Σύνδεση συνδρομητών

Λογοτεχνία

Σκηνή από το τρέιλερ της ταινίας Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, με τον Τζέιμι Ντόρναν και την Ντακότα Τζόνσον.

E.L. James, Πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Μυθιστόρημα, μετάφραση από τα αγγλικά: Τιτίνα Σπερελάκη, Πατάκη, Αθήνα 2012, 703 σελ.

 

Εκείνη, παρθένα, μαγεύεται από τη φωνή του, «ζεστή και τραχιά, σαν λιωμένη μαύρη σοκολάτα πάνω σε καραμέλα»! Εκείνος, πλούσιος και μονογαμικός, θα τη βοηθήσει να γνωρίσει τη σεξουαλικότητα βάζοντας τους κανόνες και θα την τιμωρεί όταν τους παραβαίνει, με ξύλισμα και μαστιγώσεις. Γκρι ή ροζ με λίγο σεξ; [Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 22, Αύγουστος 2012, με την ευκαιρία της διαρροής του τρέιλερ της ταινίας που στηρίζεται στο συγκεκριμένο ανάγνωσμα και έχει προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα στην Αμερική στις 13 Φεβρουαρίου 2015.]

13 Σεπτεμβρίου 2014
Η Μέλπω Αξιώτη.

Μέλπω Αξιώτη, Ρεπυμπλίκ-Βαστίλλη, εισαγωγή-επιμέλεια: Μαίρη Μικέ, μετάφραση-επίμετρο: Τιτίκα Δημητρούλια, Άγρα, Αθήνα 2014, 243 σελ.

 

Ένα άγνωστο, γραμμένο στα γαλλικά μυθιστόρημα της Μέλπως Αξιώτη, που μιλάει για την ευφορία του έρωτα και το μνημονικό βάρος του γενέθλιου τόπου, μένει ανέγγιχτο από το μακρύ χέρι της κομμουνιστικής ορθοδοξίας και συμπυκνώνει υποδειγματικά τις τομές τις οποίες θα επιφέρει η πεζογραφία της στη νεώτερη ελληνική λογοτεχνία.

11 Σεπτεμβρίου 2014
O Βασίλι Γκρόσμαν με τη στολή του Κόκκινου Στρατού στο έδαφος της Γερμανίας, 1945.

Vasily Grossman, The road, επιμ.: Robert Chandler, New York Review of Books, 2010, ωσελ. 384

Ο Βασίλι Γκρόσμαν υπήρξε μάχιμος ανταποκριτής του σοβιετικού στρατού στον Β’ Παγκόσμιο, συγγραφέας της αυτοβιογραφίας αναφοράς Ζωή και πεπρωμένο (μεταφράστηκε από τον Γιώργο Μπλάνα και κυκλοφορεί στις εκδόσεις Γκοβόστη) και φωνή αντίδρασης στην επικράτεια του σταλινισμού. Η ανθρωπιστική συνείδησή του αναβιώνει σε μια νέα έκδοση με διηγήματα, σημειώσεις και την περιγραφή της επίσκεψής του στο κολαστήριο της Τρεμπλίνκα το 1944. (αναδημοσίευση από το τεύχος 2, Δεκέμβριος 2010)

20 Αυγούστου 2014
Γελοιογραφικό πορτρέτο του Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ (1808-1889), που φιλοτεχνήθηκε περί το 1880 από τον André Gill (1840-1885).

Jules Barbey D' Aurevilly, Η ευτυχία μέσα στο έγκλημα, μετάφραση από τα γαλλικά - επίμετρο: Δέσποινα Σαραφείδου, Ροές, Αθήνα 2012, 176 σελ.

