Μια άγνωστη επιστολή του Ασημάκη Πανσέληνου

Το 1955, τότε που ξέσπασε το φριχτό έγκλημα της Σπυριδούλας, του 14χρονου κοριτσιού που τα αφεντικά του έκαψαν με το σίδερο επειδή πίστεψαν πως τους είχε κλέψει 50 δολάρια, ο πατέρας μου, πενήντα δύο χρονών τότε, έγραψε μια επιστολή «προς τον εκδότη» κάποιας αθηναϊκής εφημερίδας. Καθώς η Μάχη όπου αρθρογραφούσε συχνά είχε κλείσει, η εφημερίδα αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Αυγή. Επειδή όμως το δακτυλόγραφο που σώζεται είναι ανυπόγραφο και τίποτα  δεν δείχνει πού απευθύνεται, επειδή επίσης δεν βρέθηκε σχετικό απόκομμα της δημοσίευσης, δεν αποκλείεται το γράμμα να μη στάλθηκε τελικά. Από το κείμενο φαίνεται πως γράφτηκε όσο ακόμα διαρκούσε η δίκη των υπαιτίων.

Έντουαρντ Άλμπι, Τρεις γυναίκες. Σκηνοθεσία, σκηνικά, σχεδιασμός φωτισμού: Robert Wilson, διασκευή: Charles Chemin. Παίζουν: Ρένη Πιττακή, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αλέξης Φουσέκης. Διάρκεια: 100 λεπτά. Δεύτερη χρονιά στο Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια (οδός Ακαδημίας, Αθήνα)

Οι Τρεις Γυναίκες του Άλμπι επαναλαμβάνουν την επιτυχημένη παράσταση που σκηνοθετεί ο Ρόμπερτ Γουίλσον (μέσω Πετσότι) στο θέατρο Ολύμπια για εφέτος. Διαβάζω πως το έργο ανεβαίνει σε διασκευή του Τσαρλς Σέμιν. Άλλο ένα θεατρικό έργο που, εκτός από τις καθιερωμένες πλέον μυλόπετρες της σκηνοθεσίας, πέρασε και από τα χέρια κάποιου διασκευαστή (που προφανώς αναλαμβάνει να διορθώσει τον συγγραφέα). Το όλο πράγμα άλλωστε διασκευή είναι τελικά.

Δεν χρειάζεται κάποιο περίπλοκο σύστημα πρόβλεψης, όπως των μετεωρολόγων για τον καιρό, για να προβλέψει κάποιος με ασφάλεια το επερχόμενο άμεσο μέλλον. Και όπως οι μετεωρολόγοι συχνά θα αρκούσε να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο τους, το ίδιο και οι πολιτικοί επιστήμονες θα έφτανε να παρατηρήσουν τον κατακερματισμό των πολιτικών κομμάτων ανά τον κόσμο και την παράλληλη με αυτόν άνοδο της Ακροδεξιάς ακόμα και στις λίγες χώρες με αληθινή δημοκρατική παράδοση που απομένουν στην Ευρώπη.

Ο χρόνος είναι ο πιο μεγάλος καλλιτέχνης.