Φορτσάκης, Πελεγρίνης - κοινός αγώνας

Νεαρή φίλη, φοιτήτρια της Νομικής Αθηνών, χρειάστηκε κάποια άρθρα σε νομικά περιοδικά του εξωτερικού. Στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, όμως, οι συνδρομές περιοδικών έχουν κοπεί από το 2010, ηλεκτρονικές συνδρομές δεν γίνονται κι ό,τι κατάφερε να εντοπίσει, από παλιότερα τεύχη, αδυνατεί να τα φωτοτυπήσει, επειδή το πανεπιστήμιο δεν βγάζει φωτοτυπίες (δεν έχει τρόπο) ενώ τα φωτοτυπεία παραβιάζουν το νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Τραγέλαφος;
Όχι, βέβαια. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο, αν το απογυμνώσεις από τις πολιτικές διεκδικήσεις γύρω του, από τους λόγους για τους οποίους κρατιέται στη μεγάλη δημοσιότητα. Το πραγματικό πανεπιστήμιο. Ενα υδροκέφαλο Δημόσιο, με μεγάλη γραφειοκρατία, χαμηλές αμοιβές, αδιάφορο για τη γνώση, παρατημένο. Ένα Δημόσιο που, απλώς, παράγει πτυχία, συνήθως χωρίς αξία σε καμία πραγματικά ανταγωνιστική αγορά εργασίας.
Σύμβολο αυτής της αντίληψης, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο όνομα μιας υποτιθέμενης (και αδιευκρίνιστης) επανάστασης, διοικήθηκε για μεγάλο διάστημα από τον Θεοδόση Πελεγρίνη. Στην πραγματικότητα, διοικήθηκε με έναν και μόνο στόχο: ως μνημείο ακινησίας, που βγάζει γλώσσα εναντίον καθηγητών και φοιτητών οι οποίοι προσπαθούν να το κινήσουν. Ο άνθρωπος αυτός τιμάται σήμερα, τοποθετημένος στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Θεόδωρος Φορτσάκης ήταν το πρόσωπο που συμβόλισε την επιθυμία αλλαγών. Να γίνει το Πανεπιστήμιο κανονικό, ανταγωνιστικό, να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους δεινόσαυρους που το κρατούν δεμένο. Ψηφίστηκε με θέρμη από τους συναδέλφους του, έδειξε πυγμή σε μια σύγκρουση με τις αγκυλώσεις και, ενώ ο κόσμος του Πανεπιστημίου περίμενε την κλιμάκωση, εκείνος απέδρασε για την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ.
Δυο προσωπικότητες, τα δυο μεγάλα κόμματα, ο ίδιος συμβολισμός. Είτε από ιδεοληψία είτε από υπολογισμό, οι δύο πρυτάνεις, και τα κόμματά τους, είναι τα σύμβολα μιας Ελλάδας αδιάφορης για τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο. Μιας ακυβέρνητης πολιτείας.