Ομολογώ ότι δεν ξέρω πώς ακριβώς λαμβάνονται οι αποφάσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ούτε γνωρίζω τι είναι τα perpetual bonds. Ντρέπομαι, βέβαια, καθώς είμαι ένας από τους λίγους σ' αυτή τη χώρα που δεν έχουν γίνει εξπέρ στο τραπεζικό δίκαιο της Ευρωζώνης ή στα σύγχρονα εργαλεία του debt engineering. Έχω πλήρη συναίσθηση, λοιπόν, της μηδαμινότητάς μου και δεν τολμώ να εκφέρω γνώμη για την έκβαση της διαπραγμάτευσης μεταξύ της νέας κυβέρνησης και των πιστωτών της Ελλάδας. Αλλά τυχαίνει να μου αρέσει η μπάλα και υποκύπτω στον πειρασμό να προσεγγίσω τα τεκταινόμενα με το μάτι του αγνού ποδοσφαιρόφιλου.
Διότι το πάθος και ο ενθουσιασμός του πλήθους που στηρίζει την Εθνική, την κυβέρνηση στην προκειμένη περίπτωση, μου θυμίζουν ποδοσφαιρικό αγώνα, και μάλιστα τις μέρες του Euro-2004. Μου θυμίζουν την ακλόνητη πίστη ότι ο Θεός είναι Έλληνας, κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με το γκολ του Τραϊανού Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία και, βέβαια, με την κατάκτηση του τροπαίου στον τελικό με την Πορτογαλία.
Η δε αντιγερμανική υστερία που βλέπω αυτές τις μέρες μού θυμίζει τον αγώνα Ελλάδα-Γερμανία στο Euro-2012, από τον οποίον δεν έχει μείνει τόσο πολύ η ανάμνηση της ήττας με 4-2, όσο η πρόσκαιρη ισοφάριση από τον Γιώργο Σαμαρά. Τι σημασία έχει ο αποκλεισμός μπροστά στην ηδονή να βλέπεις για λίγα λεπτά τα ξυνισμένα μούτρα της Μέρκελ!
Ένας άλλος συνειρμός που μου προκαλούν οι εκκλήσεις για συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης κατά των πιστωτών και της αχώνευτης Μέρκελ είναι ο τελικός του περσινού Μουντιάλ, όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων υποστήριζε τους Αργεντίνους κατά των Γερμαναράδων. Κατά μια πολιτισμική προέκταση του αγώνα, συγκρουόταν το καλοδουλεμένο σύστημα της Γερμανίας με τον λάτιν αυτοσχεδιασμό που τόσο πολύ ταιριάζει στο μεσογειακό ταμπεραμέντο των Ελλήνων. Και οι προσδοκίες ήταν ότι το ομαδικό πνεύμα θα υποταχθεί στο χάρισμα μεμονωμένων παικτών (π.χ. Μέσι). Αλλά, κυρίως, υπήρχε η ελπίδα ότι οι Αργεντίνοι θα τη φέρουν στη Γερμανία με το απρόβλεπτο παιχνίδι τους που αψηφά βαρετές λογικές και σπαστικούς κανόνες.
Εν όψει του επικείμενου αγώνα της Εθνικής Ελλάδας με τους πιστωτές της χώρας βλέπω μια σχεδόν μεταφυσική βεβαιότητα ότι ο Βαρουφάκης, ο Μέσι της κυβέρνησης, θα κάνει τα μαγικά του και θα ντριπλάρει όλους τους αντιπάλους του, παρά τα απαράδεκτα σκληρά τάκλιν που του ρίχνουν. Και θεωρείται δεδομένο ότι, ακόμη κι αν υστερούμε σε κάποιους τομείς, στο τέλος θα νικήσουμε, διότι στο ψυχωμένο παιχνίδι των Ελλήνων κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί.
Ωραία όλα αυτά και το καλαμπούρι χάριν έχει, αλλά είναι προφανές ότι στη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της Ελλάδας διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τη νίκη σε έναν αγώνα της Εθνικής και τους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια ή την ολιγοήμερη κατήφεια σε περίπτωση ήττας. Διακυβεύεται η μελλοντική πορεία της χώρας, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Και η υποστήριξη στην κυβέρνηση εν είδει λαϊκών μαζώξεων, όπως συρρέει το πλήθος στις καφετέριες λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, ουδεμία σχέση έχει με τη σημασία των θεμάτων προς συζήτηση. Σκέψη και περισυλλογή απαιτούν οι περιστάσεις, όχι πάθος και συνθήματα.
