web only

Η συζήτηση που άνοιξε τις τελευταίες μέρες δεν είναι καινούργια. Ξεκινάει ουσιαστικά από τη στιγμή που η δυναμική εμφάνιση, τα χρόνια της κρίσης, της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, την οδηγεί στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Έγκλειστος ναζιστής ηγέτης δεν λέει στους οπαδούς του τι να ψηφίσουν, διότι, όπως αναφέρει, δεν είναι τίποτε πρόβατα για να τα σαλαγήσει.

Η πρώτη μου επαφή με τον Διονύση Σαββόπουλο έγινε πολύ παλιά, το 1965 ή 1966, σε ένα χορό των φοιτητών της Γεωπονικής. Γνώριζα από την ΕΦΕΕ τον Μανώλη Συμβουλάκη. Όταν μεταμεσονυκτίως έφτασα στην αίθουσα, το γλέντι είχε τελειώσει. Στο τραπέζι του Συμβουλάκη καθόταν κι ο Σαββόπουλος, μου τον γνώρισε. Λυπήθηκα που δεν τον άκουσα εκείνη την βραδιά. Τον ακολουθούσε μια φήμη ότι τραγουδούσε με καινούργιο τρόπο και ξεσήκωνε τους νέους.

Με αφορμή την παρέμβαση του Αλέκου Παπαδόπουλου και τη συζήτηση που πυροδότησε στον δημόσιο διάλογο για έναν πιθανό δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αναπόφευκτα σκέφτηκα ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα βλέπουν ένα ζοφερό μέλλον, ακόμα και αν η ανθρωπότητα ή ένα μέρος της θα οδεύει προς τις καλύτερες μέρες της/του. Και αυτό δεν αφορά τον Παπαδόπουλο αλλά είναι ένα γενικότερο σχόλιο, καθώς συχνά-πυκνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες καταστροφολογικές θεωρίες για το μέλλον της Ελλάδας.

Θυμίζω –προνόμιο της παλιοσειράς– πως στον πρώτο πόλεμο του κόλπου, και καταμεσίς του πολέμου, ο Πήτερ Αρνέτ του CNN  επισκέφτηκε τον Σαντάμ Χουσεΐν στο ανάκτορό του και του πήρε συνέντευξη. Για τον πόλεμο, φυσικά, και για τα δίκια του μίλησε ο Σαντάμ.

Έπεα πτερόεντα πανταχόθεν στις προεκλογικές περιόδους. Με τι ένταση, με τι πάθος, με τι πειθώ!  Σε πείσμα του Βιτγκενστάιν,  τα λόγια δεν είναι πράξεις, αλλά πουκάμισα αδειανά, και στη χειρότερη περίπτωση παραπράξεις. Απομονώνω λοιπόν τρεις λέξεις που όλοι θεωρούμε ότι γνωρίζουμε, αλλά ένας καλός ορισμός πάντα βοηθά να διαλυθεί η ομίχλη της αθωότητας,  η αφέλεια της συγγνωστής πλάνης.

Δεν είναι πως δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Η σχέση με την πτέρυγα Τσαχατζόπουλου του ΠΑΣΟΚ ήταν συνθήκη πολιτικής επιβίωσης του Συνασπισμού. Εκεί προσκολλήθηκε το 3% για να αποκτήσει κάποιαν υπόσταση, αυτή ήταν η ελπίδα του να απευθυνθεί σε κάποια βάση, δραματοποιώντας στο έπακρο την αντίθεσή του προς τον Σημίτη. Στον εκσυγχρονισμό είδε η Αριστερά τον ακραίο εχθρό της: τον κίνδυνο να μείνει χωρίς τον ζωτικό της μύθο, εκείνη την ήττα, την προαιώνια, στον διαρκή εμφύλιο, για την οποία αιωνίως θα ζητάει τη ρεβάνς.

στον Βασίλη Βασιλικό

Μπορεί με τα υψηλά στάνταρ της Φρανκφούρτης, η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης να μην είναι ακριβώς salon des livres, είναι όμως αναμφισβήτητα Salonique des Livres. Οι εντυπώσεις ενός «ξένου» από την πόλη και την Έκθεση Βιβλίου: ένας αστυνομικός συγγραφέας από τη Μασσαλία, που ξέρει τον Γύρο της Γαλλίας καλύτερα από την τσέπη του, ένας καθηγητής Αρχιτεκτονικής που συνηγορεί σταθερά υπέρ της Παραλογοτεχνίας και μια διαδρομή από την Εγνατία μέχρι την Αλεξάνδρου Σβώλου.

O συγγραφέας Φιλίπ Σολέρς, που πέθανε την Παρασκευή 5 Μαΐου σε ηλικία 86 ετών, υπήρξε μια από τις επιδραστικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας τη μεταπολεμική εποχή. Εκτός από τα βιβλία του, καθοριστική ήταν η παρουσία του και στο χώρο των περιοδικών, μέσω των οποίων συνέβαλε στη διάδοση και στην κυριαρχία για καιρό του Νέου Μυθιστορήματος (Nouveau roman).

Ό,τι θέλετε αμέσως θα γίνει, με το που θα με ψηφίσετε. Οι μισθοί θα ψηλώσουν σαν τα βλαστάρια της φασολιάς, στο πανεπιστήμιο θα μπαίνετε δίχως βάσεις (και χωρίς εποικοδομήματα), η Τζαμαχιρία μας θα έχει σε όλα και για όλους δίκιο, παντού.