Ιωάννης Μαντζίκος

Η εκτέλεση, μαζί με πολλούς άλλους, του πιο γνωστού σιίτη κληρικού της Σαουδικής Αραβίας. Νιμρ αλ Νιμρ, στις 2 Ιανουαρίου, πρόσθεσε ένα νέο κεφάλαιο στις τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στις σέχτες που έχουν προκύψει από το σχίσμα του Ισλάμ, τους σουνίτες και τους σιίτες.[1] Η εκτέλεση του Νιμρ ώθησε τις δυο χώρες στην διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με ανάκληση των πρέσβεων και κλείσιμο των πρεσβειών τους.

Στην ξένοιαστη αλλά χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2009 είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα πολιτικής και οικονομικής εξωστρέφειας, ουσιαστικά όμως οίησης και ψευδαίσθησης, όπου μερίδα πεφωτισμένων ακαδημαϊκών κύκλων προσκαλούσε την επιχειρηματική κοινότητα να στραφεί για επενδύσεις προς την Αφρική, καθ’ όσον για τους εν Ελλάδι ιλλουμινάτι η Αφρική ήταν η επόμενη αναπτυσσόμενη τίγρης. Λίγα χρόνια αργότερα, η χρεοκοπημένη Ελλάδα γλείφει τις πληγές της και η αφρικανική ήπειρος αντιμετωπίζει το φάσμα της ισλαμικής (και όχι μόνο) τρομοκρατίας.

Ποιοι θα μπορούσαν να είναι πίσω από το αιματοκύλισμα του Παρισιού, τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου 2015; Ήταν επίθεση της Αλ Κάιντα; Ήταν επίθεση υποστηρικτών της Αλ Κάιντα;  Ήταν επίθεση του Ισλαμικού Κράτους; Ή μήπως υποστηρικτών του Ισλαμικού Κράτους; Ή μήπως, πάλι, επανελήφθη το λεγόμενο «σενάριο Αντερς Μπρέιβικ», ήταν δηλαδή μεμονωμένοι «ψυχοπαθείς» που έδρασαν οργανωμένα μεν αλλά εντελώς μόνοι, χωρίς να έχουν σχέση με καμία οργάνωση;

Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι φαινομενικά δυό όψεις του ίδιου νομίσματος: οι υποψηφιότητές τους δημιούργησαν σοβαρό πρόβλημα στα κόμματά τους, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις ΗΠΑ και το κόμμα των Εργατικών στην Μεγάλη Βρετανία. Ο μεν Τραμπ διεκδικεί το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τις εκλογές του 2016, ενώ ο Κόρμπιν διαδέχθηκε τον Εντ Μίλιμπαντ στην αρχηγία των Εργατικών πρόσφατα.

Την ώρα που μέτρα και φόροι ψηφίζονται από το Kοινοβούλιο χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, βρήκε την ευκαιρία να διοργανώσει ένα συνέδριο με, θεωρητικά, ενδιαφέροντα θέματα που δεν έχουν, όμως, ουσιαστικά, καμία βαρύτητα. Το θέμα του συνεδρίου ήταν: «Θρησκευτικός, Πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή». Kαι στο πλαίσιό του, δόθηκε η ευκαιρία στον έλληνα υπουργό Εξωτερικών να αγνοήσει τις ευθύνες για το τεράστιο πρόβλημα της Συρίας που έχουν ο δικτάτορας Άσσαντ ή ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν. Οι μεγάλες φιλίες δεν κρύβονται.

Κι όμως. Στο θέμα της επέκτασης του Ισλαμικού Κράτους έχει μεγάλη ευθύνη ο Μπαράκ Ομπάμα. Εξίσου μεγάλη με την υποτίμηση εκ μέρους του των ριζοσπαστικών στοιχείων που ανέδειξε η Αραβική Άνοιξη. Εξίσου μεγάλη με την αδυναμία του να ανατρέψει τον πρόεδρο Άσσαντ της Συρίας, οι φρικωδίες του οποίου καλύφθηκαν από τις αντίστοιχες του Ισλαμικού Κράτους, αλλά δεν γίνεται να υγχωρηθούν. Η κληρονομιά του αμερικανού προέδρου δεν αφήνει μόνο το βαρύ στίγμα της στη Μέση Ανατολή αλλά έχει σαφείς, σημαντικές επιπτώσεις και στην Ευρώπη: τα προσφυγικά κύματα του τελευταίου χρόνου έχουν τη σφραγίδα του.

Ο άνθρωπος που αναμόρφωσε τη Νότια Αφρική βγήκε τραυματισμένος από μια συνθήκη διαχωρισμών, διωγμών και μίσους, άλλαξε  όμως τα δεδομένα φροντίζοντας να μη διαιωνιστεί το φυλετικό μίσος, αλλά και ανταποκρινόμενος στο διεθνές περιβάλλον το οποίο κατανοούσε βαθύτατα. Ο έλληνας πρωθυπουργός, που υποσχέθηκε να αλλάξει την Ευρώπη, αγνοώντας (ή παραβλέποντας) τα βασικά συστατικά της, δεν είναι πρόσωπο που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον μεγάλο αφρικανό μεταρρυθμιστή. Μια απάντηση στον Τάκη Αθανασόπουλο.

Η διοίκηση του Μπαράκ Ομπάμα, μετά την πρόσφατη κατάκτηση από το Ισλαμικό Κράτος της ιρακινής πόλης Ραμάντι, αλλά κυρίως της Παλμύρας, της πόλης σύμβολο στη Συρία, επισημαίνει σε κάθε τόνο ότι πρόκειται για απλές τακτικές οπισθοχώρησης. Είναι έτσι;

Τo Εργατικό Κόμμα απέτυχε να πείσει τη βρετανική κοινωνία να αλλάξει για ακόμα μια φορά. Μετά την ήττα στις εκλογές του Mαΐου 2015 και την αποχώρηση του Εντ Μίλιμπαντ από την ηγεσία των κόμματος των Εργατικών, ο βουλευτής Τσούκα Ουμούνα από το Στρέδαμ, ανακοίνωσε (και έπειτα απέσυρε αιφνιδίως) την υποψηφιότητά του για την αρχηγία του κόμματος, φαίνεται όμως να αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο για τους Εργατικούς. O βουλευτής από το Νότιο Λονδίνο είναι ό,τι πλησιέστερο έχει να επιδείξει το Ηνωμένο Βασίλειο στον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα: γιος Βρετανίδας και Νιγηριανού, εύγλωττος, φωτογενής, με σπουδές στη Νομική, κοινωνικός ακτιβιστής. Ο πατέρας του πέθανε, μυστηριωδώς κατά κάποιους, το 1991, ενώ ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του ήταν ο δικαστής Σερ Χελένους Μίλμο, που μετείχε στη δίκη της Νυρεμβέργης.

Στις 14 Απριλίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την απαγωγή 219 κοριτσιών, μαθητριών σχολείου, στο Τσίμποκ της Νιγηρίας, από εξτρεμιστές ισλαμιστές της οργάνωσης Μπόκο Χαράμ. Τι μηνύματα δίνει η συγκεκριμένη πράξη αλλά και η αδυναμία της παγκόσμιας κοινότητας να παρέμβει ουσιαστικά.