Γνώμες

Το έργο και των δύο είναι πολύ διαφορετικό μορφικά. Το ίδιο και οι ζωές τους. Ωστόσο, η θεματική τους συχνά περιστρέφεται γύρω από την υπαρξιακή μοναξιά. Τι πιστεύουν, όμως, για τη μοναξιά; Η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη "συνομιλεί" με τον ποιητή Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου.

H φωτογραφία του διάσημου κινέζου εικαστικού Άι Γουέι Γουέι αναπαριστά τον θάνατο από πνιγμό του νεαρού Αϊλάν από τη Συρία, η εικόνα του οποίου, στο Μποντρούμ, όπου ξεβράστηκε το πτώμα του, εισέβαλε στην καθημερινότητα ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, μέσω μιας φωτογραφίας που στηριζόταν στο αισθητικό σοκ. Αν η αναπαραγωγή καθαυτού του γεγονότος σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, η αναπαράστασή του δεν χρειάζεται πολλά σχόλια. Δημοσιεύουμε ένα, οργισμένο. [ΤΒJ]

Το παράδοξο στη χώρα μας είναι ότι πολιτικοί και κοινωνικοί αρμόδιοι της ασφαλιστικής αρχιτεκτονικής που αυτοπροσδιορίζονται με κοινωνικό πρόσημο, υιοθετούν και προωθούν λύσεις του ατομικιστικού μοντέλου. Μια προσέγγιση του ασφαλιστικού από τον Χαράλαμπο Φύτρο CFA, FHAS.[1]

Η κυβέρνηση επενδύει πολιτικά και επικοινωνιακά στο προσφυγικό πρόβλημα, απευθυνόμενη όπως πάντα στο δικό της εσωτερικό ακροατήριο, τον κύριο και συνήθως μοναδικό ορίζοντα των ενεργειών της. Στο μεταξύ, τι γίνεται με το θόρυβο περί ανθρωπιστικής κρίσης που εφεραν τα μνημόνια; Σταμάτησαν απεγνωσμένοι να αυτοκτονούν, παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα; Τι έγινε το κοινό που αγανακτούσε με αυτού του τύπου τις ερωτήσεις; Πού βρίσκεται σήμερα ο δείκτης της συγκίνησης και πού ο δείκτης της μνησικακίας; [ΤΒJ]

Θα μπορούσαν άραγε οι βασανιστές της χούντας να παρουσιάζουν τα σωψυχά τους κάθε βράδυ στο κρατικό κανάλι; Θα έπρεπε το Εθνικό Τυπογραφείο να τυπώσει τα απομνημονεύματα του Κοεμτζή γιατί αυτός έχει δικαίωμα να γράψει; Μπορεί να υπάρχει ελευθερία λόγου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε τι έχουν να πουν ούτε να τους πληρώσουμε την ντουντούκα τους για να μας ενοχλούν καλύτερα. Δεν είναι τόσο δύσκολες αυτές οι διακρίσεις. Το ότι ο Τερλέγκας δεν εξασκεί τις φωνητικές του χορδές στην Εθνική Λυρική Σκηνή δεν χαρακτηρίστηκε, ώς σήμερα τουλάχιστον, λογοκρισία. Ένα κείμενο με αφορμή τη ματαίωση της παράστασης με το έργο που στηρίχθηκε και σε κείμενα του Σάββα Ξηρού.

Από πού κι ώς πού, οι Έλληνες Εβραίοι είναι αντικείμενο του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας. Κατά την πολιτεία, δεν είναι Έλληνες; Κι αν είναι, τότε γιατί την ανακοίνωση του ελληνικού κράτους για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος εξέδωσε το συγκεκριμένο υπουργείο, που ασχολείται με τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας; 

Γιατί είναι δικαιολογημένες οι φωνές αντίδρασης στην παράσταση «Ισορροπία του Nash», στην οποία χρησιμοποιούνται και κείμενα του Σάββα Ξηρού, και για τη θέση της οποίας οι ιθύνοντες δήλωσαν ότι το Θέατρο δεν παίρνει θέση ούτε υπέρ της μιας πλευράς ούτε υπέρ της άλλης – όπου η μία είναι δημοκρατία και η άλλη η δολοφονική τρομοκρατία. [ΤΒJ]

Μπορεί το κείμενο ενός Ξηρού να γίνει βάση μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού θεάτρου της χώρας; Μπορούν τα λόγια ενός καταδικασθέντος ισοβίτη να ακουστούν σε μια κρατική σκηνή, έστω στο πειραματικό της σκέλος;

Τι διαφοροποιεί τους κεντρώους, κεντροαριστερούς, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ. από τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ; Γνωρίζουμε καλά τι τους ενώνει. Πιστεύουν εξίσου στο μεγάλο κράτος, την αναδιανομή, τις υψηλές δαπάνες πρόνοιας, την κλιμακωτή φορολογία, τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας... Αλλά μπορεί να τους διαφοροποιεί μόνο η έγνοια για τη δημοκρατία;

Το έγραψε κι ο φίλος μας ο Χιούγκο Ντίξον στο Ρώυτερς. Εντάξει, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με την προσφυγική κρίση, με την απειλή του Brexit, με την κρίση του ευρώ. Όταν όμως σε έναν όμιλο φιλελεύθερων δημοκρατιών ορισμένες χώρες υπονομεύουν το κράτος δικαίου, πλήττεται μια θεμελιώδης ευρωπαϊκή αξία. Αυτό συμβαίνει σήμερα με την Πολωνία και την Ελλάδα. Κι αυτό η Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένη να το ανεχθεί.

Μια πρώτη, εν θερμώ, αλλά δίκαιη αντίδραση στην προπαγανδιστική εμφάνιση και ομιλία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε σε επιδείνωση όλων των δεικτών, ένα δημοψήφισμα, capital controls στις τράπεζες, καταγγελίες για πραξικόπημα και αλλαγή καθεστώτος και, γενικώς, στην περαιτερω απαξίωση μιας δηωμένης χώρας.

Ακόμα και μια καταγέλαστη έρευνα που διεκδικεί τα χαρακτηριστικά της δημοσκόπησης μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα για όσους επιμένουν ΣΥΡΙΖΑ: ποιους ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας επιστρατεύουν για να μην αντιμετωπίσουν στα ίσα την πραγματικότητα; [ΤΒJ]