«Στου δρόμου της ζωής τη μέση σε σκοτεινό βρέθηκα δάσος γιατί το μονοπάτι το σωστό είχα μπλέξει. Αχ, πόσο δύσκολο να περιγράψω το άγριο, δύσβατο και πυκνό δάσος που μόνο να το σκέφτομαι ξαναγεννά τον φόβο! Κι είχα μια πίκρα, απ' του θανάτου πιο μικρή μια στάλα·».

Dante Alighieri, Κόλαση 1:1-7, μετάφρ. Ανδρέας Ριζιώτης, Αθήνα: Γιώργος Δαρδανός, 2006, σελ.47.

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει η «Κόλαση», το πρώτο μέρος της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Κάθε φορά που επιχειρώ να γράψω ένα κείμενο για την ενδοπανεπιστημιακή βία στην Ελλάδα, για κάποιον λόγο αυτό είναι το απόσπασμα που έρχεται πρώτο στο μυαλό μου. Λίγο το σκοτεινό και άγριο δάσος, λίγο το μπλεγμένο μονοπάτι, λίγο η πίκρα στο στόμα, λίγο το ότι το όλο βιβλίο περιγράφει μια επώδυνη περιήγηση σε μια σειρά από κύκλους που όσο περισσότερο τους διαβαίνεις τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι το χάος και την εγγενή μοναξιά.

Βάσω Κιντή, Φιλοσοφία της ιστορίας, Πόλις, Αθήνα 2021, 512 σελ.

Η φιλοσοφία της ιστορίας δεν είναι ένα αντικείμενο που ασχολείται απλώς με την έννοια της ιστορίας, με τις αρχές της ιστοριογραφίας και τις διάφορες μεθόδους ιστορικής συγγραφής και κριτικής. Είναι ένα αντικείμενο που για να το φέρεις σε πέρας πρέπει να αναμετρηθείς με έννοιες όπως ο χρόνος, το παρελθόν, η αντικειμενικότητα, η πραγματικότητα, η γλώσσα, το αφήγημα, το γεγονός, το συμβάν, η επιστήμη –έννοιες περίπλοκες και απαιτητικές. Η Κιντή νομίζω ότι σε αυτή την αναμέτρηση τα κατάφερε.