Γνώμες
Διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι από τους πολίτες, ο καθένας όπως μπορούσε, για τη δολοφονία του Ζακ. Θανατηφόρες σωματικές βλάβες, λέει η απόφαση του δικαστηρίου, η ουσία είναι πως τον σκοτώσανε.
Αλλά το να επικαλείται κανείς το ότι συμμετείχε σε εκείνες τις κινητοποιήσεις, σαν στοιχείο του CV του, στοιχείο που προωθεί την σταδιοδρομία του, έχει κάτι το βαθιά απεχθές. Ρίχνει τη σκιά της ιδιοτέλειας σε μια αντίδραση, σε μια πράξη που δεν ήταν. Δεν ήταν για τους περισσότερους από εμάς.
Έχει κάτι το απεχθές. Πολύ πιο απεχθές και από εκείνες τις αναφορές στο "περπάτησε στην Γένοβα" ή αλλού. Οι κινητοποιήσεις για τον Ζακ κάτι σαν προσκύνημα στην Τήνο, για να συχωρεθούν οι αμαρτίες σου, το περπάτημα στη Γένοβα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, για να πιστοποιηθεί ο Χατζηαβάτης σαν αριστερός Χατζής.
Η γαλλική εφημερίδα Le Monde επιφύλαξε μια σημαντική διάκριση στον Μίνω Ευσταθιάδη. Προτείνει το βιβλίο του Κβάντι, που πρόσφατα μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στα γαλλικά, με μια εγκωμιαστική κριτική, η οποία κλείνει με την έκφραση της αδημονίας του συντάκτη της για το πότε θα ξανασυναντήσει τον συγγραφέα.
Οι ιδέες και οι σκέψεις που θα παρουσιάσω βασίζονται περισσότερο σε γενικές παρατηρήσεις «από πλάγια οπτική γωνία» και την εμπειρία μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη μη-Ελλάδα, παρά σε «σκληρά» εμπειρικά δεδομένα. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε λοιπόν με αυτά που θα γράψω, αλλά και δεν επιδέχονται άμεσης διάψευσης – γιατί έχουν να κάνουν με αυτό που ίσως ένας καντιανός κοινωνιολόγος θα ονόμαζε το «πράγμα καθ’ εαυτό» της ελληνικής πραγματικότητας.
«Όταν εργάζεσαι σκληρά για να κάνεις κάτι σωστά, δεν θέλεις να το ξεχάσεις»
Τεντ Μπαντυ, serial killer
Το γάμησαν και καλά του κάνανε. Οι πρώτοι που πέρασαν έσπασαν με βαριοπούλες την πλάκα, για να πάψει να λέει ψέματα σε κάθε περαστικό για το μελόδραμα που είχε παιχτεί εκείνη την ημέρα. Τα συντρόφια που ήρθαν από πίσω κατάστρεψαν την βάση, το θεμέλιο αυτής της αστικής υποκρισίας. Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί, τιποτένιοι απεργοσπάστες ήταν. Ακόμη και το έμβρυο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή κολυμπούσε στη θάλασσα της ηρεμίας, ένας από αυτούς θα γινόταν, αγόρι ήταν.
Γιατί άραγε εκείνος ο ηγέτης γελάει εξιστορώντας το πώς πληροφορήθηκε, επίσημα, το θάνατο δύο ελλήνων αεροπόρων στην Ισπανία; Διότι συνάμα αφηγείται την ανάρρησή του στην εξουσία, είναι η πρώτη φορά που χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο, ήταν το κουδούνισμα που έμπρακτα του είπε: είσαι ο πρωθυπουργός. Ετούτο ήταν γι' αυτόν το ουσιώδες.
Το τραγικό δυστύχημα με τα τρένα που συγκρούστηκαν στα Τέμπη είναι μία ακόμη υπόμνηση πως ζούμε στην εποχή της διακινδύνευσης και της ανθρώπινης ανασφάλειας. Ο κίνδυνος είναι συστατικό της καθημερινότητάς μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να κάνουμε το κρίσιμο βήμα στο οποίο υστερούμε δεκαετίες, να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ασφάλειας κρίσιμων υποδομών, με τους αντίστοιχους τακτικούς ελέγχους. Υποχρεώσεις και κυρώσεις.
Το κόμμα της Αριστεράς έχει μεγαλοστέλεχος που θέλει στο όνομα του λαού να δέσει τη δημοκρατία, να της μάθει να φέρεται. Πείτε το παλαιοκομμουνιστή, πείτε το Χρυσαυγίτη, λίγη σημασία έχει. Μεθαύριο λοιπόν ή αντιμεθαύριο, μάλλον θα τον διαγράψει. Όμως αυτή δεν είναι μια απλή αποπομπή, κάποιου που τον πιάσαμε να παρανομεί.