Γνώμες

Αυτό που παρατηρεί ακόμη και ο πλέον αδαής διαβάζοντας τα Ευαγγέλια είναι πως ο Χρήστος με μια κατηγορία μόνο αμαρτωλών είναι αυστηρός, πραγματικά αυστηρός. Με τους υποκριτές. Εύκολα συμπονά τους πόρνους, τους μοιχούς, τους φονιάδες ή τους κλέφτες, ενώ ακόμη και τους πλεονέκτες, όπως ήταν οι τελώνες, μπορεί να τοyw συγχωρέσει και να τους αγκαλιάσει. Αυτούς που πραγματικά δεν αντέχει όμως, είναι οι υποκριτές.

Το «προοδευτικός» στην ονομασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τονίζει ακόμα μια φορά τον παραλληλισμό της Αριστεράς (όλης της της συμπεριφοράς, του λόγου της, των αφορισμών της, του φανατισμού, των εμμονών της, των επιδεικτικής ευσέβειας και της κειμηλιολατρείας της) με τη θρησκεία. 

Το επίθετο «καθολικός» άρχισε να εμφανίζεται ως χαρακτηρισμός των χριστιανικών δογμάτων με το που άρχισαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα: τα μερικά, τα μη καθολικά επέμεναν στην καθολικότητά τους

Αντίστοιχο το κίνητρο της υιοθέτησης του ονόματος «ορθοδοξία».

Κατεξοχήν αμφισβητούμενα τα δόγματα, αυτοχαρακτηρίζονται «ορθά», για να μπορούν να δικαιολογούν –τρόπος του λέγειν– τη δίωξη των διαφωνούντων.

«Προοδευτική» λοιπόν η συμπαράταξη που δεν θέλει, στο Ευρωκοινοβούλιο, να ενοχλήσει τον σφαγέα του ουκρανικού λαού. Που επισημοποιεί την «ντοκουμεντ-αρισμένη» εξύβριση και τη συνωμοσιολογία της συφοράς. Που λέει «ναι» στη μαντήλα που τώρα σκοτώνει. Που ανακαλύπτει άταφα παιδιά, που τα λένε Μαρία, την παραμονή της Παναγιάς.

Προοδευτικό λέει τον εαυτό του ό,τι πιο οπισθοδρομικό έχει ανεβεί στην κύρια σκηνή του πολιτικού μας θεάτρου.

Από μια σκοπιά, ωστόσο, και τούτο δεν λέγεται χαριτολογώντας, χάριτας οφείλουμε στο κόμμα της αξιωματικής: μας θυμίζει, πιεστικά, πως ούτε η δημοκρατία ούτε η πρόοδος είναι δεδομένα, πως δεν είναι δύσκολο να ξαναπέσουμε στο χαντάκι της του ’15, μας ξυπνάει. Χάριτας οφείλουμε, και τις εκφράζουμε: «ευχαριστούμε φίλοι, για τις προσφορές και τις προτάσεις σας, είσαστε και εσείς ένας οδηγός μας, χάρις και στο παράδειγμά σας  γνωρίζουμε πια με βεβαιότητα τι πρέπει να αποφύγουμε».

Στο Euro του 2021, οι οπαδοί της Αγγλίας –εξαντλημένοι από υπερδιέγερση εβδομάδων, μισομεθυσμένοι από χλιαρή μπύρα και καταϊδρωμένοι από τη ζέστη του Ιουλίου– μας πρόσφεραν έξτρα διασκέδαση όταν φώναζαν με ρυθμική προσμονή It’s coming home! It’s coming home!

Η αμορφωσιά δεν ήταν ποτέ προσόν για την Αριστερά. Μπορεί, στη λογική ότι τους «μιλάει η ιστορία» να είπαν και να έκαναν πολλά ανορθολογικά.  Όλες όμως οι θρησκείες, στους πιστούς των οποίων «μιλάει ο Θεός», βαρύνονται με τους ίδιους ανορθολογισμούς.

«Ήταν κοντά»* σε κορυφαίον επώνυμο της Αριστεράς. Το έθνος χρωστάει στην Αριστερά, όπως χρωστάει στην Εκκλησία. Διότι δίχως αυτές, σου λέει, δεν θα είχαμε βγει ποτέ από τα χρόνια της σκλαβιάς - 400 χρόνια για τη δεύτερη, προαιώνια για την πρώτη. Για τούτο, την Αριστερά και την Εκκλησία το έθνος πρέπει να τις πληρώνει εσαεί, να τις ανέχεται σε ό,τι κάνουν, να τους σβήνει και τα χρέη. Έτσι εξηγείται η έκπληξη που δείχνει, όταν της ζητείται, αυτής, ενός προσώπου ιερού εξ αγχιστείας, να πληρώσει αυτά που χρωστά.

