Γνώμες

«Όταν εργάζεσαι σκληρά για να κάνεις κάτι σωστά, δεν θέλεις να το ξεχάσεις»

Τεντ Μπαντυ, serial killer

Το γάμησαν και καλά του κάνανε. Οι πρώτοι που πέρασαν έσπασαν με βαριοπούλες την πλάκα, για να πάψει να  λέει ψέματα σε κάθε περαστικό για το μελόδραμα που είχε παιχτεί εκείνη την ημέρα. Τα  συντρόφια που ήρθαν από πίσω κατάστρεψαν την βάση, το θεμέλιο αυτής της αστικής υποκρισίας. Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί, τιποτένιοι απεργοσπάστες ήταν. Ακόμη και το έμβρυο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή κολυμπούσε στη θάλασσα της ηρεμίας, ένας από αυτούς θα γινόταν, αγόρι ήταν.

Αρκετοί είναι οι φίλοι που μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν στάσεις και συμπεριφορές προσώπων και ομάδων με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με εκείνες στο Μάτι. Τι λένε τώρα, τι έλεγαν τότε, κ.λπ. κ.λπ.

Γιατί άραγε εκείνος ο ηγέτης γελάει εξιστορώντας το πώς πληροφορήθηκε, επίσημα, το θάνατο δύο ελλήνων αεροπόρων στην Ισπανία; Διότι συνάμα αφηγείται την ανάρρησή του στην εξουσία, είναι η πρώτη φορά που χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο, ήταν το κουδούνισμα που έμπρακτα του είπε: είσαι ο πρωθυπουργός. Ετούτο ήταν γι' αυτόν το ουσιώδες.

Το τραγικό δυστύχημα με τα τρένα που συγκρούστηκαν στα Τέμπη είναι μία ακόμη υπόμνηση πως ζούμε στην εποχή της διακινδύνευσης και της ανθρώπινης ανασφάλειας. Ο κίνδυνος είναι συστατικό της καθημερινότητάς μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να κάνουμε το κρίσιμο βήμα στο οποίο υστερούμε δεκαετίες, να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ασφάλειας κρίσιμων υποδομών, με τους αντίστοιχους τακτικούς ελέγχους. Υποχρεώσεις και κυρώσεις.

Η πολιτική θεωρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την επομένη των τελευταίων εκλογών, έχει ως κεντρική έννοια τους «αρμούς της εξουσίας». Θέλει να τους καταλάβει, κοντολογίς δηλαδή να  καταργήσει το κράτος δικαίου. Αυτό μας υπόσχεται πως θα κάνει, αν εκλεγεί.

Το κόμμα της Αριστεράς έχει μεγαλοστέλεχος που θέλει στο όνομα του λαού να δέσει τη δημοκρατία, να της μάθει να φέρεται. Πείτε το παλαιοκομμουνιστή, πείτε το Χρυσαυγίτη, λίγη σημασία έχει. Μεθαύριο λοιπόν ή αντιμεθαύριο, μάλλον θα τον διαγράψει. Όμως αυτή δεν είναι μια απλή αποπομπή, κάποιου που τον πιάσαμε να παρανομεί.

Tο Ρολόι της Ημέρας της Αποκάλυψης, στις 22 Φεβρουαρίου 2023, μετακινήθηκε λίγο κοντύτερα στα μεσάνυχτα. Ήδη από τις αρχές του 2023 απείχε από αυτά μόνον 90 δευτερόλεπτα. Πρόκειται για το συμβολικό ρολόι των Ατομικών Επιστημόνων που από το 1947 μετράει το πόσο κοντά είμαστε σε έναν πυρηνικό πόλεμο ανάμεσα στις υπερδυνάμεις του πλανήτη, δηλαδή το τέλος του κόσμου. Τα τικ του είναι ετήσια, αλλά δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο από ένα τόσο βαρύνον γεγονός: ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, στη δίωρη ομιλία του στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση επ’ ευκαιρία του ενός χρόνου από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, εκτόξευσε πολυάριθμες απειλές κατά των εχθρών του — πραγματικών και φανταστικών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι· η προηγούμενη ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο. Προς τιμήν του τότε, ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης, αμέσως μετά την κοινοποίηση της εικόνας του σχολίου, έδωσε εντολή στον αρμόδιο αντιδήμαρχο να πράξει τα δέοντα και να καθαριστεί η στοά. Εν προκειμένω, όμως, δεν είναι θέμα Δήμου. Ή τουλάχιστον, δεν είναι μόνο θέμα Δήμου. Πιθανόν είναι και θέμα Περιφέρειας, δεν το γνωρίζω.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου

Σου γράφω ξανά, γιατί βλέπω την πατρίδα σου, τη Ρωσία, να έχει ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα.

Υπάρχουν σταθερές στην πολιτική μας έναντι της Τουρκίας.

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μας είχε συνεπάρει ένα άλμπουμ του Θάνου Μικρούτσικου, με τον τίτλο Τροπάρια για φονιάδες, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, ο οποίος (Μικρούτσικος) ήδη είχε διεμβολίσει την «Αγία Τριάδα Χατζηδάκια’μ, Θουδουράκια’μ», που «τρώγαν και πίναν παρέα πια με τον Νιόνιο», που και αυτός, με τη σειρά του, είχε βγάλει ίσως το καλύτερο μέχρι τότε άλμπουμ του, τα 10 χρόνια κομμάτια. Οι Κνίτες, που, όταν δεν κυνηγούσαν στις σχολές ΑΑΣΠΕδες και ΠΠΣΠήδες, αρχικά είχαν ενθουσιαστεί με τα Πολιτικά τραγούδια του μαθηματικού από την Πάτρα (και αδελφού του «τηλεοπτικού» Ανδρέα, αλλά και Παναθηναϊκού!, που συνεργάστηκε και με τον Μανώλη Ρασούλη, να τα λέμε όλα), κάπου είχαν όμως δυσανασχετήσει με ένα τραγούδι, για τον «Νίκο Πλουμπίδη», καθώς έκανε παρέα στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και στον Κώστα Καρυωτάκη της «Πρέβεζας και του Κιλκίς», για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους (ο οποίος, σύμφωνα με τους συντρόφους, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν «πράκτορας και ζούσε στις ΗΠΑ με τα χρήματα της προδοσίας»).

Δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε τις λέξεις για τον πόνο αυτών των ημερών. Για όσα τώρα μας ξεπερνούν. Γιατί δεν είναι μόνο ο θάνατος, τελικά, το απέραντο μυστήριο: είναι η τυχαιότητα της φρίκης που μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει πάνω μας. Πάνω σε όλους μας. Να οι λέξεις που αναπηδούν από τις οθόνες μας κοιτώντας τις απίστευτες εικόνες καταστροφής: αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους μας. Και ποιος φταίει; Ένας τιμωρός ή αδιάφορος ή ανύπαρκτος θεός; Μια εκδικητική φύση; Μια αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα; Ας απαντήσουμε καταπώς νομίζουμε – ή και καθόλου, γιατί μάλλον απάντηση δεν υπάρχει.