Με τον Ράιζερ, τον Γκεμπέ και τον Βιγιέμ, ήταν στην εκδοτική ομάδα θρυλικών περιοδικών, του Hara-Kiri και του Charlie Mensuel, εντύπων που άλλαξαν την κουλτούρα του έντυπου λόγου, εκφράζοντας τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες χωρίς ταμπού. Ο Βολινσκί σκιτσογράφος αλλά και θεατρικός συγγραφέας ( μεγάλη του επιτυχία το έργο «Δεν θέλω να πεθάνω ηλίθιος»), ήταν διαρκώς παρών από τα χρόνια του Γαλλικού Μάη, έως χθες, που δολοφονήθηκε, μαζί με 11 ακόμα πολίτες (ανάμεσά τους, αρκετοί συνάδελφοί του), στο περιοδικό Charlie Mensuel, στο Παρίσι.
Και τι να πεις για ένα είδωλό της νεότητός σου - για ένα διαρκές είδωλο; [ΤΒJ]
***
Ω! η Επιστημονική Φαντασία, η λογοτεχνία του παράξενου, του θαυμαστού και του απαγορευμένου, τα χάδια μιας ζωής που μας κοιτούσε από ψηλά, πολύ ψηλά, και α! το χιούμορ, η βέβηλη σάτιρα που δαγκώνει και σε τρυπά μ’ ένα φάλτσο μαχαίρι στα πλευρά, τα φιλήματα μιας ζωής που μας κοιτούσε από το πάτωμα, Διδότου με Ιπποκράτους, στο Παρά Πέντε, και Ζωοδόχου Πηγής με Σόλωνος κοντά, στη Βαβέλ, ω! ήταν οι δικοί μας Απαγορευμένοι Πλανήτες αυτοί, οι πλανήτες όπου θα ζούσαμε ψηλά και χαμηλά, ψηλά και χαμηλά, ποτέ στη μέση, γιατί στη μέση, στον χλιαρό αέρα, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις, α! δεν σου ’φτανε ο αέρας για να ζήσεις. — Κι έτσι μείναμε: ώς το στέρνο στα ψηλά, απ’ τη λεκάνη και κάτω στα χαμηλά, και στη μέση η καρδιά μας να αιμορραγεί, γιατί μόνο το δικό μας αίμα, μόνο το δικό μας αίμα πρέπει να χυθεί.
