Ισλαμοναζιστικός ολοκληρωτισμός

Ο προσωπικός τόνος μειώνει την αξία όσων ακολουθούν. Λυπάμαι, αλλά έβλεπα κάθε απόγευμα παιδικό πρόγραμμα με τον Cabu να σκιτσάρει την Dorothée με τη σουβλερή μύτη η οποία μας έδειχνε το δρόμο για την αγριότατη εφηβεία που επερχόταν. Λυπάμαι, αλλά τον αντικομφορμισμό μου τον έμαθα με έναν άτυπο θεσμό ανά χείρας, το περιοδικό Hara-kiri, τον μεγάλο αδελφό του Charlie Hebdo. Ας είναι. Εξ άλλου, πήξαμε στους μικροδιαγωνισμούς εγκυρότητας.

Ακολουθούν άτακτες και εν θερμώ σκέψεις και αποφάνσεις για το μακελειό ισλαμοναζιστών στο Παρίσι, που σέρνονται πίσω από τη μεγάλη θλίψη μου και το μοιρασμένο πένθος. Σκέψεις και αποφάνσεις για όψεις του φαινομένου και όχι ολιστικός λόγος που εξηγεί ικανοποιητικά. Σκέψεις αντικαθρεπτίσματα στα θρύψαλα, μικρά εικονάκια με λίγο από τον πόνο μου και λίγο από τη μνήμη μου της πραγματικότητας.

1. Η République αντιδρά με βάση τον βασικό και ιδρυτικό της κανόνα της. Union sacrée, απόλυτη αντίθεση στην εχθρότητα και το μίσος που δέχεται η δημοκρατία και ο ευρωπαϊκός-δυτικός ( δεν ντρέπομαι να το πω) τρόπος ζωής, αυτά που πολιτικά ενοποιούνται στο γαλλικό δημοκρατικό έθνος. Η πολιτική τάξη ενώνεται στα στοιχειώδη. Την ώρα της κρίσης, η εθνική δημοκρατική ενότητα στέκεται στα πόδια της και προστατεύει τους πολίτες από την παράνοια, σημασιοδοτεί την ύπαρξή τους και μειώνει τη μοναξιά τους, επιβεβαιώνοντας, in extremis έστω, ότι υπάρχει πλαίσιο κοινής ζωής, νοηματοδοτημένη συνύπαρξη, συμβόλαιο φθαρμένο μεν αλλά δεσμευτικό.

2. Το μίσος και η εχθρότητα είναι εσωτερική και εξωτερική, δεν υπάρχει ενδο-έξω εχθρός. Δεν χτυπούν εισαγώμενοι τρομοκράτες ή εσωτερικοί εχθροί. Υπάρχει κυκλοφορία, ροή εχθρότητας, ισλαμοκοσμοπολιτισμός του μίσους. Χίλια θέματα μπορούν να τεθούν, χίλιες εξηγήσεις μπορούν να προσκομιστούν, μα όταν είναι τόσες πολλές δεν έχουν καμία σημασία. Σε επίπεδο καθημερινότητας, σίγουρα μπορούμε να μάθουμε κάποια στιγμή τη βιογραφία των δραστών, τον κοινωνικό τους αποκλεισμό, τις ψυχοσυναισθηματικές τους διαδρομές και την πλαισίωσή τους από ιδεολογίες κ.λπ. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί εξήγηση. Ακόμα εντονότερα, θα έλεγα ότι δεν αποτελεί δικαιολογία.

3. Το φαινόμενο είναι δηλωτικό αλλά δεν ξέρουμε τι δηλώνει ακριβώς. Εν τούτοις, καμία κοινωνιολογική ερμηνεία δεν μπορεί να προσφέρει άλλοθι. Όποιος νομιζει ότι γνωρίζει και μπορεί να εξηγήσει το γεγονός αυτό στο σύνολό του, απλά ψεύδεται - ή απλά ναρκισσεύεται.

