Γνώμες

Σας μπερδεύει ο τίτλος; Θυμηθείτε το θρυλικό γουέστερν του Φρεντ Τσίνεμαν με τον Γκάρυ Κούπερ στον καταπληκτικό πρωταγωνιστικό ρόλο του σερίφη. Ο πρωτότυπος τίτλος High Noon μεταφράστηκε στα ελληνικά ως Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές. Αντίθετα, η μετάφρασή του στα πολωνικά ήταν ακριβής μεταφορά του πρωτότυπου. Η φιγούρα του διάσημου αμερικανού ηθοποιού στο ρόλο του ατρόμητου σερίφη ο οποίος βαδίζει υπερήφανα στο φόντο της επιγραφής «Solidarność» (Αλληλεγγύη), και με το χαρακτηριστικό σήμα της οργάνωσης πάνω από το αστέρι του, έγινε το σύμβολο των εκλογών του 1989 - των πρώτων (σχεδόν) ελεύθερων εκλογών στην Πολωνία και σε όλες τις χώρες του τότε Ανατολικού Μπλοκ.

Τελικά, μετά και τα αποτελέσματα των Ευρωπαϊκών Εκλογών, έχουν όλοι αρχίσει να συνειδητοποιούν πως η Χρυσή Αυγή έχει έρθει για τα καλά στη ζωή μας, είναι κομμάτι πια όχι μόνο της αντίδρασης μας, αλλά και της εκλογικής μας συμπεριφοράς, και σιγά- σιγά και της πολιτικής μας κουλτούρας. Όλες οι προσεγγίσεις περί παραπλανημένων, ανενημέρωτων και εξαπατημένων ψηφοφόρων έχουν αρχίσει σιγά- σιγά να ξεθωριάζουν μπροστά στο βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που επέλεξαν να ψηφίσουν ένα μόρφωμα που η πολιτεία χαρακτηρίζει εγκληματική οργάνωση, ο αρχηγός και η μισή του κοινοβουλευτική ομάδα βρίσκονται προφυλακισμένοι και οι υπόλοιποι κατηγορούνται για βαρύτατα αδικήματα. Η νομική και μόνο αντιμετώπιση του θέματος αποδεικνύει πως δεν είναι ικανή να πείσει το 10% των ψηφοφόρων που στηρίζει πλέον τη Χρυσή Αυγή. Ποια όμως μπορεί να είναι αυτή η άλλη, η πολιτική όπως συνηθίζουμε να λέμε, αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής;

Δεν μπορώ – έχω βαρεθεί την εκάστοτε αντιπολίτευση να ζητά με κάθε ευκαιρία εκλογές. Και αν το γράφω τώρα για το ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς η κριτική ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ πριν το 2009, τη Νέα Δημοκρατία πριν το 2004 κ.λπ. Η εκάστοτε αντιπολίτευση επικαλείται ότι αυτή εκπροσωπεί το λαό καλύτερα από την εκλεγμένη κυβέρνηση (για την ακρίβεια, από την κυβέρνηση που υποστηρίζεται από την εκλεγμένη Βουλή) και ζητεί εκλογές για να το επιβεβαιώσει. Ωραίο και δημοκρατικό φαίνεται αυτό, όμως, δεν είναι τέτοιο το πολίτευμά μας.

Πώς έφτασε ο γερμανικός λαός στο παραλήρημα μίσους, φρίκης, θηριωδίας, που οδήγησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στα στρατόπεδα εξόντωσης Εβραίων, ομοφυλόφιλων και ρομά και στην καταστροφή; Πόσο μακριά βρίσκεται το Βερολίνο του 1933 από τη σημερινή Αθήνα; Και γιατί προέχει να αποδοκιμαστεί, με κάθε τρόπο, η Χρυσή Αυγή, όχι μόνο η δολοφονική δράση της αλλά και η φονική ιδεολογία της; Ένα ιδιαίτερα επίκαιρο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Books' Journal, #13, Νοέμβριος 2011.
Μια μέρα αυτός ο τρομερός πόλεμος θα τελειώσει. Θα έρθει καιρός που θα ‘μαστε άνθρωποι ξανά και όχι μόνο Εβραίοι.
Άννα Φρανκ, 9 Απριλίου 1944

Ίσως δεν θα είχε νόημα να ασχοληθεί κάποιος περισσότερο με τις πρόσφατες διαφημίσεις του Ποταμιού αν η αντίδραση του ηγέτη και των στελεχών του δεν ήταν τόσο σθεναρή υπέρ τους. Επειδή αντίστοιχη διαφήμιση φέρει τη σφραγίδα και τη βούλα του Μπαράκ Ομπάμα, ίσως τα μέλη ένιωσαν πολύ προοδευτικά με την υποστήριξή τους. Αλλά μην τρέφετε αυταπάτες. Οι διαφημίσεις είναι βαθιά σεξιστικές.

To Ποτάμι επέλεξε να πρωτοτυπήσει εν όψει των ευρωεκλογών με το περιπαικτικό σποτ Η πρώτη φορά (σκηνοθεσία: Πάνος Κοκκινόπουλος) που δημιούργησε θύελλα –κυρίως αρνητικών– αντιδράσεων. Η βασική κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του είναι ότι χρησιμοποιεί τον γνωστό διαφημιστικό τρόπο διασύνδεσης της γυναίκας και της σεξουαλικότητάς της με την προώθηση του ποθούμενου προϊόντος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι η ψήφος (στο Ποτάμι). Οι απόψεις περί σεξισμού εναντίον των γυναικών που διατυπώθηκαν ακόμη και από μέλη του ίδιου του κόμματος επιχειρείται ήδη να αντιμετωπιστεί με νέο σποτάκι, που δείχνει έναν νεαρό να μιλάει για «την πρώτη φορά που ένιωσε άντρας».

Το Κόμμα του Ολυμπιακού, στην περίπτωση του Δήμου Πειραιά, δεν μοιράστηκε ανάμεσα σε διαφόρους υποψηφίους που διακήρυτταν τα ολυμπιακά τους αισθήματα, και κατέβηκε ενωμένο για να διεκδικήσει το Δήμο. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, το πολιτικό σύστημα νιώθει αμήχανο. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει τη στιγμή που ο Ολυμπιακός τώρα, ο ΠΑΟΚ αύριο, χρησιμοποιεί την πιο παραδοσιακή δομή παραγωγής πολιτικής στην Ελλάδα, την πελατειακή.