Γνώμες

Είναι κάποια πράγματα που η οικογένεια δεν τα μπορεί. Οι γονείς μου καλά γράμματα εγνώριζαν και ψυχανάλυση εδιάβαζαν, τη δεκαετία του 1950. Ήταν κοσμογυρισμένοι και πολύγλωσσοι, και οι φίλοι τους αντίστοιχοι. Κι όμως, στο σπίτι τους, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα αγόρια τους μεγάλωναν με τον φόβο μήπως εκπέσουν της αρρενωπότητας, που δεν ήταν απλώς το φύλο τους, ήταν το προνόμιό τους, μια ιδιαίτερη αξία και τα λοιπά και τα λοιπά, ας μη φλυαρώ για τα γνωστά. Έσχατη έκπτωση από αυτή την αξία, η ομοφυλοφιλία.

Όταν μιλάμε για ιδεολογικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις ή και για προλήψεις, μπορεί να υπάρχουν τόσες «αλήθειες», όσοι και οι άνθρωποι που τις επικαλούνται.  

Πρωτοχρονιά και οδεύουμε προς το Εθνικό για να δούμε τη Σπασμένη Στάμνα  του Χάινριχ φον Κλάιστ. «Λαϊκή απογευματινή», να τη δουν και τα παιδιά, να έχουν κάτι να θυμούνται. Η πλατεία γεμάτη. Η παράσταση είναι πολύ καλή, με εξαιρετικές ερμηνείες. «Δεν πρέπει κι αυτή η στάμνα να βρει το δίκιο της;» βροντοφωνάζει η υπέροχη Μάρθα, κατά κόσμον Μάρθα Φριντζήλα, λίγο πριν πέσει η συμβολική αυλαία, το μαύρο με το σβήσιμο των φώτων.

Πριν λήξει το 2022, ακούσαμε δύο τούρκους υπουργούς, Εξωτερικών και Άμυνας, να δηλώνουν ότι το casus belli δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αλλά και δυτικά και νότια της Κρήτης, γενικώς στα «νησιά». 

Τρεις στρατηγικές για την επίτευξη της ουκρανικής νίκης και αναγέννησης

Έκθεση του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών της Στοκχόλμης-Σουηδικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων.

«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Στενοχωρήθηκα πολύ διαβάζοντας την είδηση για την καταδίκη του νεαρού δημοτικού συμβούλου της Μόσχας Ιλιά Γιάσιν σε οκτώμισι χρόνια φυλακή με βάση την νέα νομοθεσία περί «διασποράς ψευδών ειδήσεων για τις ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις», επειδή σε ένα βίντεο που ανάρτησε στο ΥouΤube κατήγγειλε τις θηριωδίες που διέπραξαν συμπατριώτες σου στρατευμένοι στην Μπούτσα της Ουκρανίας. Η αγανάκτηση και η πίκρα μου, είναι μεγάλη, τη στιγμή που ο συγκρατούμενος του στο ίδιο κελί, καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για τη δολοφονία δύο φίλων του με τους οποίους έπιναν παρέα.

Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη και βαριά η καταριανή σκιά, αυτό το ματς θα ήταν απενοχοποιημένα το σημαντικότερο της δεκαετίας, το πιο ιστορικό, όπως φανερώνουν και οι αντιδράσεις των σταρ των δύο ομάδων στον δρόμο για τον τελικό. Ο τελικός που αναμενόταν το 1986, αλλά ο Ζοέλ Μπατς έσκασε απότομα.

Ας ανασηκώσω μόνο μιαν ακρούλα από τον βαρύ, βορβορώδη και σάπιο μανδύα του τραμπισμού. Συνέβη ενωρίς στη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, όταν ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Γενάρη του 2017 και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς. Ο Σων Σπάισερ, φρέσκος εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, ξεκίνησε την πρώτη του ενημέρωση στους διαπιστευμένους συντάκτες στις 21 Ιανουαρίου, μια μόλις μέρα μετά την ορκωμοσία του Ντόναλντ. Ο Σπάισερ επιτέθηκε δριμύτατα και αδιακρίτως στα ΜΜΕ κατηγορώντας τα ότι σκόπιμα υποτίμησαν το μέγεθος του πλήθους (για το πάθος δεν αναφέρθηκε) στην τελετή ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ.  Δεν έδειξαν καμία αφοσίωση στην πατρίδα.

«Η πρόχειρη αναλογία με βάζει να σκεφτώ, ξύλινο γαϊδουράκι κρητικό. Όμως διώχνω την σκέψη, δεν είμαι δα και τίποτε σκιτζής πολιτικός, τόσο φτηνά τους άλλους να χαρακτηρίζω».*

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο εν Βελγίω, είδα πολλούς στο facebook να συγκρίνουν τους Βέλγους αστυνομικούς με τον περίφημο Ηρακλή Πουαρώ.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου

Διάβασα γελώντας δυνατά -και θα μου το επιτρέψεις αυτό- τη βράβευση του επικεφαλής της Ανακριτικής Επιτροπής της Ρωσίας Αλεξάντρ Μπαστρίκιν ως «Νομικού της χρονιάς».

Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, τη ρωσική παροιμία «Το τσίρκο έφυγε, μα οι κλόουν έμειναν».