Λίγο πριν από το Μουντιάλ τον Ιούνιο του 2014 βρέθηκα στο αεροδρόμιο του Nιούαρκ. Η πτήση είχε καθυστέρηση και χωρίς να το καταλάβω έπιασα κουβέντα με μια παρέα Βραζιλιάνων από Πενσιλβάνια, Νιού Τζέρσι, Νέα Υόρκη και Βαλτιμόρη που περίμεναν το αεροπλάνο για Ρίο Ντε Τζανέιρο. Είχαν εγκαταλείψει οικογένειες, δουλειές, μαγαζιά και υποχρεώσεις για την ομάδα. Φορώντας πρασινοκίτρινα τζέρσι με τα ονόματα των Νεϊμάρ, Τιάγκο Σίλβα και Ντέιβιντ Λουίζ μού έδειχναν με ενθουσιασμό τα πανάκριβα εισιτήρια που είχαν κατορθώσει να βρουν μετά κόπων και βασάνων για τα παιχνίδια της Βραζιλίας. Εισιτήρια προημιτελικού, ημιτελικού και τελικού είχαν εξαφανισθεί μήνες νωρίτερα. Η παρέα είχε βάλει λυτούς και δεμένους για να τα βρουν και, επειδή τα αγόρασαν στη μαύρη από Αμερική, είχαν λαδώσει έξτρα. Ένας έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να πάρει διακοποδάνειο για τα εισιτήρια και έξοδα του ταξιδιού. Για ένα μήνα θα κοιμόντουσαν σα φουτμπολικοί νομάδες σε βαγόνια, νοικιασμένα αυτοκίνητα και πλατείες ακολουθώντας τη μοίρα των Σελεσάο, των παικτών που είναι Διαλεγμένοι από τη μοίρα και τους θεούς.

Περίπου μισό αιώνα μετά την τελευταία αποστολή αμερικανών αστροναυτών στη Σελήνη, οι ΗΠΑ επιστρέφουν εγκαινιάζοντας την έναρξη μιας νέας εποχής στην εξερεύνηση και την εκμετάλλευση του διαστήματος. Η άνευ πληρώματος δοκιμαστική εκτόξευση του πυραυλικού συστήματος (Space Launch System) Μπλοκ 1 και του διαστημικού σκάφους Ωρίων, με προορισμό τη Σελήνη και την επιστροφή του στη Γη, είναι η πρώτη από μια σειρά αποστολών που προγραμματίζει η NASA στο πλαίσιο μιας διεθνούς συνεργασίας με την ονομασία Άρτεμις, εμπνεόμενη από τη δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα. (προσαρμοσμένη αναδημοσίευση, α' δημοσίευση 27/8/2022)

Και ενώ ήλθε η ώρα να κολλήσουμε με ηλεκτρική προσοχή ή σαν αποσβολωμένα ζόμπι με στερητικό σύνδρομο μπροστά στις οθόνες για τον περιπόθητο μήνα μουντιαλικής φυγής, ξεσκονίζουμε τις κρυστάλλινες σφαίρες, ενώ προβλεπτικοί αναλυτικοί αλγόριθμοι, σχολιαστές, ειδικοί και ποδοσφαιροφιλόσοφοι δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο. Η κορυφαία γιορτή του παγκοσμιοποιημένου χωριού δίνει καινούργιο νόημα στην κοινωνία του θεάματος τον 21ο αιώνα.

Ως συνέχεια κάποιων πρόσφατων αναρτήσεων μου στο facebook και, κυρίως, για κάποια σχόλια που ακολούθησαν, ήθελα να δώσω συνέχεια και να αναφερθώ σε μια ρητορική που όσο πάει και ξεπέφτει σε αφόρητη, απολίτικη ηθικολογία που ευτελίζει την έννοια της πολιτικής και ειδικά αυτό που είχαμε κάποτε αντιληφθεί ως «αριστερή πολιτική». Αναφέρομαι σε μια «στάση ηθικολογικής υπεροψίας», σύμφωνα με μια έκφραση του John Holloway^[1], στο βιβλίο του Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία.

Γιατί άραγε παρουσιάζει στην υπόθεση των υποκλοπών η καταγγέλλουσα πλευρά τρεις μάρτυρες, για τους οποίους μάλιστα ζητεί και την προστασία της ανωνυμίας;

Το να υποστηρίζεις πως ένας πρωθυπουργός, εκλεγμένος σε πολιτεία όπου η δημοκρατία λειτουργεί, ο οποίος έχει στην χώρα του εξαιρετικά υψηλά ποσοστά αποδοχής και μεγάλη αναγνώριση στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι κάτι σαν Χόνεκερ ή Τσαουσέσκου και θα έχει την τύχη του τελευταίου, δεν είναι κρίση πολιτικού επιστήμονα. Είναι κουβενταρία ψεκασμένου ή/και φανατικού καφενόβιου, κάποτε και με μάτι που γυαλίζει.