Λογοτεχνία

László Krasznahorkai, Η μελαγχολία της αντίστασης, μετάφραση από τα γαλλικά και τα αγγλικά: Ιωάννα Αβραμίδου (πρωτότυπη γλώσσα: ουγγρικά), Πόλις, Αθήνα 2016, 401 σελ.

Μια μικρή ουγγρική πόλη στα παγωμένα Καρπάθια· μια διαρκώς επικείμενη και μηδέποτε κατονομαζόμενη καταστροφή· η άφιξη ενός τσίρκου, με κύρια εκθέματα ένα γιγαντόσωμο κήτος κι έναν άντρα με τρία μάτια· ο τρόμος των πολιτών· μερικά πρόσωπα, όχι πολλά, που ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Βάλουσκα, καλοκάγαθος και αλλοπαρμένος, ένας σαλός σ’ έναν κόσμο όχι λιγότερο παραλοϊσμένο: αυτά είναι τα υλικά με τα οποία ο ούγγρος συγγραφέας φτιάχνει μια μεγαλόπνοη σύνθεση, ένα μετακαταστροφικό μυθιστόρημα, μια επική αφήγηση για την ανθρώπινη κατάσταση.

Μισέλ Φάις, Lady Cortisol. Νουβέλα, Πατάκη, Αθήνα 2016, σελ. 125

«Σας μιλώ με το χέρι στην καρδιά. Δεν αντέχω την καθημερινή ενημέρωση. Οι στρατιώτες πάντα θα σκοτώνουν και θα σκοτώνονται, οι πολιτικοί πάντα θα ψεύδονται και θα αδιαφορούν για τους πολίτες, οι τραπεζίτες θα χαμογελούν μόνο όταν νιώθουν τις τσέπες τους γεμάτες, οι καλλιτέχνες, σταθερά, θα μπερδεύουν την πραγματικότητα που έχουν στο κεφάλι τους με την πραγματικότητα που υπάρχει έξω από το κεφάλι τους. Πέφτω για ύπνο με την προσδοκία, όταν ξυπνήσω, να βρω τα πράγματα πιο σταθερά, πιο αρραγή, δεν θα ήθελα να πω έξω από τον χρόνο, κι ακόμη περισσότερο αιώνια». Ποια είναι η Lady Cortisol που θέλει να μη ζει το δύστηνο παρόν κι όμως, αποτελείται από θραύσματα μνήμης του παρελθόντος, από φαντασίες αλλά κι από το ίδιο το δύστηνο παρόν; Και τι σχέση έχει με το συγγραφέα της; [ΤΒJ]

Jo Nesbo, Ο Λυτρωτής, μετάφραση από τα αγγλικά: Γωγώ Αρβανίτη, Μεταίχμιο Pocket, Αθήνα 2014, 597 σελ. 

Ο Νέσμπο είναι, εμπορικά, το διεθνές αστέρι του αστυνομικού μυθιστορήματος τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια του αιώνα μας. Θέλω να απαντήσω σε δύο ερωτήματα: Πού οφείλει την επιτυχία του; Πόσο σοβαρός συγγραφέας είναι; Αναδημοσίευση από το Books' Journal 73, Ιανουάριος 2017.

Amos Oz, Ιούδας. Μυθιστόρημα, μετάφραση από τα εβραϊκά: Μάγκυ Κοέν, Καστανιώτη, Αθήνα 2016, 368 σελ.

Ο Ιούδας είναι ο πιο πιστός οπαδός του Χριστού, ο μοναδικός που είχε πιστέψει πραγματικά ότι ο διδάσκαλος ήταν Θεός. Γι’ αυτό τον πρόδωσε – και απογοητεύθηκε επειδή πίστευε ότι, κάποια στιγμή, θα κατέβαινε από το σταυρό, αφού προηγουμένως συνέτριβε τους εκτελεστές του. Γιατί, όμως, οι κάτοικοι του νεοσύστατου Ισραήλ, μιας χώρας που δημιουργείται μετά τον πόλεμο από δυτικούς πολίτες στη Μέση Ανατολή, αρνούνται να κάνουν έστω και αναφορά στο όνομά του; Ο Άμος Οζ επιστρέφει με ένα ακόμα μυθιστόρημα για την ταυτότητα του έθνους του. Αναδημοσίευση από το Books’ Journal 59, Οκτωβρίου 2015.

