Γνώμες

Το Σύμφωνο Συμβίωσης, ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών, οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί. Συντήρηση, ψηφοθηρία και πολιτικό κόστος.

Ο αστυνομικός αυταρχισμός στο Φέργκιουσον της Αμερικής και η, στην ουσία, φυλετική εξέγερση των μαύρων της περιοχής, την οποία πυροδότησε ο αστυνομικός αυταρχισμός, κλονίζει την πίστη στη χώρα όπου η θεσμοθέτηση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων ήταν πρότυπο προς μίμηση – ιδίως από κοινωνίες που είχαν ζήσει τον πιο άγριο ρατσισμό, όπως η Νότια Αφρική.

Η υπόθεση Ρωμανού είναι, ουσιαστικά, μια προέκταση των γεγονότων  του Δεκέμβριου του 2008. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Προοδευτική Πολιτική ένα χρόνο μετά τα γεγονότα εκείνα και ενώ η Ελλάδα ζούσε τις τελευταίες μέρες της ευημερίας. Τα ζητήματα που θίγονται παραμένουν ενεργά μετά από 5 χρόνια κρίσης.

Τελικά, είμαστε μια χώρα που, επειδή «σέβεται τις παραδόσεις» και «την φύση του ανθρώπου» αρνούμαστε να εναρμονίσουμε τη νομοθεσία και το οικογενειακό δίκαιο με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και με το ευρωπαϊκό δίκαιο σε ζητήματα δικαιωμάτων; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, ρισκάρει ακόμα μια καταδίκη της χώρας αναφορικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης - αλλά δεν είναι ο μόνος... [ΤΒJ]

Η μετανάστευση είναι μαζί με το μνημόνιο τα δύο ζήτημα ταμπού των τελευταίων ετών. Ιδεοληψίες, κακοποίηση εννοιών και περιεχομένου, αντιπαραθέσεις με κάθε παραλογική διάσταση που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, βερμπαλιστική και εχθρική ρητορική, αλλά και ένα πλήθος μυθευμάτων, παρανοήσεων εσκεμμένων και μη, αλλά και ιδιαίτερα στο ζήτημα της μετανάστευσης και εκχώρηση της ρητορικής πρωτοβουλίας στους ακραίους.  

Ο κάθε φοιτητής των δύο μεγαλύτερων πανεπιστημίων στην Ελλάδα, του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στοίχισε 8.000-9.000 Ευρώ το 2009, χωρίς το συνυπολογισμό των συγγραμμάτων και της σίτισής του. Το κόστος αυτό έπεσε περίπου κατά 2.000 Ευρώ το 2012, χωρίς να φτάσει σε ευκαταφρόνητα επίπεδα. Δωρεάν παιδεία σου λένε μετά. Η κοινωνία επενδύει αυτά τα χρήματα μέσω της πληρωμής άμεσων και έμμεσων φόρων (οι έμμεσοι πληρώνονται οριζόντια, και άρα και από τους οικονομικά ασθενέστερους) ώστε να σπουδάσει τους νέους της. Συνειδητοποιούν άραγε οι φοιτητές τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν στα χρήματα που λαμβάνουν;

Ομολογώ ότι δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω πώς λειτουργεί το μυαλό του ΓΑΠ, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύομαι μόνον εγώ. Υποψιάζομαι δε ότι οι σχετικές έρευνες θα συνέθεταν ευδιάκριτο επιστημονικό κλάδο, ενδεχομένως και ξεχωριστή επιστήμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνω στη συμπεριφορά του τα συμπτώματα πολλαπλής διχόνοιας – κι ας μην είναι επιστημονικός αυτός ο όρος. Συμπτώματα διχόνοιας ανάμεσα στον καλοπροαίρετο οραματιστή και τον κυνικό πολιτικό, τον Ελληνα πατριώτη και τον κοσμοπολίτη thinker, τον σωτήρα της Ελλάδας και τον σωτήρα του πλανήτη, τον αιθεροβάμονα και τον ιδιοκτήτη, τον μεγαλόψυχο και τον μνησίκακο. Κι εξηγούμαι αμέσως.

Ο πατέρας είναι ευσυγκίνητος απέναντι στις επιθυμίες του παιδιού του. Αν το παιδί του απειλήσει να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει, άνετα μπορεί να υπαναχωρήσει και να του κάνει το χατίρι. Η συγκίνηση δεν θα έχει να κάνει τόσο με το δίκαιο του αιτήματος του όσο με το μέγεθος του πατρικού ενδιαφέροντος. Οι φοιτητές που προβαίνουν σε κατάληψη σήμερα επενδύουν σε μία αντίστοιχη πατρική ευαισθησία: ανεξάρτητα από το δίκαιο των αιτημάτων τους, κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να συγκινηθεί το κράτος-πατερούλης και να έρθει να τους σώσει. Ή να σκάσουν.

Υπάρχουν ορισμένοι θύλακες αριστείας που δεν εννοούν να αποδεχθούν το στερεοτυπικό μύθο της «ψωροκώσταινας». Ένας απ' αυτούς είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Το λαοφιλέστερο σπορ στον πλανήτη από τη γέννησή του κιόλας (το 1863 ιδρύθηκε η Football Association-FA στην Αγγλία) έγινε ένα «μοναδικό όπλο» στα χέρια της πολιτικής εξουσίας, η οποία το χρησιμοποίησε προς όφελός της, σε αρκετές περιπτώσεις. Το ποδόσφαιρο, 150 χρόνια μετά, έρχεται να υπενθυμίσει στη χώρα μας τον έναν από τους πρωταρχικούς του σκοπούς – τη χειραγώγηση των μαζών.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε για να μπορούν οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις να εξυπηρετούν τους στόχους τους στα πανεπιστήμια. Αντίθετα, πρεσβεύει την αντίσταση στον έλεγχο των πολιτικών δυνάμεων και τη χαλιναγώγηση της σκέψης των νέων, από όπου κι αν προέρχεται.

Δεν έχουμε ανάγκη κανένα Πολυτεχνείο, πια. Αρκεί ο πραγματικός συμβολισμός του: ο σεβασμός στη δημοκρατία, την ιδέα που αξίζει κανείς να προασπίζεται με νόμιμους τρόπους και επιχειρήματα, με τη συμμετοχή του στις πολιτικές διαδικασίες και όχι με την κατάλυσή της στο όνομά της.