Γνώμες

Σε προηγούμενο κείμενο στο Books Journal (https://booksjournal.gr/gnomes/5011-to-pasok-den-apofasise), επισημάναμε ό,τι κατά τη γνώμη μας θεωρήσαμε πως μπορεί να είναι το απόσταγμα της νέας απολιτικής περιπέτειας στην οποία εισήλθε το ΠΑΣΟΚ μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών του εκλογών. Ας επιτραπεί η προσθήκη ενός τελευταίου σχολίου.

Μόνο μετά την πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 –οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2014– η Δύση άρχισε να αφυπνίζεται και να αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα η Ρωσία είναι ένα αναθεωρητικό κράτος που επιδιώκει να επιβάλει το δικό του όραμα για μια ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας. Μέχρι τότε, ο πόλεμος των ετών 2014-22 στο Ντονμπάς ερμηνεύτηκε συχνά ως μια ενδοουκρανική σύγκρουση που θα μπορούσε να επιλυθεί απομονωμένη από το ευρύτερο πλαίσιο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Οι προσπάθειες αυτές όχι μόνο απέτυχαν, αλλά και οδήγησαν σε ολοένα αυξανόμενο τυχοδιωκτισμό της Μόσχας. Γιατί η Δύση απέτυχε να διαγνώσει σωστά το πρόβλημα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Με ποιους τρόπους τα διδάγματα από αυτή την αποτυχία είναι σημαντικά σήμερα;

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ για την εκλογή νέου προέδρου δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Τα ποσοστά που συγκέντρωσαν οι τέσσερις βασικοί υποψήφιοι, η γεωγραφική κατανομή της υποστήριξής τους, η ανθρωπογεωγραφία του κάθε εγχειρήματος, η ιδεολογία του, αυτοί/ες που υποστήριξαν οργανωτικά, πολιτικά καθώς και με την ψήφο τους την κάθε υποψηφιότητα έχουν ισχυρά, διακριτά και ετερόκλητα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ο δρόμος μετά τις εκλογές μπορεί να είναι πιο δύσβατος από το δρόμο που οδηγούσε προς την αναμέτρηση της 6ης και της 13ης Οκτωβρίου.

Μετά τη χαώδη εμπειρία του ΣYΡIZA, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στο ίδιο το κόμμα, στην πρόσφατη αλλά και απώτερη περίοδο, ήρθε η σειρά του ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ απειλείται από ένα ανάλογο χάος, στην προσπάθεια μέρους τουλάχιστον ορισμένων σημερινών κορυφαίων στελεχών του, με επικεφαλής τον Χάρη Δούκα, να ασκήσουν μια κινηματική αριστερή πολιτική συμμαχιών για να εξυπηρετήσουν την επανεμφάνιση στο χώρο της σημερινής αντιπολίτευσης του γνωστού «αντιδεξιού συνδρόμου» ως προνομιακού οχήματος για την κατάκτηση της εξουσίας;

Απόσπασμα από εκτενές κείμενο του Πιερ-Αντρε Ταγκιέφ, με θέμα τον τζιχαντιστικό ισλαμο-παλαιστινισμό, την ιδεολογία που οπλίζει τη φονική Χαμάς, τους τρεις ηγέτες που διαμόρφωσαν τα βίαια χαρακτηριστικά αυτής της ιδεολογίας και το πογκρόμ της 7/10/2023. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο Βοοks' Journal που κυκλοφορεί.

[...] Εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, ο Vladimir Jankélévitch είχε γράψει:
«Ο αντισιωνισμός» προσφέρει επιτέλους στο σύνολο των συμπολιτών μας τη δυνατότητα να είναι αντισημίτες, παραμένοντας δημοκράτες. Τι ανέλπιστη τύχη! Αυτή η ευχαρίστηση δεν θα αποτελεί πλέον αποκλειστικό προνόμιο της Δεξιάς[1].

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από πολύ ευρύτερη μελέτη του καθηγητή Ανδρέα Πανταζόπουλου που δημοσιεύεται στο τεύχος 156 που κυκλοφορεί στα περίπτερα και αφορά την πολεμική παρέμβαση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, όπου κτυπιούνται και άμαχοι. Το τεύχος 156 του Books' Journal, που δημοσιεύει εκτενές απομυθοποιητικό αφιέρωμα στην κρίση στη Μέση Ανατολή κυκλοφορεί για περίπου δέκα μέρες ακόμα σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα.

Υποθέτω ότι, κατά μία έννοια, μεγάλωσα προνομιούχος. Ο νονός μου ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφων και ο πατέρας μου ο διευθυντής τους. Εθνικόν, Όασις, Ορφεύς, όχι Σινεμά ο Παράδεισος λεγόντουσαν, αλλά οι εμπειρίες μου παρόμοιες. Στα «αυστηρώς ακατάλληλα» δεν έμπαινα, αλλά σε έργα που δεν ήταν ακριβώς για τη ηλικία μου τρύπωνα, παρέμενα κρυμμένος στο σκοτάδι και έβλεπα αχόρταγα την πολύχρωμη δέσμη που μεταμορφωνόταν σε ιστορίες μόλις έπεφτε στο μεγάλο άσπρο πανί. Ένας μικρομέγαλος που πίστευε ότι ήταν προνομιούχος.