Καρολίνα Μέρμηγκα

Η δήλωση του πρωθυπουργού της χώρας, ότι «μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι για ψέματα» με προβλημάτισε πολύ. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό (γιατί τι προοδευτικότερο από πρωθυπουργικές εξομολογήσεις που δεν καθησυχάζουν αλλ’ αφυπνίζουν ερεθιστικά τους πολίτες), όμως αισθάνθηκα την ανάγκη να σκύψω πάνω σ’ αυτήν την ιδιαίτερη περίπτωση και να αφουγκραστώ, όπως είθισται σε κάθε group therapy, αυτό που ο κυβερνήτης μου μοιράζεται μαζί μου.

 Michel Houellebecq, Υποταγή. Μυθιστόρημα, μετάφραση από τα γαλλικά: Λίνα Σιπητάνου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 308 σελ.

Δεν είναι μόνο η αποκρουστική του όψη που καλλιεργεί ο ίδιος ad nauseam. Ούτε οι προκλητικές του δηλώσεις για όσα και όσους καλό είναι να μην προκαλεί κανείς στις μέρες μας (τις γυναίκες, το Ισλάμ, τον Διαφωτισμό, τη Γαλλία, τους διανοούμενους, τους αριστερούς, τους κριτικούς...). Είναι ότι στη καρδιά της γραφής του Μισέλ Ουελμπέκ βρίσκεται η πιο ωμή και βάναυση αναζήτηση για έναν νέο ορισμό της ύπαρξης.

Πάντα, στον πόλεμο, το πρώτο ερώτημα είναι: Ποιοι είμαστε εμείς; Γιατί μόνον όταν μπορείς να απαντήσεις με σιγουριά ποιος είσαι μπορείς να γνωρίζεις και για ποιο πράγμα πολεμάς· είτε επιτίθεσαι είτε αμύνεσαι, τι είναι αυτό που θέλεις να κατακτήσεις ή να προστατεύσεις.  Πρέπει να το ξέρεις για να μπορέσεις να το κάνεις. Αλλιώς οι πόλεμοι χάνονται.

Ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Γαλλίας ενώπιον του επίσημου προσκεκλημένου της χώρας μας, του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ, δεν στάθηκε προσοχή. Καθόταν με ανοιχτά τα πόδια και με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά. Το σχόλιο που ακολουθεί, γραμμένο εν θερμώ, ίσως παίρνει αφορμή από αυτή τη στάση. [ΤΒJ]

David Sedaris, Ας συζητήσουμε για το Διαβήτη με Κουκουβάγιες, μετάφραση από τα αγγλικά: Μυρσίνη Γκανά, Μελάνι, Αθήνα 2014, 304 σελ.

Ένας συγγραφέας-performer που δρασκελίζει το χάσμα ανάμεσα στην αρθρογραφία και τη λογοτεχνία, αλλά σκαλίζει το χάσμα ανάμεσα στις οικογένειες των ονείρων και τις άλλες, τις πραγματικές. Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το τεύχος 41 του Books' Journal, με αφορμή την έλευση του συγγραφέα στην Ελλάδα, στη Σαντορίνη, για το επικείμενο Caldera Arts & Literature Festival που διεξάγεται το διάστημα 11-13 Σεπτεμβρίου.  

 Edgar Lawrence Doctorow, Andrew’s Brain, Random House, New York 2014, 224 σελ.

Αμερικανός, πρωτοεμφανίστηκε στα 1960 και έκτοτε έχει γράψει 12 μυθιστορήματα, 5 συλλογές διηγημάτων, 1 θεατρικό έργο και 7 δοκίμια. Από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της εποχής μας, παραμένει οπλισμένος και επικίνδυνος. Το νέο βιβλίο του αναφέρεται σε έναν τρελό άγιο που έγινε άγιος επειδή πενθεί για τη χώρα του – την πιο ενδιαφέρουσα χώρα του κόσμου. Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το τεύχος 45 του Books' Journal (Ιουλίου 2014), με θλιβερή αφορμή την αναγγελία θανάτου του συγγραφέα. 

Η pochette από τον Ζάχο Χατζηφωτίου στον Αλέξη Τσίπρα. Ένα κείμενο για το lifestyle του πρωθυπουργού, σύμφυτο της διγλωσσίας του, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, που αναδημοσιεύεται από το Books' Journal, τχ. 55, Μάιος 2015.

Joseph Roth, Η Κρύπτη των Καπουτσίνων, εισαγωγή: Michael Hofmann, μετάφραση από τα γερμανικά: Μαρία Αγγελίδου, Άγρα, Αθήνα 2014, 264 σελ.

Η πρόταση «Οι Τρόττα δεν ήταν παλιοί αριστοκράτες», με την οποία ξεκινά το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ,[1] ανήκει στο πάνθεο των θρυλικών εισαγωγών στη μεγάλη λογοτεχνία·[2] μας ανοίγει τη πόρτα ενός κόσμου. «Μας λένε Τρόττα»: έτσι ξεκινά η Κρύπτη των Καπουτσίνων,[3] και μ’ αυτήν δρασκελίζουμε πάλι το κατώφλι του ίδιου κόσμου: του κόσμου του Γιόζεφ Ροτ, που πέθανε σαν σήμερα, στις 27 Μαΐου 1939. (αναδημοσίευση από το Books' Journal 54, Απρίλιος 2015)

Να νιώθεις έκπληξη όταν παρατηρείς ανθρώπους που σου μοιάζουν και τελικά διαπιστώνεις... - τι αλήθεια διαπιστώνεις;

David Sedaris, Ας συζητήσουμε για το Διαβήτη με Κουκουβάγιες, μετάφραση από τα αγγλικά: Μυρσίνη Γκανά, Μελάνι, Αθήνα 2014, 304 σελ.

Ένας συγγραφέας-performer που δρασκελίζει το χάσμα ανάμεσα στην αρθρογραφία και τη λογοτεχνία, αλλά σκαλίζει το χάσμα ανάμεσα στις οικογένειες των ονείρων και τις άλλες, τις πραγματικές.

Όταν ρωτήθηκε ο Χέμινγουεϊ ποια είναι η καλύτερη εκπαίδευση για έναν συγγραφέα, απάντησε: «μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία». Ο Σεντάρις μπορεί, ή μπορεί και όχι, να είχε μια πραγματικά δυστυχισμένη παιδική ηλικία, αλλά είναι σίγουρο ότι στην οικογένειά του βασίζει το συγγραφικό του έργο. Το συγγραφικό του σύμπαν, για την ακρίβεια. Και στο τελευταίο του βιβλίο Ας συζητήσουμε για το Διαβήτη με Κουκουβάγιες, με την εξαίρεση έξι σύντομων μονολόγων σε πρώτο πρόσωπο όπου ο αφηγητής δεν είναι ο Σεντάρις (είναι τρεις γυναίκες, δυο άντρες κι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι με ψεύτικη βρετανική προφορά), η οικογένειά του είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο κεντάει, και πάλι, τις ιστορίες του. Οι πιστοί αναγνώστες του γνωρίζουν πια αυτή την οικογένεια τόσο καλά, ώστε κάθε καινούργιο βιβλίο του είναι λίγο σαν συνέχεια της ίδιας ιστορίας.