Joanne K. Rowling, Jack Thorne,  Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί, μετάφραση από αγγλικά: Έφη Τσιρώνη, Ψυχογιός, Αθήνα 2016, 416 σελ.

Πώς μπορείς να γίνεις πετυχημένος συγγραφέας σήμερα; Εκτός από ταλέντο, πρέπει να έχεις διάθεση για δουλειά, να ξέρεις να πλασάρεις τον εαυτό σου και να είσαι και λίγο τσαμπουκάς. Λίγο μετά την έκδοση του πρώτου θεατρικού βασισμένου στον διάσημο χαρακτήρα του Χάρι Πότερ, ρίχνουμε μια ματιά στην πορεία της Τζόαν Ρόουλινγκ, της συγγραφέως που αξιοποίησε αυτήν την τριπλέτα καλύτερα απ’ τον καθένα και κατάφερε να πείσει τα παιδιά (και τους γονείς τους) να αρχίσουν το διάβασμα.

Joseph Roth, Βερολινέζικα Χρoνικά 1920-1933, μετάφραση από τα γερμανικά: Μαρία Αγγελίδου, Άγρα, Αθήνα 2016, 288 σελ.  

Το σημερινό Βερολίνο είναι η απόδειξη ότι ακόμα και οι πιο βαθιές πληγές μπορούν να επουλωθούν. Τι συνέβαινε όμως τη δεκαετία του 1920, όταν η πόλη προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της; Από το 1920 έως το 1933, όσο η Γερμανία «προετοιμαζόταν» για τα γεγονότα που θα καθόριζαν την μοίρα ολόκληρου του κόσμου, ο Γιόζεφ Ροτ κατέγραφε την καθημερινή ζωή των κατοίκων του Βερολίνου. Μέσα από τις επιφυλλίδες του σε εφημερίδες της εποχής, ο Ροτ επιτρέπει στον αναγνώστη να ρίξει μια ματιά στην πρωτεύουσα του τότε, να ανακαλύψει τον διάβολο που κρύβεται στις λεπτομέρειες και, τελικά, αποδεικνύει πως ένας καλός δημοσιογράφος δεν γράφει ποτέ μόνο για τους σύγχρονούς του.

 Η  λογοτεχνία είναι, μαζί με τα καθολικά της νοήματα, και οι ρητορικοί της τρόποι - τα άδυτα που κρύβονται πίσω από την αφηγηματική και τη γλωσσική αρχιτεκτονική της.

James Ellroy, Τα σκοτάδια μου,  Άγρα, Αθήνα 2015, 532 σελ.

Η μαύρη ντάλια, Κλειδάριθμος, επανέκδοση 2015, 496 σελ.

Perfidia, Κλειδάριθμος, Αθήνα 2016, 1022 σελ.

To μεγάλο πουθενά, Κλειδάριθμος, επανέκδοση 2016, 640 σελ.

Όλα, σε μετάφραση από τα αγγλικά του Ανδρέα Αποστολίδη

Επίγονος του Χάμμετ και του Τσάντλερ, το στυλ των οποίων τον εμπνέει να συνεχίσει το είδος του hard boiled μυθιστορήματος, ο Τζαίημς Ελλρόυ είναι, εκτός από δεινός αφηγητής, ένας σκληρός ανατόμος της αμερικανικής ζωής και της πρόσφατης ιστορίας της. Και τα αφηγήματά του,  όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του στα ελληνικά, Ανδρέας Αποστολίδης, είναι κάτι απροσδόκητο: «ένας δαίδαλος βίας, διαστροφής, εγκλημάτων, ψευδαισθήσεων  μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού Ονείρου». Αναδημοσίευση από το Books' Journal 69, Σεπτέμβριος 2016.

