροπία του Nash», στην οποία χρησιμοποιούνται και κείμενα του Σάββα Ξηρού, και για τη θέση της οποίας οι ιθύνοντες δήλωσαν ότι το Θέατρο δεν παίρνει θέση ούτε υπέρ της μιας πλευράς ούτε υπέρ της άλλης – όπου η μία είναι δημοκρατία και η άλλη η δολοφονική τρομοκρατία. [ΤΒJ]

Μπορεί το κείμενο ενός Ξηρού να γίνει βάση μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού θεάτρου της χώρας; Μπορούν τα λόγια ενός καταδικασθέντος ισοβίτη να ακουστούν σε μια κρατική σκηνή, έστω στο πειραματικό της σκέλος;

Τι διαφοροποιεί τους κεντρώους, κεντροαριστερούς, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ. από τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ; Γνωρίζουμε καλά τι τους ενώνει. Πιστεύουν εξίσου στο μεγάλο κράτος, την αναδιανομή, τις υψηλές δαπάνες πρόνοιας, την κλιμακωτή φορολογία, τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας... Αλλά μπορεί να τους διαφοροποιεί μόνο η έγνοια για τη δημοκρατία;

Με επιστολή της, παραιτήθηκε σήμερα από τη θέση της η καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Βίκυ Μαραγκοπούλου. Η επιστολή ανέφερε πως η ίδια δεν μπορεί να συνεχίσει και πως η απόφαση της είναι οριστική.

Πέθανε το πρωί της 25ης Ιανουαρίου 2016 ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάσης Τζαβάρας, σε ηλικία 77 ετών. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1939, σπούδασε Νευρολογία-Ψυχιατρική στο Παρίσι και έπειτα από μια σύντομη περίοδο έρευνας στο επιστημονικό πεδίο της Νευροψυχολογίας, αφιερώθηκε στην Ψυχανάλυση και ειδικά στη Φροϋδική Σχολή του Λακάν.

Το έγραψε κι ο φίλος μας ο Χιούγκο Ντίξον στο Ρώυτερς. Εντάξει, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με την προσφυγική κρίση, με την απειλή του Brexit, με την κρίση του ευρώ. Όταν όμως σε έναν όμιλο φιλελεύθερων δημοκρατιών ορισμένες χώρες υπονομεύουν το κράτος δικαίου, πλήττεται μια θεμελιώδης ευρωπαϊκή αξία. Αυτό συμβαίνει σήμερα με την Πολωνία και την Ελλάδα. Κι αυτό η Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένη να το ανεχθεί.

«Το υλικό της τέχνης είναι η κληρονομιά της απανθρωπιάς. Όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να γιατρέψουν αυτή τη δαιμονική κληρονομιά. Αλλά επειδή δεν είναι θεραπευτές και συγχρόνως επειδή θέλουν, την ώρα που δουλεύουν στο τραύμα, να ανακοινώσουν και στους θεατές τους και στους ίδιους τους εαυτούς τους την πράξη τους, μπερδεύονται, αφαιρούνται, η γιατρειά της δαιμονικής κληρονομιάς τους ξεγλιστράει, και καταντάμε να μην είμαστε παρά αφηρημένοι τραυματιοφορείς». Φράσεις του γλύπτη Γιώργου Λάππα, που πέθανε στις 25 Ιανουαρίου, σε ηλικία 66 χρόνων.