“ Ο κ. Μπασάκος δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης από τρίτους, ποτέ δεν είχε. Δεν μπορώ να αντισταθώ όμως στον πειρασμό να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
Ναί, αυτό το κείμενο -ένα από μυριάδες- ίσως να μην είναι τόσο καλογραμμένο, τόσο συνεκτικό, τόσο δαντελένιο στην επιχειρηματολογία του. Μπορεί, κοντολογής να είναι περισσότερο αρσενικό και λιγότερο παλιά δαντέλα. Και λοιπόν; Συναίσθημα έχει το άρθρο, όχι "φανατίλα¨". Θυμό, και όχι παραχάραξη της Ιστορίας. Αυτά που νοιώθουμε όλοι μας αυτόν τον καιρό δηλαδή. Εκτός και αν φοράμε παρωπίδες φτιαγμένες από πολτοποιημένους τόμους της Ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης,
Ενα μέτρο της αμετροέπειας του Ανώνυμου αυτού Κόλλια (του πεζογράφου του ονόματος του κ. Μπασάκου) είναι ότι βρίσκει δεκάδες ψεγάδια στο άρθρο, παρεθέτοντας ένα από αυτό --το οποίο όμως αποτελεί σχεδόν το μισό του συνολικού κειμένου!. Εχόντας διαβάσει, οπως ομολογεί, πολλά κείμενα του Μπασάκου, αυτό είναι "μέτρον αχάριστον".
Και όσο για την πρεμούρα του Σκολλιαστή -που τεκμαίρεται από τις αγωνιώδεις (και γωνιώδεις) επαναληπτικές του αναρτήσεις, τι νόμισε άραγε; Οτι το σάιτ τούτο είναι κάτι σαν skroutz, που θα λογόκρινε μία αρνητική κριτική για ένα πλυντήριο, επειδή δεν αρωματίζει καλά τα ρούχα; ”