"Αγαπώ πολύ τις πόλεις, κυρίως τα κέντρα των πόλεων. Αντίθετα, έχω μια εξαιρετικά λιτή σχέση με τη φύση. Ασφαλώς και μου αρέσει η φύση, πολλές φορές προξενεί το θαυμασμό μου, αλλά κατά βάθος με πλήττει. Μετά από μια εβδομάδα διακοπές κάπου στη φύση, έχω φτάσει στα όριά μου και θέλω να επιστρέψω στην πόλη." Ποια είναι τα αγαπημένα άστεα του Πέτρου Μάρκαρη; Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 68, Ιούλιος 2016.

Χάρης Βλαβιανός, Το κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ. Φυλακές Λάντσμπεργκ Νοέμβριος 1923 - Δεκέμβριος 1924, Εισαγωγή: Κώστας Κωστής, Πατάκη, Αθήνα 2016, 544 σελ. 

Έπειτα από το αποτυχημένο Πραξικόπημα της Μπυραρίας, ο Αδόλφος Χίτλερ δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Την ποινή του εξέτισε στις φυλακές του Λάντσμπεργκ. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, μάλιστα, το διάστημα της φυλάκισής του κρατούσε ημερολόγιο, το οποίο δεν διασώθηκε. Ώσπου ο Χάρης Βλαβιανός επέλεξε να συνθέσει εκ των υστέρων, συνδυάζοντας τα ιστορικά γεγονότα με τη συγγραφική αυθαιρεσία, τις ημερολογιακές σημειώσεις του ανθρώπου που, αργότερα, αιματοκύλησε τον κόσμο – σε μια εποχή που προετοιμαζόταν και προετοίμαζε τα σχέδιά του... Αναδημοσίευση από το τεύχος 68 του Books' Journal.

 Tracy Daugherty, The last love song: a biography of Joan Didion, St. Martin’s Press, 2015, 752 σελ.

Είναι η πρώτη βιογραφία που τυπώνεται για την 82χρονη Τζόαν Ντίντιον. Πρόκειται για ένα μυθικό πρόσωπο. Υπήρξε και παραμένει η ιέρεια της Νέας Δημοσιογραφίας. Στη μακρά διαδρομή της, μεταξύ άλλων, κατέγραψε τις δονήσεις της αμερικανικής αντικουλτούρας, απαθανάτισε τη λατρεία για είδωλα όπως ο Τζων Γουαίην και την αρχετυπική μορφή του, περιέγραψε ένα επίπονο τελετουργικό αποχαιρετισμού για το σύζυγό και την υιοθετημένη κόρη τους. Έζησε πολλά και έγραψε ακόμα περισσότερα.

Σε ποιον ανήκει σήμερα ο Σαίξπηρ; Αν και η Βρετανία διεκδικεί τον σπουδαίο βάρδο ως ατραξιόν μιας ταυτότητας που όλο και κλείνεται, τα σαιξπηρικά κείμενα –χειραφετημένα, αυτόνομα, απελευθερωμένα από τον «τόπο» και το «χρόνο» του συγγραφέα τους– αποτελούν πολύτιμη πρώτη ύλη, που αποκτά σχήμα και νόημα κυρίως μέσα από τη θεατρική πράξη. Η τάση δεν είναι φυγόκεντρη, αλλά έκκεντρη: ο Σαίξπηρ ταυτίζεται με το σύνολο των πολυπολιτισμικών σκηνικών αναγνώσεων του έργου του, όπως αυτές πραγματώνονται κατά τόπους, ανά την υφήλιο. Αναδημοσίευση από το τεύχος 66 του Books' Journal.