web only

Η Μόσχα και όλη η Ρωσία ετοιμάζονται για τις γιορτές. Χριστούγεννα θα κάνουν όταν εμείς γιορτάζουμε τα Φώτα. Την Πρωτοχρονιά όμως τη γιορτάζουν με όλη της την μεγαλοπρέπεια, ξεχνώντας προς στιγμή τις δυσκολίες της ζωής.

H Ροτόντα της Θεσσαλονίκης είναι κτίσμα το οποίο προοριζόταν για μαυσωλείο του Καίσαρα Γαλερίου που, αργότερα, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό του Αγίου Γεωργίου και, αργότερα, τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε τζαμί. Μετά τον σεισμό του 1978 το μνημείο ζώστηκε με μεταλλικές σκαλωσιές. Το μνημείο, αποκατεστημένο, ξανάνοιξε τις προάλλες – και ήδη η Εκκλησία άρχισε να το διεκδικεί για λατρευτική χρήση. Με αυτή την ευκαιρία, η τραγουδίστρια Γεωργία Συλλαίου θυμάται την προσωπική της περιπέτεια, και του μουσικού της ζταζ Σάκη Παπαδημητρίου, όταν σε συναυλία στο χώρο του 1995 δέχτηκαν επίθεση φανατικών ζηλωτών της ορθοδοξίας, με τη συμφωνία ει μη και την υποκίνηση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης... [ΤΒJ]

Οι άνθρωποι της Δύσης, στην πλειονότητά τους, έχουν μια απατηλή και εν πολλοίς στρεβλή εικόνα για τη Ρωσία. Είτε τη γνωρίζουν μέσα από τα έργα των μεγάλων κλασικών συγγραφέων της, όπως ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, ο Λ. Τολστόι ή ο Α. Τσέχοφ, είτε από την επαφή που έχουν με την πόλη της Μόσχας και ιδίως με το ιστορικό κέντρο της. Αλλά η Ρωσία είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, βαθύτερο και πολυπλοκότερο από μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα στο κέντρο της Μόσχας, παρά τη μεγάλη ιστορική και πολιτισμική σημασία που έχουν ως μνημεία αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας, μουσείων, ιστορίας, φιλοσοφίας και τεχνών.

Στην αρχή του δρόμου του παλιού Αρμπάτ, ο οποίος τώρα πια είναι ο τουριστικός δρόμος της Μόσχας με εκατοντάδες πλανόδιους μικροπωλητές και καλλιτέχνες του δρόμου, έκανε πολύ κρύο. Χιόνιζε κι ένας παγωμένος αέρας ερχόταν από την πλευρά του ποταμού Μόσχοβα και του Κρεμλίνου.

Η Σίμπα, η τρίχρονη περσική γάτα, με κοίταξε απορημένη, βλέποντας να φοράω το βαρύ πανωφόρι μου και το σκούφο, προκειμένου να εγκαταλείψω τη ζεστασιά του σπιτιού και να βγω στο δρόμο.

Πώς μεθοδεύεται η σπίλωση του Γιώργου Λούκου, προέδρου και καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, ποιος είναι ο ρόλος του Φονέα των Γιγάντων αριστερού υπουργού Αριστείδη Μπαλτά. Το Κόκκινο και το Μαύρο της ελληνικής Αριστεράς του πολιτισμού και της προόδου.

Το μόνο που απομένει είναι η αποδοχή και η προσπάθεια κατανόησης αυτής της παράξενης, στα όρια της μεταφυσικής, ρωσικής ιδιοπροσωπίας. Η προσπάθεια αξίζει γιατί υπόσχεται ένα μεγάλο ταξίδι σε μια πλούσια πνευματική ενδοχώρα, με ενδιαφέρουσες συναντήσεις, γοητευτικές συζητήσεις, θυελλώδεις αντιπαραθέσεις και κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κρυστάλλινης βότκας.

Πριν από λίγες ημέρες, το Zonar’s, το ιστορικό καφέ στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, άνοιξε για τρίτη φορά. Το αντικείμενο, όμως, συζήτησης των τελευταίων ημερών δεν ήταν αυτό. Αλλά, η φημολογούμενη «πόρτα», ο έλεγχος και η επιλογή, δηλαδή, των επίδοξων πελατών από υπάλληλο του καταστήματος επί τη εισόδω.

Μια ενδεχόμενη αντικατάσταση του κυρίου Τσίπρα δεν θα λύσει τα προβλήματα της Ελλάδας. Σίγουρα η ανικανότητα και η ανηθικότητά του δεν θα μας λείψει, αλλά η προοπτική αντικατάστασής του με ένα αντι-Τσίπρα μας καθιστά αντίστοιχα ευάλωτους στον κάθε καιροσκόπο που θα διεκδικήσει την εξουσία για να ικανοποιήσει προσωπικές φιλοδοξίες και μικροσυμφέροντα που παρασιτούν σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας.

Το θέμα είναι αχανές και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα πολύ ισχυρά. Θεωρώ ωστόσο πως το δίλημμα μπορεί –με την αναπόφευκτη σχηματοποίηση– να αναχθεί στο ερώτημα της κοινωνικότητας του θανάτου. Εάν δηλαδή θεωρείς το θάνατο ένα πρωτίστως συλλογικό γεγονός που αφορά την κοινότητα ως σύνολο, έστω με εσωτερικές διαφοροποιήσεις. Ή αν τον θεωρείς κυρίως ένα ατομικό βίωμα, μη μεταφράσιμο σε κωδικοποιημένες πρακτικές, τελετουργικά, σωματικά και λεκτικά ενεργήματα.