Στις 12 Ιανουαρίου 1817, η Κλερ Κλερμόν, ετεροθαλής αδελφή της Μαίρης Σέλεϊ, γεννά εκτός γάμου, στο Μπαθ της Αγγλίας, την κόρη τους Αλέγκρα – που θα πεθάνει πέντε χρονών, δυο χρόνια παρά μία ημέρα πριν απ’ τον πατέρα της.
Ενάμιση μήνα αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου 1817, ο Μπάιρον γράφει στον 38χρονο φίλο του, τον ιρλανδό συγγραφέα με την επίσης ταραχώδη ζωή, Τόμας Μουρ:
Αν ζήσω άλλα δέκα χρόνια, θα δεις, ωστόσο, ότι δεν έχω ξοφλήσει – δεν εννοώ με τη λογοτεχνία, γιατί αυτό δεν είναι τίποτα· κι ίσως φανεί αρκετά παράξενο που θα το πω, δεν θεωρώ πως είναι η αποστολή μου. Αλλά θα δεις πως κατιτίς θα κάνω –χρόνου και τύχης επιτρεπόντων– που «σαν την κοσμογονία, ή τη δημιουργία του κόσμου, θα καταπλήξει τους φιλοσόφους όλων των αιώνων». Αλλ’ αμφιβάλλω αν θα βαστάξει η κράση μου. Την έχω, κατά διαστήματα, εκγυμνώσει* άκρως διαολεμένα…
Στην ίδια επιστολή, του γράφει κι ένα ποίημα – από τα πιο ξακουστά, έκτοτε, του αγγλικού λυρισμού:
Λοιπόν δεν θ’ αλητέψουμε άλλο πια
Μέχρις αργά, στη νύχτα τη βαθιά,
Κι ας αγαπά σαν πρώτα η καρδιά,
Κι ας φέγγει η σελήνη όμοια λαμπρά.
Γιατί το ξίφος πια, η θήκη δεν βαστά,
Και την ψυχή, το στήθος δεν κρατά,
Και η καρδιά κάποτε πρέπει ν’ ανασαίνει,
Και η αγάπη, κι αυτή να ξαποσταίνει.
Και αν η νύχτα φτιάχτηκε για έρωτα,
Κι αν ξημερώνει πάντα πολύ σύντομα,
Εμείς δεν θ’ αλητέψουμε άλλο πια
Μες στης σελήνης τη φεγγοβολιά.
Μα εκείνος θα «αλήτευε» για εφτά χρόνια ακόμη, μέχρι να εξαντλήσει εντελώς την κράση του.
* Στην έκδοση της Εκλογής Ποιημάτων και Πεζών του Μπάιρον σε επιμέλεια και με εισαγωγή του Γ. Χ. Όντεν (The New American Library, 1966), την οποία ακολουθώ, είναι υπογραμμισμένο το “o” στο “exorcise” [ξορκίζω], σαν για να τονιστεί το λογοπαίγνιο με το πιο αναμενόμενο “exercise” [(εκ)γυμνάζω, αλλά και χρησιμοποιώ].
