Γνώμες

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε

Διάβαζα πριν από λίγο την ανοιχτή επιστολή που δημοσιοποίησε μία νεαρή Ρωσίδα ποιήτρια και μέλος του αντιπολεμικού, φεμινιστικού κινήματος, στην οποία απαντούσε στην ερώτηση: πού ήταν τα τελευταία οκτώ χρόνια;

«Για τη Ρωσία τυχόν ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ θα έπληττε ουσιώδη οικονομικά και στρατηγικά της συμφέροντα. Υποστηρίζεται βέβαια πως δεν είναι αποδεκτό μια χώρα να αντιτίθεται στην ελεύθερη επιλογή του εξωτερικού προσανατολισμού μιας άλλης».*

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε,

Μία ερώτηση με βασανίζει τις τελευταίες ημέρες κι έχει να κάνει με εσένα προσωπικά, μια και μέσω εσού θέλω να μιλήσω με κάθε έντιμο και πονόψυχο άνθρωπο της πατρίδας σου. Η ερώτηση αυτή είναι απλή: ώς πότε θα σωπαίνετε; Είμαστε στον τέταρτο μήνα του πολέμου και, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπήρξαν αντιδράσεις για τον πόλεμο που ξεκίνησε η χώρα σου κατά της γειτονικής Ουκρανίας.

Πάντα έλεγες πως είμαι από τους καλύτερους πρεσβευτές του ρωσικού πολιτισμού στην πατρίδα μου, μα τώρα βλέπω στο βλέμμα σου πως είσαι έτοιμος να με κατηγορήσεις για «ρωσοφοβία». Τι λέξη κι αυτή! Αποτελεί κεντρικό, πολιτικό και πολιτισμικό επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας σε όλα τα ελεγχόμενα ΜΜΕ της χώρας σου. Την ακούς σχεδόν σε κάθε δελτίο ειδήσεων και υποχρεωτικά σε όλες τις –αναρίθμητες– πολιτικές εκπομπές.

Οι αλλαγές που ανακοινώθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας σχετικά με το νέο Σχέδιο Νόμου για τα ΑΕΙ ακολουθούν δυο αντίθετες μεταξύ τους κατευθύνσεις. Από τη μία πλευρά, υπάρχει αυτή της ενίσχυσης της εξωστρέφειας και της διεθνοποίησης των Πανεπιστημίων, της προσέλκυσης ερευνητών από το εξωτερικό, της θεσμοθέτησης διπλών/κοινών προγραμμάτων σπουδών και του εσωτερικού Erasmus, της απελευθέρωσης της έρευνας από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, μέτρα και πολιτικές δηλαδή που έχουν υπηρετούν μια μεταρρυθμιστική δυναμική για το Πανεπιστήμιο.