“ Χτές είδα το υπέροχο Η εξουσία του σκύλου της Τζέιν Κάμπιον. Μετά μπήκα στο Ιντερνετ και έπεσα πάνω σε αμερικάνικες κριτικές. Οι περισσότερες -ευτυχώς αυτές του συρμού, όχι οι πιο σοβαρές- σαν αρχαίος χορός έλεγαν ότι "η ταινία ασχολείται με την τοξική αρρενωπότητα", και θυμήθηκα το άρθρο. Οποία προσβολή στην Κάμπιον και στην τέχνη της να υποβιβάζουν την περίπλοκη ανάπτυξη των χαρακτήρων, τις συνθετες ανθρώπινες σχέσεις και τα διλήμματα σε ένα στερεότυπο! Αν, σώνει και καλά , θέλουν να χρησιμοποιήσουν έναν όρο της μόδας, ας μιλήσουν γα έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, (που και αυτός αμερικανικής κατασκευής είναι) ή ενσυναίσθησης. Ή ακόμη και "τοξικής μοναχικότητας" όπου "ἐγὼ δέ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένημα λαοῦ" όπως λεει και ο ψαλμός δίπλα σε εκείνον από τον οποίο προήλθε ο τίτλος της ταινίας.
Ναι, είναι τρελοί, αφελώς και φανατισμένα τρελοί, το πιο επικίνδυνο είδος. Χρήσιμο το άρθρο. ”
