Γνώμες

Λίγο μετά τη δεύτερη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε: «Φαίνεται πως ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών δεν δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να εφαρμόσει τα μέτρα. Όλα δείχνουν πως και στην τρίτη ψηφοφορία δεν θα πιαστεί ο αριθμός των 180. Οι εκλογές είναι μονόδρομος. H υποψηφιότητα Δήμα συγκέντρωσε σήμερα 168 ψήφους εκ των οποίων δύο χιτλερικές».

Μια και είθισται στο τέλος κάθε έτους να γίνεται επισκόπηση της χρονιάς, μπορώ να πω ότι για μένα τουλάχιστον το 2014 υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Όχι απαραίτητα ευχάριστο, αλλά ήταν ένα έτος που προσέφερε πολλά ερεθίσματα για προβληματισμό για το πού πηγαίνει ο κόσμος μας.

Το σημαντικότερο πάντως είναι πως αυτή η πολλαπλά ρατσιστική δήλωση Καμμένου δεν προκάλεσε ούτε ένα απλό δελτίου τύπου κανενός άλλου κόμματος: ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και λοιπά κόμματα δεν έδειξαν να έχουν κανένα πρόβλημα… 

Σε σχέση με το φόβο, μπορεί να ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο προκύπτει από το φόβο του φόβου του ίδιου. Κατά αντιστοιχία, και σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα προκύπτει από το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ του ίδιου.

Το άρ. 239 ΠΚ τιμωρεί στη δεύτερη περίπτωσή του την κατάχρηση εξουσίας. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, υπάλληλος στα καθήκοντα του οποίου ανάγεται η δίωξη ή η ανάκριση αξιοποίνων πράξεων τιμωρείται σε βαθμό κακουργήματος με κάθειρξη 5 έως 10 ετών, αν εν γνώσει του εξέθεσε σε δίωξη ή τιμωρία κάποιον αθώο. Υπάλληλος υπό την έννοια της διάταξης αυτής είναι κατεξοχήν ο Εισαγγελέας.

Οι φοιτητές εισέρχονται στα πανεπιστήμια με την προϋπόθεση να πληρούν αυστηρές προϋποθέσεις γνώσεων που είναι συναφείς με το αντικείμενο που επιθυμούν να σπουδάσουν. Το γεγονός αυτό δείχνει καταφανώς ότι δεν έχουν δικαίωμα όλοι οι μαθητές να σπουδάσουν (για περισσότερη ανάλυση περί της μη καθολικότητας του δικαιώματος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορείτε να δείτε εδώ). Η κοινωνία επιλέγει να σπουδάζει κάποιους μαθητές υπό συγκεκριμένους όρους. Από που προκύπτουν αυτοί οι όροι; Αρκεί ο όρος της προϋπόθεσης γνώσεων ή πρέπει να θεσμοθετηθούν και άλλοι;

Έχει, αν μη τί άλλο, ενδιαφέρον το να επικαλούμαστε τη φύση -έτσι όπως ο καθένας από εμάς την εννοεί, τέλος πάντων- για να δικαιολογήσουμε το πώς πρέπει να λειτουργούν κατασκευές των ανθρωπίνων κοινωνιών, όπως ο θεσμός του γάμου ή το σύμφωνο συμβίωσης. Το οξύμωρο του πράγματος ασφαλώς πολλαπλασιάζεται όταν ο Υπουργός Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (sic), όχι μόνο επικαλείται την φύση ως κριτήριο για το ποιοί πολίτες έχουν δικαίωμα στον γάμο, αλλά εμφανίζεται και να αγνοεί βασικές νομικές αρχές.

Το Σύμφωνο Συμβίωσης, ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών, οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί. Συντήρηση, ψηφοθηρία και πολιτικό κόστος.

Ο αστυνομικός αυταρχισμός στο Φέργκιουσον της Αμερικής και η, στην ουσία, φυλετική εξέγερση των μαύρων της περιοχής, την οποία πυροδότησε ο αστυνομικός αυταρχισμός, κλονίζει την πίστη στη χώρα όπου η θεσμοθέτηση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων ήταν πρότυπο προς μίμηση – ιδίως από κοινωνίες που είχαν ζήσει τον πιο άγριο ρατσισμό, όπως η Νότια Αφρική.

Η υπόθεση Ρωμανού είναι, ουσιαστικά, μια προέκταση των γεγονότων  του Δεκέμβριου του 2008. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Προοδευτική Πολιτική ένα χρόνο μετά τα γεγονότα εκείνα και ενώ η Ελλάδα ζούσε τις τελευταίες μέρες της ευημερίας. Τα ζητήματα που θίγονται παραμένουν ενεργά μετά από 5 χρόνια κρίσης.

Τελικά, είμαστε μια χώρα που, επειδή «σέβεται τις παραδόσεις» και «την φύση του ανθρώπου» αρνούμαστε να εναρμονίσουμε τη νομοθεσία και το οικογενειακό δίκαιο με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και με το ευρωπαϊκό δίκαιο σε ζητήματα δικαιωμάτων; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, ρισκάρει ακόμα μια καταδίκη της χώρας αναφορικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης - αλλά δεν είναι ο μόνος... [ΤΒJ]

Η μετανάστευση είναι μαζί με το μνημόνιο τα δύο ζήτημα ταμπού των τελευταίων ετών. Ιδεοληψίες, κακοποίηση εννοιών και περιεχομένου, αντιπαραθέσεις με κάθε παραλογική διάσταση που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, βερμπαλιστική και εχθρική ρητορική, αλλά και ένα πλήθος μυθευμάτων, παρανοήσεων εσκεμμένων και μη, αλλά και ιδιαίτερα στο ζήτημα της μετανάστευσης και εκχώρηση της ρητορικής πρωτοβουλίας στους ακραίους.