Η Zimmerstraβe είναι ένας μικρός σχετικά δρόμος στο κέντρο του Βερολίνου, κάθετος στην μεγάλη εμπορική λεωφόρο της Friedrichstraβe. Στα χρόνια του Γ’ Ράιχ στο σημείο όπου η Zimmerstraβe συνεχιζόταν ως Prinz-Albrechtstraβe, απλωνόταν το οικοδομικό τετράγωνο όπου βρίσκονταν οι τρεις φοβερές υπηρεσίες των Ναζί. Ένα παλιό νεοκλασικό ανάκτορο στέγαζε τις Υπηρεσίες Ασφάλειας ( S.D) του Ρίχαρτ Χάιντριχτ. Η Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών είχε καταληφθεί από την Γκεστάπο του Χάινριχ Μίλερ, ενώ δίπλα στο ξενοδοχείο PrinzAlbrechtήταν η έδρα των «Ες –Ες» του Χάινριχ Χίμλερ. Ένα πραγματικό τρίγωνο του θανάτου.
Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο τα κτίρια κατεδαφίστηκαν και η Prinz Albrecht–συνώνυμη της φρίκης– μετονομάστηκε σε Niederkirchnerststraβe. Σήμερα, το άκτιστο οικόπεδο στρωμένο με μαύρο χαλίκι αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο ως «TopographiesdesTerrors».
Δυστυχώς όμως, έχει δίκιο ο Πιερ Βιντάλ-Νακέ, η ιστορία δεν είναι ηθική. Τον Αύγουστο του 1961, eingedunkelt (βυθισμένη στη νύχτα) η ιστορία αναδύεται ξανά στον ίδιο δρόμο, με τη μορφή ενός κακόγουστου τείχους πριν και να –με διαδοχικές προσθήκες και μεταποιήσεις– πάρει το τελικό εφιαλτικό του σχήμα. Η Zimmerήταν ένα πολεοδομικό κενό, μια μαχαιριά που έκοβε στα δυο την πόλη. «Κενό χρόνου, και πάλι, στον ίδιο τόπο εκεί. Που οι ουτοπίες, οι σκοτεινά αρμονικές, έρχονται να σου στρώσουν, σε αμιγώς φθαρμένο, Πέρασμα Λαβάρων». Δίκιο έχει και ο Τσελάν.
Και στο σημείο όπου η Zimmer συναντάει την Friedrichτα αμερικάνικα τανκς απέναντι σε αυτά των Σοβιετικών και το Checkpoint Charlie, το επίσημο πέρασμα από το Δυτικό στο Ανατολικό Βερολίνο. Το διεθνές φωνητικό αλφάβητο, η λέξη που συμβολίζει το γράμμα C. A=Alpha, B=Bravo, C=Charlie. Εκεί δίπλα στο τείχος της Zimmer, θα κτιστεί το πολυώροφο κτίριο από τον Άλεξ Σπρίνγκερ που θα στεγάσει το εκδοτικό του συγκρότημα, το Σπρίνγκερ Χοκχάους. Στον τελευταίο όροφο περνάνε μέχρι σήμερα, φωτεινές οι ειδήσεις. Προσφορά στους κατοίκους της ανατολικής πλευράς της πόλης τότε. Απέναντι στη λογοκρισία του καθεστώτος. Ο Ψυχρός Πόλεμος από τους μπαρουτοκαπνισμένους δρόμους της Αθήνας των «Δεκεμβριανών» ανηφόρισε κουτσαίνοντας (τι πόλεμος θα ήταν) και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο.
Σήμερα από το τείχος δεν έχουν απομείνει παρά οι σημάνσεις στο έδαφος, οριοθετήσεις του φανταστικού που κάποτε ήταν πραγματικότητα. Στο πολεοδομικό κενό –γκρεμίστηκαν σπίτια, κόπηκαν δένδρα– της νεκρής ζώνης, έχει στήσει τα παραπήγματα του ο τουρισμός. Περάστε κόσμε! Κι όμως, κάποτε η απελπισία είχε σχήμα. Όρθια μέσα στο χιόνι, με υγρές τις γαλαζόπετρες των ματιών της και την καρδιά ραγισμένη. Ό,τι αγαπούσε, ό,τι είχε, ο πατέρας της και εσύ, απέναντι. Οι ζωές των άλλων. Ιστορία και αυτά, περασμένα ξεχασμένα. Άλλαξε και ο αιώνας. Οι συρμοί του S-ban και του U-ban σταματάνε πια σε όλους τους σταθμούς. Το αίμα κυλάει πάλι μέσα στις φλέβες της πόλης που νίκησε δυο ολοκληρωτισμούς.
Γιορτές, χιονόνερο και κρύο, γεμάτο ενέργεια το Βερολίνο θυμίζει αυτό της Βαϊμάρης. Και ξαφνικά, η φωτεινή επιγραφή με τις ειδήσεις στο Σπρίνγκερ Χοκχάους σβήνει και όταν ανάβει, δεν υπάρχουν ειδήσεις αλλά μια κραυγή στα γαλλικά «Je suis Charlie». Μέσα στην ομίχλη τρεις μεγάλες ιστορικές προφητείες, θεολογίες του αίματος, η μια δίπλα στην άλλη κατά μήκος ενός μικρού δρόμου, την Zimmerstraβe, εκθέτουν τις τελετές φρίκης. Η καθεμιά τις δικές της. Διαφορετικές αλλά τόσες ίδιες.
Στην Αθήνα, κάνει κρύο πολύ και ο δικός μας προφήτης του χωριού (οι παλαβοί του θεού και οι παλαβοί της Αριστεράς), με βαμμένα ξανθιά μαλλιά και μαύρο μούσι, νομίζει ότι είναι ο Κολοκοτρώνης αλλά θυμίζει τον Σαρλώ, (γεια σου ρε Πετρουλάκη). Πήγαν και καμιά 500αριά άτομα στη Γαλλική Πρεσβεία, κανένα συνδικάτο δεν οργάνωσε πορεία. Ο Ολυμπιακός άλλαξε προπονητή. Η Ν.Δ και ο Σύριζα έκαναν καλές μεταγραφές.
Είμαι Εβραίος, ich bin ein Berliner, είμαι πάνω στους Δίδυμους Πύργους, με λένε Αξαρλιάν.
