Γνώμες
Οι ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι και η ελληνική θρησκευτική αποικιοκρατία. Πολύ χρήσιμη προσέγγιση μιας άλλης πτυχής της Αφής του Αγίου Φωτός, που σίγουρα δεν την είχατε σκεφθεί, δημοσιευμένη στο Books' Journal # 18, Aπρίλιος 2012.
Ο Νίκος Δήμου, το Ποτάμι και τα θέματα δικαιωμάτων που ακόμα και τα μεταρρυθμιστικά κόμματα προτιμούν να μη εγγίζουν
«Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα – και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς» έγραψε σε άρθρο του ο Νίκος Δήμου (ΝΔ), που ήταν ένα από τα προβεβλημένα ιδρυτικά μέλη του κόμματος με «αρχηγό» το Σταύρο Θεοδωράκη (ΣΘ).
Πέθανε ο συγγραφέας των μυθιστορημάτων Εκατό χρόνια μοναξιά, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Το φθινόπωρο του πατριάρχη, Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Με αφορμή το δίλημμα που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την έλευση της γερμανίδας καγκελαρίου στην Ελλάδα και εν όψει ευρωεκλογών: «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ».
Με το δίλημμα «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ» την περασμένη Παρασκευή, ο κύριος Τσίπρας υιοθέτησε έναν πολιτικό λόγο που μας είναι γνώριμος. Άλλωστε και ο πρωθυπουργός θέτει διλήμματα τύπου «Μιζέρια ή Ελπίδα» και «Εντός Ευρώπης ή Εκτός Ευρώπης». Τέτοια διλήμματα πρέπει να μας φαίνονται όσο αποπροσανατολιστικά φαντάζουν οι φράσεις «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και «Ευθύνη ή Ανευθυνότητα» του Κώστα Καραμανλή.
Τα γλωσσικά ολισθήματα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν τέλος. Οπότε, αυτό που επισημαίνεται παρακάτω θα μπορούσε να είναι και χαριτωμένο λάθος.[TBJ]
Επισήμανση: Το σχόλιο που ακολουθεί είναι καθαρά (ή, τέλος πάντων κυρίως) γλωσσικό. Δεν εμπεριέχει την παραμικρή πολιτική τοποθέτηση.
Όταν τα κόμματα κολακεύουν τους πολίτες – κι εκείνοι αποδέχονται την κολακεία
Ο μέσος ψηφοφόρος δεν είναι απλά αδαής. Πάνω από όλα, είναι συστηματικά μεροληπτικός στις πολιτικές του θέσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρει, το πρόβλημα είναι ότι προκρίνει συστηματικά μία πολιτική θέση δίχως πραγματικά να γνωρίζει τις επιπτώσεις της.
Με αφορμή το θάνατο του πρώτου ισπανού πρωθυπουργού που ανέλαβε την εξουσία μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο
Διαβάζοντας για τον θάνατο του Αντόλφο Σουάρεθ, του πρώτου πρωθυπουργού της Ισπανίας μετά τη δικτατορία του Φράνκο, θυμήθηκα ένα γεγονός που με έκανε να τον θαυμάζω.
Συμπληρώνονται 20 χρόνια από την τραγικότερη επέτειο της σύγχρονης Αφρικής, τη γενοκτονία της Ρουάντα, το 1994. Στις 6 Απριλίου εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε η μαζική σφαγή περίπου 850.000 ανθρώπων, της φυλής των Τούτσι, από τους ομοεθνείς τους της φυλής των Χούτου. Η αφορμή δόθηκε έπειτα από αεροπορικό δυστύχημα, στο οποίο σκοτώθηκε ο πρόεδρος Χαμπριαρινάμα, και το οποίο οι ακραιφνείς Χούτου απέδωσαν σε δολιοφθορά των Τούτσι - πολλοί αναλυτές, πάντως, υποστήριξαν την άποψη ότι οι ίδιοι οι Χούτου έριξαν το ελικόπτερο για να βρουν την αφορμή.
Μνημόνιο= το απόλυτο φετιχιστικό εργαλείο παγίδευσης της χώρας.
Αντιμνημονιακός= θαρραλέος πατριώτης ο οποίος ήθελε να απαλλάξει τη χώρα μας από τη μάστιγα του μνημονίου.
Τοκογλύφοι=Δ.Ν.Τ., Ε.Ε. που μας δάνειζαν στην τελική φάση με επιτόκιο 1,5%
Η απόλυτη πράξη πατριωτισμού του κάθε συνεπούς αντιμνημονιακού ήταν να καταστρέψει το επάρατο μνημόνιο, την αιτία κάθε κακού της μοίρας μας. Όσο πιο παθιασμένος ήταν, τόσο πιο εμπνευσμένες και βερμπαλιστικές ήταν οι κορώνες του για το σχέδιό του να βάλει ένα δυναμικό τέλος στα βάσανα του λαού.
Τα πολιτικά κόμματα, το Κοινοβούλιο και η αυτονόητη παραδοχή από πολιτικούς και ΜΜΕ ότι το κράτος είναι φέουδο και ως φέουδο αντιμετωπίζεται.
Πραγματικός πατριώτης πολιτικός θα είναι όποιος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει έστω και προσωρινά την προσωπική πολιτική του πορεία, προκειμένου να μπορεί να διατηρηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας ζωντανή η πίστη στη στοιχειώδη νομιμότητα και το συνταγματικό κράτος δικαίου.
Στην αυλή του Αντώνη Σαμαρά, ο Μπαλτάκος δεν ήταν ένα ζιζάνιο που φύτρωσε τυχαία, αλλά το κυρίαρχο άνθος
Ήταν η τελευταία φορά που ο Παναγιώτης Μπαλτάκος μας απασχόλησε με την ακροδεξιά ρητορική και πρακτική του από τη θέση του γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, σίγουρα όμως δεν ήταν η πρώτη.
Όταν αντέδρασε σφοδρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με αποτέλεσμα την απόσυρσή του, τον δικαιολογήσαμε γιατί υπήρχε θεσμικό πλαίσιο και αρκούσε απλώς η εφαρμογή του.
Όταν δήλωσε γεννημένος αντικομμουνιστής, πάλι τον δικαιολογήσαμε γιατί καθένας έχει το δικαίωμα στην ιδεολογία του.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΑ
ΓΝΩΜΕΣ
