Γνώμες

Θα ανοίξουν οι τράπεζες την Τρίτη; Υπό ποίες προϋποθέσεις και πότε θα μπορούσαν να ξανανοίξουν; Υπάρχει φόβος για κούρεμα καταθέσεων; Θα υπάρχει ρευστότητα την άλλη εβδομάδα, τον άλλο μήνα; Μας συμφέρει η χρεοκοπία και η διαφυγή της χώρας στη δραχμή; Μπορεί να σωθεί η παρτίδα; Όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για την οικονομία και δεν είχατε ποιον να ρωτήσετε για τι θα συμβεί από την επομένη του Δημοψηφίσματος, 

Από τη στιγμή που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πήραν την εξουσία, η χώρα πορεύτηκε πάνω σε ένα δόγμα: «Οι Ευρωπαίοι μας έχουν ανάγκη. Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θα υποχωρήσουν». Ο Γιάνης Βαρουφάκης μας λέει, χρόνια τώρα, ότι με την απειλή της δικής μας χρεοκοπίας οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν. Μάλιστα, μας οδήγησε συνειδητά προς τη χρεοκοπία με τη σιγουριά ότι δεν κάνει λάθος. Γιατί όμως έκανε λάθος;

Όσα βλέπω γύρω μου αυτές τις μέρες στην Ελλάδα μού προκαλούν μεγάλη ανησυχία. Γι’ αυτό, λοιπόν, θεωρώ ότι τα καλύτερα εχέγγυα για την ομαλή διεξαγωγή του δημοψηφίσματος είναι δύο. Αφ’ ενός μεγάλη ψυχραιμία από την πλευρά των πολιτών, ει δυνατόν με την αποφυγή έντονων αντιπαραθέσεων που εύκολα μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι πολύ χειρότερο. Αφ’ ετέρου, απόλυτη διαφάνεια όλων των επιμέρους διαδικασιών, με αδιαμφισβήτητη ευθύνη της κυβέρνησης – που άλλωστε προκάλεσε αυτό το δημοψήφισμα. 

Με την άνεση που μου δίνει το γεγονός ότι ως νομικός έχω δημόσια εκφραστεί γενικά υπέρ της χρήσης του μέτρου της προσωρινής κράτησης με εξαιρετική φειδώ και ειδικά ευθύς εξ αρχής άσκησα έντονη κριτική στις προφυλακίσεις των νεοναζί βουλευτών, θα ήθελα να σχολιάσω την γαλαντόμα απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου που άφησε ελεύθερο τον Κασιδιάρη, δυο μέρες πριν από το δημοψήφισμα που θα κρίνει το μέλλον των επόμενων γενιών.

Το ευρώ είναι η φυσική κατάληξη της βασικής απόφασης που λάβαμε ήδη το 1821, ένα τουρλουμπούκι επαναστατών: με την Ευρώπη. Η δραχμή και οι ωραίες αναμνήσεις που έχουμε για τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 ήταν ευρωπαϊκή δραχμή: ήμασταν στην ΕΟΚ, το ECU υπήρχε, η προοπτική ήταν αυτή το αργότερο από το 1991 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Καθηγητές των Τομέων της Πολιτικής, της Διοίκησης και της Οικονομίας της Υγείας, με ανακοίνωσή τους, προειδοποιούν για τους κινδύνους κατάρρευσης του συτήματος υγείας αν δεν επιτευχθεί αμέσως συμφωνία με τους θεσμούς και δεν αποκατασταθεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας.

Στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα ψηφίσουν για πρώτη φορά 108.000 νέοι ψηφοφόροι. Παιδιά 18 χρονών, που έζησαν όλα τα χρόνια της εφηβείας τους μέσα στην κρίση και καλούνται τώρα να πάρουν θέση σε ένα δίλημμα παράδοξο κι ανήθικα παράλογο.

Για πρώτη φορά το Συμβούλιο της Ευρώπης αμφισβήτησε προχθές τον τρόπο διεξαγωγής εκλογικής διαδικασίας σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου Θορμπγιόρν Τζάκλαντ, σε ανακοίνωσή του, επισήμανε ότι το δημοψήφισμα, που αναμένεται να πραγματοποιηθεί στη Ελλάδα, την Κυριακή δεν πληροί τις διεθνείς προδιαγραφές.

ΝΑΙ για να αντισταθούμε στους τεχνίτες της αχαλίνωτης κομπίνας. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού, τα νέα ψέματα και μια ακόμα προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών.

Eίμαι οργισμένος, όπως και πολλοί άλλοι. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε μιαν «Ευρώπη πλην Ελλήνων.» Και επειδή ξέρουμε από τον Αριστοτέλη ότι ορθά μας δίνουν την εντύπωση ηλιθίου όσοι δεν εξοργίζονται όταν και όπως πρέπει, διότι αυτό δείχνει ότι δεν μπορούν να αποτι­μήσουν την αξία μιας κατάστασης και δεν έχουν τη διάθεση να αμυνθούν (Ηθ. Νικ. 1126a4-8). οργισμένοι δίχως ενοχές διότι ξέρουμε πως μας συγκινεί μόνο ό,τι έχει σημαντική αξία για μας (Ρητορική 1378b10-11). Δεν έχει να κάνει αυτή η οργή με βία, διχόνοια ή διχασμό. Είναι για να δυναμώσουν τα πνευμόνια μας ώστε να βγει μια δυνατή κραυγή για να χωνέψουν όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα είναι και δική μας.

Εδώ και 41 ολόκληρα χρόνια, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορούσε δημοτικές, είτε βουλευτικές, είτε ευρωεκλογές, θυμάμαι τις μακροσκελείς καταστάσεις με ονόματα ανθρώπων των «γραμμάτωνε και των τεχνώνε» που δήλωναν ευπειθώς την υποστήριξη τους στα σχήματα και τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς.

Όταν διάβαζα τα πρακτικά της «δίκης των έξι» για τη Μικρασιατική καταστροφή -ήρθε κι αυτή μετά από δημοψήφισμα-  αντιμετώπιζα τους κατηγορούμενους, ως τραγικά πρόσωπα. Μάλιστα, παρ’ ότι ήξερα το αποτέλεσμα της δίκης, ήλπιζα στο τέλος να τους απαλλάξει το δικαστήριο.