 

 

Η σύζυγος, ένας ξανθός άγγελος, ο ανθός περιώνυμου οικοτροφείου για τις κόρες της αριστοκρατίας. Ο σύζυγος, ευγενής κόμης – όχι ακόλαστος, μα επιρρεπής στις ηδονές και στην παραφορά. Μια μυστηριώδης μαυρομάλλα φτάνει στον πύργο τους μεταμφιεσμένη σε υπηρέτρια – δεινή ξιφομάχος και επίδοξη δηλητηριάστρια, στην πραγματικότητα. Ένας γιατρός αφηγείται την ιστορία τους – ή μάλλον, ένας «καταραμένος» γάλλος συγγραφέας του 19ου αιώνα ενορχηστρώνει με εξαιρετική μαεστρία μια ωδή στο απόλυτο πάθος ως αριστούργημα –ή ανοσιούργημα– της φύσης και στην τέχνη του μονομαχείν ανάμεσα στα φύλα· en garde – ή αλλιώς, φυλαχτείτε: η ηρωίδα του είναι ντάμα σπαθί.

24 Ιουλίου 2014
Αθήνα, 2014. Η Κατερίνα Σχινά φωτογραφημένη στο βιβλιοπωλείο Επί λέξει.

 


Κατερίνα Σχινά, Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού, Κίχλη, Αθήνα 2014, 173 σελ.

 

Το πλέξιμο δεν είναι μια άλλη λέξη για τη μονοτονία και την επανάληψη, αλλά μια φαντασιακή εικασία για κάτι το οποίο θα γεννηθεί στο άμεσο μέλλον. Το πλέξιμο συνιστά ένα έργο εν προόδω. Πρόκειται για μιαν υπόσχεση εκπλήρωσης που γίνεται πραγματικότητα λεπτό προς λεπτό, για ένα άθροισμα στιγμών προστιθέμενης αξίας οι οποίες θα καταλήξουν σ’ ένα συμπυκνωμένο και αδιαίρετο σύνολο, σε μιαν ιδανικά ολοκληρωμένη συνοχή, σ’ έναν οριστικά συμπληρωμένο και αποκατεστημένο χρόνο. (αναδημοσίευση από το τεύχος 44 που κυκλοφορεί).

18 Ιουνίου 2014
Πορτρέτο του Σαίξπηρ, που ανήκει στην καναδική συλλογή Sander's. Το έργο εκτιμάται ότι έχει φιλοτεχνηθεί περί τα τέλη του 16ου αιώνα, όταν ο ποιητής ήταν λίγο μεγαλύτερος από 30 χρόνων.

Πήτερ Ακρόυντ, Σαίξπηρ. Η βιογραφία, μετάφραση Σπύρος Τσούγκος, Μικρή Αρκτος, Αθήνα 2010, σελ. 624

Ήταν επαρχιώτης. Ως παιδί «διάβαζε μανιωδώς». Κατάφερε να απογειώσει τη δραματική τέχνη κομίζοντας σε αυτή τη βαθιά γνώση της σκηνικής πράξης, που του προσέφερε η πολύχρονη και καθημερινή συνύπαρξή του με τους ανθρώπους και τους όρους του επαγγέλματος. Και βρέθηκε στη σωστή πόλη, στο Λονδίνο, τη σωστή στιγμή. Αυτή η βιογραφία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ δεν είναι απλώς συναρπαστική. Είναι και μια πλήρης, γοητευτική απόπειρα να αναπαρασταθεί η ζωή και να αποτιμηθεί το έργο ενός θεατρικού συγγραφέα που συνεχώς τον ανακαλύπτουμε.[Αναδημοσίευση από το BooksJournal, τχ. 4, Φεβρουάριος 2011]

23 Απριλίου 2014
Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου.

Γιώργος Σεβαστίκογλου, Αγγέλα, πρόλογος: Άλκη Ζέη, Γαβριηλίδη, νέα έκδοση Αθήνα 2014.

Αν ζούσε ο Γιώργος Σεβαστίκογλου θα ήταν 100 χρόνων. Όταν έγραψε την Αγγέλα, στα 1957, στη Μόσχα, είχε περάσει τα 40. Με το έργο εκείνο, θα έμενε ως ένας από τους ιδρυτές του μεταπολεμικού νεοελληνικού θεάτρου. Στη συνέχεια, το έργο ανέβηκε πολλές φορές και συνεχίζει να ανεβαίνει από διαφορετικούς θιάσους. για Ποιους λόγους, άραγε, αντέχει τόσο πολύ στο χρόνο; [TBJ]

Θυμάμαι τον Γιώργο Σεβαστίκογλου.

