web only

Υποκλοπές στις επικοινωνίες 33 προσώπων έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  καταγγέλλει ο Αλέξης Τσίπρας διά του δημοσιογραφικού του εκπροσώπου Κώστα Βαξεβάνη και του προσωπικού του δικηγόρου Γιάννη Μαντζουράνη.

Και παρά την απουσία κάθε απόδειξης –η καταγγελία από μόνη της δεν είναι απόδειξη– ας δεχτούμε ότι έγινε παρακολούθηση των 33 κατονομαζομένων ατόμων.

Πρόκειται φυσικά για μια υπόθεση, μια εικασία. Όπως υπόθεση είναι και οι σκέψεις για παρέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές εις βάρος της Χίλαρι Κλίντον ή στο  Brexit.

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε

Θυμήθηκα χθες το βράδυ τις συζητήσεις, τα αστεία και τα γέλια που κάναμε, πίνοντας στην κουζίνα σου, σχετικά με τα μαθήματα του Ιστορικού και Διαλεκτικού Υλισμού, του Επιστημονικού Κομμουνισμού και της ιστορίας του Μαρξισμού - Λενινισμού. Θυμήθηκα τα ανέκδοτα που λέγαμε, τα παρατσούκλια που βγάζαμε στους δύσμοιρους εκείνους καθηγητές, οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με «το βαρύ και δύσκολο καθήκον» να μας γαλουχήσουν στα νάματα της παγκόσμιας επανάστασης. Θα συμφωνήσεις, πιστεύω, πως ήταν διασκεδαστικό, παρά τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας στην κοινωνία «του ανεπτυγμένου σοσιαλισμού και ένα βήμα πριν την κομμουνιστική κοινωνία».

Δεν ενδιαφέρει –καθόλου μάλιστα– τι θα κάνει η κυβέρνηση με τον εαυτό της, σε σχέση με τις παρακολουθήσεις.

Γύρω στο 2015-16 όταν πολύς κόσμος εντός και εκτός ΗΠΑ άρχιζε να τα χάνει με την απροσδόκητη επιρροή και κατόπιν νίκη του Τραμπ, πήρα ένα γράμμα από κάποιον άγνωστο που είχε αποφασίσει να κατεβεί υποψήφιος γερουσιαστής στην Πενσυλβάνια.

Η διάκριση των εξουσιών θα έπρεπε να είναι στα τέσσερα, αλλά δυστυχώς ο Αριστοτέλης, ο Λοκ, ο Μοντεσκιέ και οι υπόλοιποι δεν είχαν φέισμπουκ και δεν προέβλεψαν τη λαοκρατία του διαδικτύου. Και έτσι δεν κατοχύρωσαν την εξουσία της τέχνης η οποία μας αρέσει πάρα πολύ όσο είναι γλυκούλα, όσο δηλαδή δεν την παραπλησιάζουμε.

Μετά, δαγκώνει.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Οκτώ μήνες έχουν ήδη περάσει από τότε που η χώρα σου εισέβαλε με τρόπο βάρβαρο στη γειτονική Ουκρανία. Οκτώ μήνες θανάτου, καταστροφών, γενοκτονίας μιας χώρας που δεν έφταιξε σε τίποτα. Αναρωτιέσαι άραγε τι πήγε στραβά και, αντί για περίπατο και παρέλαση στην λεωφόρο Κρεσάτικ του Κιέβου, η χώρα σου ηττάται στα πεδία των μαχών και βρίσκεται ένα στάδιο κάτω από τη Βόρεια Κορέα ως προς την απομόνωση;

«Όλες οι πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζουν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και μόνο εμείς την έναρξη», λέει κάθε χρόνο ο πολιτισμένος επικριτής του «ελληνικού εξαιρετισμού». Δεν έχει δίκιο.

Επειδή τέτοιες μέρες ακούγονται διάφορα, θέλω να ξεκαθαρίσω πώς έγιναν εκείνα τα πράγματα στις 28 Οκτωβρίου 1940.