4. Αυτό που γνωρίζουμε αντικειμενικά, γιατί η φαινομελογία είναι εδώ πανίσχυρη, είναι σε τι στοχεύουν οι δράστες, τι είναι αυτό που μισούν. Με τους δράστες δεν μας χωρίζει η εκτίμηση των πραγμάτων (το ίδιο αναγνωρίζουμε αυτοί και εμείς στο Charlie Hebdo, γι' αυτό και εμείς το αγαπάμε ενώ εκείνοι το μισούν). Οι δράστες λοιπόν δεν μισούν τη σάτιρα και την ελευθερία της έκφρασης, γενικώς και αορίστως. Δεν μισούν μόνο αυτές, μισούν κάτι ευρύτερο: ένα σύμπαν ολόκληρο που εκείνες μετωνυμικά αποτυπώνουν. Μισούν την ελευθερία της φιλεύθερης δημοκρατίας. Την ικανότητα να διαχωρίζεται ο λόγος από τα έργα, το δικαίωμα στην παραβίαση των κανόνων, επειδή υπάρχουν κανόνες. Όχι την κοινωνία χωρίς κανόνες. Γιατί; Μα γιατί το συγκεκριμένο περιοδικό είναι τέκνο της ελευθεριακής αντιμιλιταριστικής κουλτούρας της Γαλλίας που ξεκίνησε με τον αντι-αποικιακό αγώνα και κορυφώθηκε με την ατομικιστική επανάσταση του Μαη του 1968. Ένας κοινωνικός χώρος που στρεφόταν στην ύστατη κριτική, που βούταγε τη δημόσια δράση των πολιτικών και των ισχυρών μέσα στο αλεύρι του αντικομφορμισμού και την τηγάνιζε στο καυτό λάδι της παρωδίας. Η δολοφονία τόσων σημαντικών σκιτσογράφων είναι μια προσπάθεια να μην αστειεύεσαι, να μην αποδομείς. Ένας αναρχισμός, ύστατο τέκνο των κινημάτων αμφισβήτησης, άθεο τέχο, εκκοσμικευμένο, αριστερής τροπής μα χωρίς δόγμα και, κυρίως, χωρίς καμία υποχρεωτικότητα στην πίστη, αυτό ήταν το περιοδικό που χτυπήθηκε, απόγονος του Hara-kiri. Φρικιά, χίπιδες, χαβαλέδες, άπιστοι θωμάδες, μπον βιβάν. Κατ’ ουσίαν ριζοσπάστες, ίσως εξ αυτού εκτός εποχής - αυτούς σκότωσαν άνανδρα, εκείνους που ήταν αντικομφορμιστές σε μια κοινωνία με κανόνες, σε μια κοινωνία η οποία αντέχει την κοροιδία, σε μια κοινωνία που υπάρχει μέσα στη διατομή του κανόνα και της αμφιβολίας γι' αυτόν, της ικανότητας του κανόνα να ενσωματώνει και της εξαίρεσης να μην εξανεμίζεται.

5. Είναι απολύτως ανόητο και αδιανόητο να στέκεται κανείς σε γενικεύσεις που ενσωματώνουν ισλαμιστές-δολοφόνους-σε-τριπάκι συνολικά στο Ισλάμ ή στη μετανάστευση – για να δικαιωθεί, π.χ., ένας φράκτης στον Έβρο από τον κ. Γεωργιάδη; Είναι εξίσου ανόητο να συνεχίσουμε να νομίζουμε ότι κάποιες μορφές του Ισλάμ είναι ξένες προς το φαινόμενο. Ακόμα πιο βλακώδες και κοντόφθαλμο είναι να πιστεύει κανείς ότι η Ευρώπη δεν έχει μπροστά της σοβαρά προβλήματα, που έχουν να κάνουν με τη μετανάστευση και που δεν χωρούν σε ανούσιες και παρωχημένες κουβέντες περί... Τον Μισέλ Ουελμπέκ μπορεί να το βρίζουν οι αγγελιστές και οι κομφορμιστές του κορέκτ, να τον εντάσσουν στην άκρα Δεξιά, αλλά το σκανδαλώδες που κομίζει, η ακρότητα, θα ακούγεται τρομακτικά σε όλους μας, όσο μαϊντανό και αν βάλουμε στ' αυτιά μας.

ΥΓ. 1. Δεν πρόκειται καθόλου περί τυφλής βίας, όπως γράφει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κατά τα άλλα σκληρή καταδίκη του. Είναι απολύτως στοχευμένη βία, με επιλεγμένα πρόσωπα. Η τρομοκρατία δεν έχει διαβαθμίσεις, όταν κάποιος αποφασίζει να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο και "εκτελεί" την "ποινή" αυτή, τότε όλα είναι eyes wide shut - χωρίς απόλαυση, μόνο με ολοκληρωτική ωμότητα. Αυτό είναι η τρομοκρατία, ένα ολικό φαινόμενο που είτε το καταδικάζεις είτε το ανέχεσαι όταν το καταδικάζεις α λα κάρτ και με «τυφλή βία», «αθώα θύματα» και άλλα θεολογίζουσες διακρίσεις.

ΥΓ. 2. Και αν δεν είναι ισλαμιστές; - γιατί ούτε αυτό μπορεί να αποκλειστεί. Και αν είναι μια χοντρή προβοκάτσια που μεταμφιέζεται σε ισλαμιστές, ας πούμε το αληθές: η φαινομενολογία του ISIS, του Ισλαμικού Κράτους, των εγκατεστημένων στην Ευρώπη τριπαρισμένων που μισούν, επιτρέπει αυτή την απόδοση.