Στις 21 του μηνός είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, και ήδη τα βιβλιοπωλεία, οι χώροι τέχνης, κάποια μπαρ κλπ. κλπ. ετοιμάζουν τις εκδηλώσεις τους, τη λίστα των καλεσμένων, ποιος θα απαγγείλει τι, όλα αυτά. Είμαι σε καναδυό τέτοιες λίστες κι εγώ. Σήμερα το πρωί, στη βόλτα με τον Αρσέν, βλέπαμε τον κόσμο που έβγαινε από τα άφτερ μαγαζιά του κέντρου, κορίτσια και αγόρια είτε ντυμένα για βραδινή έξοδο είτε, ορισμένοι, μασκαρεμένοι και με μπογιατισμένα, μισοξεβαμμένα πρόσωπα: καρναβάλια. Δεν παύει να με εντυπωσιάζει ένα ρούχο ραμμένο και φορεμένο για βράδυ όταν περιφέρεται λικνιζόμενο από τη μέθη οχτώ η ώρα το πρωί δίπλα στις γεμάτες στάσεις των λεωφορείων. Στην μπάλα, όλα πάνε όπως πάντα, με φωνές, επεισόδια, απειλές, παράγκες, λατρεία της εξουσίας, γκρίνιες των αδικημένων και μαχαιρώματα στα σοκάκια, που αυτά βέβαια δεν πολυβγαίνουν στις ειδήσεις για να μην τρομάξουν οι πολλοί — τα μαθαίνουμε όσοι μπορούμε να τα μάθουμε. Κάποιοι ασχολούνται με την παρουσίαση των νέων σίριαλ στην καλωδιακή τηλεόραση και στα συνδρομητικά κανάλια. Κάποιοι γράφουν κριτικές για τις νέες εκδόσεις. Άλλοι, κάνουν άλλα. Η φίλη μου, η ταμίας στον Μασούτη απέναντι, έτρεχε το πρωί να προλάβει να φτάσει στην ώρα της — ίσως ξενύχτησε χθες, και μάλλον ξέχασε την τσάντα της στο σπίτι. Πάντα είναι περίεργη η εικόνα μιας γυναίκας χωρίς τσάντα. Με πονάει λίγο ο μηνίσκος από το τρέξιμο στην παραλία, και κουτσαίνω όταν δεν με βλέπει κανείς. Άλλοι, πονούν αλλού. Η καθημερινότητα είναι μεγάλη, βαριά, πρόστυχη. Επιβάλλει την παρουσία της, διαλαλάει την ύπαρξή της, μας σπρώχνει με τους αγκώνες. Έχει σημασία; Έχει σημασία η Ημέρα της Ποίησης; Έχει σημασία να συνεχίσουμε να ζούμε όπως παλιά, για να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, που λένε; Όχι, δεν έχει σημασία. Όταν όλα αλλάζουν, δεν έχει σημασία να κοροϊδεύεις τη μούρη σου. Κι αν δεν θέλεις να ξεγραφτείς από τις λίστες αυτών που θα πουν το ποί’μα τους, τουλάχιστον ξέρε πως, σαν το χάμστερ, δεν κάνεις τίποτε περισσότερο από το να τρέχεις και να ιδροκοπάς στο καρφωμένο στο πάτωμα του κλουβιού τροχό σου. Κι αν σου ακούγεται γλυκερό αυτό — κανέναν δεν κόφτει. Γιατί έτσι πάει, φίλε.