Η όπερα δόθηκε στην επιτυχημένη σκηνοθεσία του Νίκου Πετρόπουλου (αναβίωση Ίων Κεσούλης), ο οποίος έχει μεταφέρει τη δράση στο Μιλάνο του 1938, σε περιβάλλον φασιστικό. Μια δεύτερη μεταφορά, αφού και ο Βέρντι είχε αναγκαστεί λόγω λογοκρισίας να μεταφέρει το πρωτότυπο θεατρικό έργο του Βίκτωρος Ουγκώ, Ο βασιλιάς διασκεδάζει, από την αυλή του βασιλιά της Γαλλίας σε αυτή του δούκα της Μάντοβα.
Όπως είθισται στα μεγάλα θέατρα που υπηρετούν την οικουμενική τέχνη της όπερας, η διανομή ήταν πολυεθνική όσο… ο 38ος παράλληλος. Στην πρώτη γραμμή, ο διεθνής πλέον Έλληνας βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς. Με τεράστια φωνή, ηχοχρωματικό πλούτο και καλοσμιλεμένη, μουσικότατη φραστική, έπλασε έναν Ριγκολέτο με ψυχολογικό βάθος, χαρακτήρα σύνθετο, μακριά από κάθε υποψία μονοδιάστατης, ενστικτώδους κακίας. Ο κορεάτης τενόρος Χο-Γιουν Τσανγκ (διεθνής γραφή Ho-Yoon Chung) έχει και αυτός μεγάλη φωνή, με πραγματικά λαμπερό μέταλλο και καλή τεχνική. Απέδωσε τον Δούκα της Μάντοβα με ευγένεια και ανεμελιά, με πολλή μουσικότητα και επαρκή άνεση στην ψηλή περιοχή, και κέρδισε τις εντυπώσεις τόσο στις δύσκολες άριες όσο και στα ντουέτα.
Την Τζίλντα τραγούδησε η ρουμάνα Μιρέλλα Μπουνοάικα. Η νέα και όμορφη σοπράνο είναι διεθνώς ανερχόμενη. Ακόμη δεν έχει αποβάλει πλήρως την ανάμνηση μιας βαριάς προφοράς, και σε δευτερεύοντα σημεία η ερμηνεία της ήταν ακόμα λίγο άγουρη. Συνολικά όμως υπήρξε εξαιρετική, και ιδιαίτερα συγκινητική στην περίφημη άρια «Caronome», όπου ο ανταγωνισμός δεν είναι μικρός: ζωηρή παραμένει η ανάμνηση από την ερμηνεία της ΒασιλικήςΚαραγιάννηστην προηγούμενη αναβίωση του Ριγκολέτο από την ΕΛΣ το 2013 (τραγούδησε και αρκετές από τις παραστάσεις της τωρινής αναβίωσης), αλλά και πολύ πρόσφατα, από την ερμηνεία της Χριστίνας Πουλίτση, που τραγούδησε με μεγάλη επιτυχία την συγκεκριμένη άρια με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ υπό τη διεύθυνση του Ζούμπιν Μέτα, τον περασμένο Φεβρουάριο στο Μέγαρο Μουσικής
Η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής πάντως συνόδευσε το συγκεκριμένο απόσπασμα σίγουρα με περισσότερο χαρακτήρα από ό,τι οι διακεκριμένοι επισκέπτες συνάδελφοί τους υπό τον διάσημο αρχιμουσικό. Όσον αφορά στη μουσική διεύθυνση του Ηλία Βουδούρη, χαρακτηρίστηκε από μεγάλη ευγένεια, εκλέπτυνση, αλλά και δραματικότητα και καλή ροή. Η ορχήστρα ήταν εξαιρετική, όπως και οι κύριοι της χορωδίας, σε διεύθυνση Αγαθάγγελου Γεωργακάτου.
Το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο συμπληρώθηκε πολύ επιτυχημένα από την Ελένη Βουδουράκη ως Μανταλένα· με τον σκηνικό αέρα μιας κοκκινομάλλας χολλυγουντιανής σταρ και την αισθησιακή μέτζο φωνή της, προσέδωσε ανάγλυφη υπόσταση στον μοιραίο ρόλο της ξελογιασμένης ξελογιάστρας. Εξαιρετικοί ήταν και ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς, Σπαραφουτσίλε στα χνάρια ενός Δημήτρη Καβράκου, και ο βαρύτονος Πέτρος Σαλάτας, στον σύντομο αλλά κομβικό ρόλο του Κόμη του Μοντερόνε.
Επίσης πολύ καλοί ήταν ο Κωστής Μαυρογένης (Κόμης του Τσεπράνο), η Μαρία Βλαχοπούλου (Τζοβάννα), αλλά και όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές. Τη βραδιά εκείνη πραγματικά απολαύσαμε μια διανομή χωρίς αδυναμίες και καλά δεμένη σε όλα τα επίπεδα. Στο τέλος της παράστασης, καθώς το καταληκτικό ντουέτο Τζίλντα-Ριγκολέτο ολοκληρωνόταν με την σπαρακτική κραυγή του επώνυμου πρωταγωνιστή, ένιωθες το ιδιαίτερο εκείνο συναίσθημα που επιβεβαιώνει την εμπειρία μιας μεγάλης παράστασης.