Ο Σεβαστίκογλου υπήρξε δάσκαλός μου, δάσκαλος που με σημάδεψε και με συνοδεύει πάντα, όπως και όσους άλλους τον συνάντησαν και τον επέλεξαν.

01 Απριλίου 2014
Marcus Stone, In love, λάδι σε καμβά, 1888.

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το βιβλίο της Κατερίνας Σχινά, Καλή κι ανάποδη. Το βιβλίο βασίστηκε σε σημειώματα της συγγραφέα που δημοσιεύθηκαν για περίπου δυο χρόνια στο Books’ Journal. Ένα απ’ αυτά τα ενδεικτικά σημειώματα, δημοσιεύουμε σήμερα εδώ. Τα υπόλοιπα, προφανώς, στο βιβλίο.

Στα 1980, όταν έπλεκα μανιωδώς, η δημοτικότητα του πλέκειν είχε σημειώσει απότομη πτώση. Περί τα τέλη της δεκαετίας, άρχισαν να φθίνουν τα καταστήματα που πουλούσαν μάλλινα και βαμβακερά νήματα, βελόνες στρογγυλές και ίσιες, ξύλινες, μεταλλικές και κοκάλινες, βελονάκια, τσιγκέλια, καλτσοβελόνες. Ζαχαριάδης, Μολοκότος, Πρατικάκης εγκατέλειπαν την Ερμού, κατέφευγαν στα στενάκια γύρω από την Αγίου Μάρκου, περιόριζαν τις συλλογές τους, και στο τέλος έκλειναν.

24 Μαρτίου 2014
Φερνάντο Πεσσόα, συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών

FernandoPessoa, Υπόθεση Βάργκας, μετάφραση από τα πορτογαλικά-εισαγωγή: Μαρία Παπαδήμα, Νεφέλη, Αθήνα 2011, 210 σελ.

FernandoPessoa, Η κλεμμένη περγαμηνή, μετάφραση από τα πορτογαλικά: Μαρία Παπαδήμα, Νεφέλη, Αθήνα 2012, 190 σελ.,

Φερνάντο Πεσσόα, Αστυνομικές ιστορίες, μετάφραση-εισαγωγή από τα πορτογαλικά: Γιάννης Σουλιώτης, Σοκόλη, Αθήνα 2012, 192 σελ.

«Μια από τις ελάχιστες πνευματικές τέρψεις που απομένουν σε ότι πνευματικό απομένει ακόμα στην ανθρωπότητα είναι η ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ένα από  τα βιβλία αυτών των συγγραφέων (σ.σ Κόναν Ντόυλ, Άρθουρ Μόρρισον), ένα τσιγάρο των 45 σεντάβος το πακέτο, η ιδέα ενός φλιτζανιού καφέ –τριάδα αδιαίρετη που κλίνει για μένα την ευτυχία σε όλες τις πτώσεις– σε αυτό συνίσταται η ευτυχία μου».Αυτά υποστήριζε ο Φερνάντο Πεσσόα ο οποίος δεν είχε τη συνήθεια μόνο να διαβάζει αστυνομικά αλλά και να γράφει.

01 Μαρτίου 2014

Στο έργο της Ρέας Γαλανάκη έχει διαπιστωθεί η σταθερή αναφορά της σε ζητήματα που άπτονται της ιστορίας. Πρόσωπα και γεγονότα ιστορικά αναπλάθονται μυθιστορηματικά και οι ήρωές της, αν και υπόκεινται σε ιστορικό υπόβαθρο, διαμορφώνονται μέσα από τη μυθοπλαστική τους δράση σε υποκείμενα με έντονη την αυτοσυνειδησία, τον προβληματισμό και τις ψυχολογικές επιπτώσεις των γεγονότων τα οποία βιώνουν. Οδηγοί τρεις μυθιστορηματικοί χαρακτήρες, ένας ήρωας και δυο ηρωίδες, από τρία μυθιστορήματά της. [ΤΒJ]

Ρέα Γαλανάκη, Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά, Καστανιώτη, Αθήνα 1989, τελευτ. έκδ. 2008, 231 σελ.

