Γνώμες
Θυμάστε εκείνα τα ανέκδοτα όπου σε πόλεμο με την Κίνα την πρώτη ημέρα η ΕΣΣΔ πιάνει 10 εκατομμύρια αιχμαλώτους, την δεύτερη 50 εκατομμύρια, την τρίτη 100, την τέταρτη μέρα έχει συνθηκολογήσει; Τέτοιο πόλεμο, υβριδικό, διεξάγει ο Αριστείδης Μπαλτάς, με σχεδόν καθημερινά άρθρα και συνεντεύξεις - που του τα δημοσιεύει, κοίτα να δεις ένα περίεργο πράγμα, ο αστικός και νεοφιλεύθερος Τύπος, που είναι στην ουσία ακροδεξιός, όπως μας εξηγεί, μέσα στα κείμενα ο διαπρεπής τέως υπουργός.
Η υποψηφιότητά μου […] αφορά το δικαίωμα στα κοινά αγαθά, το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην εργασία σε συνθήκες αξιοπρέπειας […] για να μην καθορίζονται οι ορίζοντες του καθενός και της καθεμιάς από τις κοινωνικές συνθήκες της γέννησής του.
Ο λόγος αυτός εκφέρεται με τον τρόπο του κατεπείγοντος. Χρειάζεται το πρόγραμμά μας διότι χωρίς αυτό θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν όλες ετούτες οι αδικίες, τα παιδιά που γεννιούνται φτωχά να μην μπορούν να σπουδάσουν, ο κόσμος να υποφέρει, να στενάζει.
Ο τίτλος του κειμένου αυτού δεν είναι πρωτότυπος. Ήδη το 1842 ο Μαξ Στίρνερ, ένας από τους φιλοσοφικούς μου ήρωες, είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο, όπου ασκούσε δριμεία κριτική στο γερμανικό σχολικό σύστημα, το οποίο παρέπαιε ανάμεσα σε έναν στείρο διανοητισμό, που ο Στίρνερ αποκαλεί «ουμανισμό», και σε έναν αντιουμανιστικό σχετικιστικό ινστρουμενταλισμό – τον ρεαλισμό. Οι θέσεις του Στίρνερ μου διέσχισαν τη σκέψη όταν διάβασα στα κοινωνικά μέσα για την υπόθεση μιας υποψηφίου των πανελλαδικών εξετάσεων η οποία, όπως καταγγέλλει, δεν μπόρεσε να μπει στην σχολή της προτίμησής της –την Αρχιτεκτονική του Πανεπιστημίου Αθηνών– γιατί δεν κατάφερε να περάσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στο αντικείμενο του ελεύθερου σχεδίου, ενώ στα υπόλοιπα μαθήματα είχε πολύ καλές επιδόσεις και έναν πολύ μεγάλο αριθμό μορίων.
Ηγέτις. Η μόνη γυναίκα αρχηγός κόμματος σε αυτή τη Bουλή, όπως τονίζει, σε κάθε ευκαιρία. Το κόμμα μετείχε στις πρώτες εκλογές, μάζεψε ψήφους και σταυρούς, στη δεύτερη εκλογή η ηγέτις έκανε στα ψηφοδέλτια μια κάποια εξυγίανση: η κοινοβουλευτική oμάδα είναι, έλεγε, σαν την ποδοσφαιρική, ο προπονητής (sic)* εχει την ευθύνη να επιλέξει τους ικανότερους παίκτες, ντρημ τημ. Σαν σε όνειρο τώρα ακούγονται οι φωνές μέσα από αυτό το dream για το πώς η Πλεύση, λ.χ., αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει λίγο πιο δυναμικά.
«Πρέπει να εφεύρουμε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, παραμερίζοντας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε, πρέπει να αλλάξει ριζικά, να αναδιοργανωθεί άμεσα και χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς να χαθεί ούτε μια μέρα στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ. Βιάζεται να αντιπαρατεθεί, δεν είπε όμως τι πρέπει να αλλάξει και πώς πρέπει να αλλάξει. Δεν είπε τί σημαίνει «νέος ΣΥΡΙΖΑ».
Μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, παρατηρούμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φαινόμενο στη δημόσια παρουσία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν σε τηλεοπτικές –κυρίως– εκπομπές. Ο καταποντισμός του κόμματός τους στην κάλπη γέννησε –αναπόφευκτα– ερωτήματα από πλευράς δημοσιογράφων, σχετικώς με τις αιτίες που οδήγησαν στην εκλογική καταβαράθρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παρότι θα ανέμενε κανείς τα προβεβλημένα στελέχη να δίνουν έστω και ελάχιστα διαφορετικές ερμηνείες για την ήττα τους, εντούτοις είδαμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ ομονοούσαν σε ένα βασικό κύριο αφήγημα: ότι η ήττα ήταν η άμεση συνέπεια της ανιδιοτελούς προσήλωσής του στην «απλή αναλογική» που ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος (ιδίως η κεντροαριστερά, βλ. το ΠΑΣΟΚ) δεν είχε την ωριμότητα και την ευρύτητα σκέψης να αποδεχθεί. Κώφευσε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ στα γενναιόδωρα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στην πρόσκλησή του να υψώσουν από κοινού ένα ισχυρό ανάχωμα απέναντι στη Δεξιά. Κατ’ αποτέλεσμα, επήλθε η εκλογική κατάρρευση των ποσοστών της αντιπολίτευσης, λόγω υπερβάλλουσας καλοσύνης και (αφελούς) ιδεαλισμού. Έχασε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί παραήταν «αγνός» για το υπάρχον πολιτικό σύστημα (too good for this world).