Γνώμες

Ο μύθος του νυν πρωθυπουργού ως δεινού διαπραγματευτή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ανέκδοτα της μεταπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές με την απόλυτη σιγουριά ότι οι εταίροι μας θα συμφωνήσουν με τις θέσεις του και ότι θα πετύχει μεγάλη διαγραφή του χρέους. Τώρα πλέον αναρωτιέται γιατί οι εταίροι δεν συμφωνούν, μιλά για εξαπάτηση, προβληματίζεται για τις σκοπιμότητές τους, ελπίζει ότι θα συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του. Που πήγε η σιγουριά του; Κάθε άλλο παρά ως ικανός διαπραγματευτής εμφανίζεται.

Ψυχραιμία. Ούτε Ζάμπια γίναμε ούτε φταίει η κάλτσα του Τσακαλώτου. Και όσοι λένε, σήμερα, «σ’ τα λεγα εγώ», θεωρώντας ότι δικαιώθηκαν, δεν συμβάλλουν στη λύση του τεράστιου προβλήματος της χώρας. Ποια λύση όμως μπορεί να προβάλει σήμερα ως εφικτή εκτός από μια λύση που θα τη δώσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας; [ΤΒJ]

Ο κ. Βαρουφάκης τα 'κανε θάλασσα. Στο πιο σημαντικό, στο πιο κρίσιμο έργο της ζωής του προτίμησε να παίξει τον εαυτό του και όχι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Γιατί; Διότι δεν κατάλαβε ότι «Αυτό είναι σοβαρό.» Και μάλιστα ιδιαζόντως σοβαρό, διότι οι αποφάσεις και η συμπεριφορά του είχαν (και έχουν ακόμη) να κάνουν με τη ζωή των άλλων.

Βούλιαξαν, ανέφεραν τα ρεπορτάζ, οι παραλίες της Μυκόνου το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, μόνο που δεν χρειάζονται τα σχετικά ρεπορτάζ για να επιβεβαιωθεί η μεγάλη φυγή που εγκαινίασε το ελληνικό καλοκαίρι, η Αθήνα έμοιαζε με έρημη πόλη τον Δεκαπενταύγουστο και τουλάχιστον είκοσι γνωστοί και φίλοι έπεσε στην αντίληψή μου πως ταξίδεψαν  για την, υπέροχη καθ΄όλα τρέντι Μύκονο. Πώς συνεχίζουμε να «κερδάμε» ενώ η χώρα βυθίζεται στην ύφεση και στην ανασφάλεια; 

Απαιτείται μετάβαση σε ένα νέο, εξωστρεφές και ανταγωνιστικό αναπτυξιακό πρότυπο, το οποίο απέχει από το κυρίαρχο μοντέλο της εσωστρεφούς, τροφοδοτούμενης με ελλείμματα και προς όφελος των ειδικών συμφερόντων μεγέθυνσης. Οι προϋποθέσεις επιτυχούς μετάβασης πρέπει να αποτελέσουν το περιεχόμενο μίας εθνικής συμφωνίας για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας αντικαθιστώντας την παραπλανητική συζήτηση περί της βιωσιμότητας του χρέους.

Η διοίκηση του Μπαράκ Ομπάμα, μετά την πρόσφατη κατάκτηση από το Ισλαμικό Κράτος της ιρακινής πόλης Ραμάντι, αλλά κυρίως της Παλμύρας, της πόλης σύμβολο στη Συρία, επισημαίνει σε κάθε τόνο ότι πρόκειται για απλές τακτικές οπισθοχώρησης. Είναι έτσι;

Ίσως το άσυλο να αποτελεί τον πλέον διαχρονικό φετιχισμό της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας. Με μία δόση υπερβολής μπορεί να υποστηριχθεί πως κατά περιόδους έχει ξεσηκώσει τόσο έντονες συζητήσεις όσο και το απόλυτο εσχατολογικό κείμενο, το μνημόνιο.  Φιλοσοφικές ή ορθότερα ψευδοφιλοσοφικές συζητήσεις για τα όρια της ελευθερίας, θολοπολιτισμικές ερμηνείες για τη δημοκρατία και τη δυνατότητα έκφρασης των σκέψεων και ιδεοληπτικές παραπολιτικές κραυγές για κεκτημένα δικαιώματα.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα και έξι χρόνια από τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη αντιστοίχως. Δύο μεγάλοι αριστεροί, όπως γράφουν κάποιοι.  Σημασία, όμως, δεν έχει η γενίκευση αλλά η εξειδίκευση. Έτσι επιλέγει κανείς με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει.

Πώς μουτζαχεντίν της φιλοσυριζαίικης «δημοσιογραφίας» («μονταζιέρας» θα την έλεγαν αν αφορούσε τη ΝΔ) απέκρυψαν διαστρεβλώνοντας τον Κανονισμό της Βουλής, ενώ επιπόλαια ιστολόγια ως συνήθως αναπαρήγαγαν άκριτα τη στήριξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου…

Εικάζω ότι, ύστερα από τέσσερις μήνες στο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται πλέον τις θέσεις και τα επιχειρήματα των πιστωτών και των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας. Και θέλω να πιστεύω ότι έχει αντιληφθεί ποια είναι η θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Θα ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως αν δεν είχε πάρει είδηση πώς έχουν τα πράγματα. Ωστόσο, δυσκολεύεται ακόμη να αποδεχθεί την πραγματικότητα και υποσυνείδητα προσπαθεί να τη διαστρεβλώσει, για να την προσαρμόσει στις δικές του φαντασιώσεις. Σε μια παρόμοια περίπτωση, στην ταινία του Σκορσέζε Shutter Island (Το νησί των καταραμένων), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έπλαθε στο μυαλό του διάφορα απίθανα σενάρια προκειμένου να καθυστερήσει την επώδυνη αποδοχή της ενοχής του.

Η Δήμαρχος Καβάλας αποφάσισε την τελευταία στιγμή την "αναβολή" των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου Ολοκαυτώματος στη μνήμη των 1.484 Ελλήνων Εβραίων της πόλης, Γιατί; Επειδή δεν της αρέσει "αισθητικά" το άστρο του Δαυίδ!

«Η 12η διοργάνωση της Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου, μοναδική στο είδος της, ολοκληρώθηκε επιτυχώς». Αν το «μοναδική» που συνοδεύει τις συστάσεις ισχύει, αναφέρεται σίγουρα στην εκτροφή σπάνιων εδώδιμων και αποικιακών φρούτων. Και τα βιβλία;