Ρέα Γαλανάκη, Ελένη ή ο Κανένας, Άγρα, Αθήνα 1998, τελευτ. έκδ. Καστανιώτη 2004, 282 σελ.

Ρέα Γαλανάκη, Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα, Καστανιώτη, Αθήνα 2009, 270 σελ.

«Έτσι κι εγώ εξηγώ τα ανεξήγητα εκείνης της νύχτας, ότι κλείνοντας τους κύκλους της η μοίρα εκδικείται όποια γυναίκα προσπαθεί να δραπετεύσει από την προκαθορισμένη επανάληψή της».

 Ρέα Γαλανάκη, Ελένη ή ο Κανένας.

01 Μαρτίου 2014

David Sedaris, Ας συζητήσουμε για το Διαβήτη με Κουκουβάγιες, μετάφραση από τα αγγλικά: Μυρσίνη Γκανά, Μελάνι, Αθήνα 2014, 304 σελ.

Ένας συγγραφέας-performer που δρασκελίζει το χάσμα ανάμεσα στην αρθρογραφία και τη λογοτεχνία, αλλά σκαλίζει το χάσμα ανάμεσα στις οικογένειες των ονείρων και τις άλλες, τις πραγματικές.

Όταν ρωτήθηκε ο Χέμινγουεϊ ποια είναι η καλύτερη εκπαίδευση για έναν συγγραφέα, απάντησε: «μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία». Ο Σεντάρις μπορεί, ή μπορεί και όχι, να είχε μια πραγματικά δυστυχισμένη παιδική ηλικία, αλλά είναι σίγουρο ότι στην οικογένειά του βασίζει το συγγραφικό του έργο. Το συγγραφικό του σύμπαν, για την ακρίβεια. Και στο τελευταίο του βιβλίο Ας συζητήσουμε για το Διαβήτη με Κουκουβάγιες, με την εξαίρεση έξι σύντομων μονολόγων σε πρώτο πρόσωπο όπου ο αφηγητής δεν είναι ο Σεντάρις (είναι τρεις γυναίκες, δυο άντρες κι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι με ψεύτικη βρετανική προφορά), η οικογένειά του είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο κεντάει, και πάλι, τις ιστορίες του. Οι πιστοί αναγνώστες του γνωρίζουν πια αυτή την οικογένεια τόσο καλά, ώστε κάθε καινούργιο βιβλίο του είναι λίγο σαν συνέχεια της ίδιας ιστορίας.

01 Μαρτίου 2014

Η Στασινοπούλου έχει μάθει να βλέπει και να ακούει. Όχι ως δασκάλα, ως συγγραφέας. Οι περιγραφές των μικρών ηρώων της είναι ολιγόλογες και καίριες κι οι ατάκες τους αφοπλιστικές. Επίσης, ξέρει να γράφει. Η τρίτη έκδοση του βιβλίου της με 28, κατ’ αρχάς αυτοβιογραφικά, αφηγήματα από τα χρόνια που δίδασκε, ως φιλόλογος, στο σχολείο, επαναβεβαιώνει τη σχέση της συγγραφέα με την καθαρόαιμη αφήγηση. [ΤΒJ]

Μαρία Στασινοπούλου, Κυρία, με θυμάστε;, Κίχλη, γ’ έκδ. Αθήνα 2013, 100 σελ.

Με τη Μαρία Στασινοπούλου, φιλόλογο και κριτικό της νεοελληνικής λογοτεχνίας, συναντήθηκα για πρώτη φορά σε μια εκδήλωση για τη φίλη της Άλκη Ζέη, στην ταράτσα του Μεταίχμιου στην οδό Ιπποκράτους, το καλοκαίρι του 2011. Μιλήσαμε, διαπιστώσαμε ότι είμαστε σχεδόν γείτονες, αφού εκείνη και ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος μένουν στο Θησείο κι εγώ στα Πετράλωνα, ανταλλάξαμε τις επόμενες ημέρες τηλεφωνήματα, επισκέψεις και βιβλία και, πριν καν εκπνεύσει εκείνο το πρώτο καλοκαίρι, είχαμε γίνει φίλοι.

01 Μαρτίου 2014
Σελίδα 29 από 31