Ο μεν κ. Γλέζος, ως αυτεπάγγελτος θεματοφύλακας του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (ποτέ μου δεν κατάλαβα πότε ακριβώς τού ανατέθηκε αυτός ο ρόλος), κατακεραυνώνει τη νέα κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα για αθέτηση των προεκλογικών εξαγγελιών του. Ο δε κ. Θεοδωράκης, ως αυτεπάγγελτος θεματοφύλακας μιας απροσδιόριστης εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας (ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς ακριβώς ορίζονται αυτές οι δύο υπέροχες έννοιες), καλεί τον ελληνικό λαό να πει Όχι στο Nein του κ. Σόιμπλε.
Ούτε ζηλεύω τον κ. Τσίπρα για το ρόλο που ανέλαβε σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, ούτε όμως τον συμπονώ για τον πρόσθετο πονοκέφαλο που τού δημιουργούν οι κ. Γλέζος και Θεοδωράκης. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τούς έκανε σημαίες στον προεκλογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος την πανεθνική αναγνώριση και αποδοχή τους.
Το ζητούμενο σήμερα στο κρίσιμο σταυροδρόμι, στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα, δεν είναι ούτε η αναβίωση ενός ελληνογερμανικού πολέμου με αναφορές στην ηρωική πράξη του κ. Γλέζου το 1941, ούτε η υποδαύλιση μιας ανέξοδης εθνικής ανάτασης με την εικόνα του Άντονι Κουίν να χορεύει σαν αγέρωχος Ζορμπάς στην παραλία της Κρήτης το 1964. 74 χρόνια αφότου κατέβασε την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη ο κ. Γλέζος δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για τη βιωσιμότητα του σωρευτικού δημοσίου χρέους της χώρας. Και 51 χρόνια μετά το γύρισμα της εμβληματικής ταινίας Zorba the Greek, ο κ. Θεοδωράκης δεν μπορεί να προτείνει καμία λύση για την καταβολή μισθών και συντάξεων του Μαρτίου που ενδέχεται να είναι ο μεγαλύτερος και πιο άμεσος πονοκέφαλος του κ. Τσίπρα.
