Ιωάννης Μαντζίκος

O Λι Κουάν Γιου, ηγέτης της Σιγκαπούρης, που πέθανε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ηγέτες που έβγαλε η ασιατική ήπειρος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρ’ ότι για αρκετούς αναλυτές της ασιατικής πολιτικής είναι μια αμφιλεγόμενη ιστορική μορφή. Πώς ο αυταρχικός Γιου οδήγησε μια πρώην μικρή αποικία στην ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία και στη διάρρηξη των δεσμών με την καιροφυλακτούσα Μαλαισία; Και πώς την έκανε ακμάζουσα χώρα, οι πολίτες της οποίας απολαμβάνουν υψηλά επίπεδα ζωής;

\H νέα ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει να αντιμετωπίσει πληθώρα προκλήσεων που δεν εξαντλούνται μόνο στα χρηματοπιστωτικά προβλήματα του κράτους, την επίπονη και σταθερή ανεργία και τις σχέσεις με τους πιστωτές της, αλλά και στο θέμα του Ισλαμικού Κράτους. Η έλλειψη συγκροτημένων θέσεων περί του θέματος μεταξύ των εταίρων της συγκυβέρνησης, αλλά και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερους προβληματισμούς. Αν προσθέσουμε σε αυτό το πολιτικό πρόβλημα τη γεωγραφική θέση της χώρας, με τη μακρά της ακτογραμμή, την εγγύτητα με την Τουρκία και την έκρηξη μεταναστευτικών κυμάτων από την Συρία, η Ελλάδα καθίσταται εκρηκτικό μείγμα.

Ο αστυνομικός αυταρχισμός στο Φέργκιουσον της Αμερικής και η, στην ουσία, φυλετική εξέγερση των μαύρων της περιοχής, την οποία πυροδότησε ο αστυνομικός αυταρχισμός, κλονίζει την πίστη στη χώρα όπου η θεσμοθέτηση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων ήταν πρότυπο προς μίμηση – ιδίως από κοινωνίες που είχαν ζήσει τον πιο άγριο ρατσισμό, όπως η Νότια Αφρική.

Κινδυνεύει η Ελλάδα από τους εξτρεμιστές τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους; Τι πρέπει να κάνει η χώρα μας προκειμένου να εκμηδενιστούν οι όποιες απειλές. Και γιατί η όποια εγρήγορση των αρχών δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να μετατραπεί σε κυνήγι μαγισσών.

Η κληρονομιά της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ: μια ιστορική αναδρομή στα λάθη του δυτικού κόσμου και μια σύντομη αποτίμηση των προσπαθειών που, αντί να πολεμήσει τον εξτρεμισμό του φονταμενταλισμού, τον ενίσχυσε.

Η βαρβαρότητα της δολοφονικής δράσης τους (που οι ίδιοι διοχετεύουν μέσω του διαδικτύου) παγώνει το αίμα των πολιτών του δυτικού κόσμου. Ποιοι είναι οι ακραίοι τζιχάντις του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντ (ISIS); Ποιες είναι οι ιδεολογικές καταβολές τους και ποιος είναι ο πολιτικός στόχος της δράσης τους; [TBJ]

Γιατί ο Ρασίντ Γιεκινί, είδωλο το 1994 στη Νιγηρία μετά το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς  και, κατόπιν, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού πέθανε φτωχός και νέος; Και τι σχέση έχουν τα πανηγύρια του ποδοσφαίρου, οι ηγέτες που διαχειρίζονται την κρατική διαφθορά, τους φανατισμούς και τους εθνικισμούς με τους θριάμβους και τις ήττες ενός θεάματος όπως το ποδόσφαιρο;

Όταν ο Mπιν Λάντεν έπεφτε νεκρός στο Πακιστάν, το 2011, πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για το τέλος της αλ Κάιντα. Το λάθος πολλών αναλυτών, όμως, ήταν ότι πολλές, πάμπολλες ομάδες προέκυψαν εμπνεόμενες από τον Μπιν Λάντεν. Η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντ, ή ΙSIS, όπως είναι η αγγλική συντομογραφία της, είναι μία απ’ αυτές. Ηγέτης της είναι ο Αμπού Μπάκρ αλ Μπαγκνταντί. Το πρώην παρακλάδι της αλ Κάιντα είναι τόσο σκληρό που ο τωρινός αρχηγός της, ο Αϊμάν αλ Ζαουάχρι, διεκδίκησε δημοσίως τη μη εμπλοκή της οργάνωσης στις πολεμικές επιχειρήσεις της Συρίας, φοβούμενος μήπως έτσι αναγκαστεί να “μαλακώσει” τη σκληροπυρηνική του προσέγγιση. 

Μια νύχτα του περασμένου Απριλίου, σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Βόρειας Νιγηρίας, απήχθησαν από το σχολείο τους περίπου 200 μαθήτριες. Βαριά οπλισμένοι μαχητές της οργάνωσης Μπόκο Χαράμ, με ένα κονβόι αγροτικών φορτηγών, επιτέθηκε στο σχολείο και κανείς δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τα κορίτσια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο στην περιφέρεια του Μπόρνο.

Συμπληρώνονται 20 χρόνια από την τραγικότερη επέτειο της σύγχρονης Αφρικής, τη γενοκτονία της Ρουάντα, το 1994. Στις 6 Απριλίου εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε η μαζική σφαγή περίπου 850.000 ανθρώπων, της φυλής των Τούτσι, από τους ομοεθνείς τους της φυλής των Χούτου. Η αφορμή δόθηκε έπειτα από αεροπορικό δυστύχημα, στο οποίο σκοτώθηκε ο πρόεδρος Χαμπριαρινάμα, και το οποίο οι ακραιφνείς Χούτου απέδωσαν σε δολιοφθορά των Τούτσι - πολλοί αναλυτές, πάντως, υποστήριξαν την άποψη ότι οι ίδιοι οι Χούτου έριξαν το ελικόπτερο για να βρουν την αφορμή.