Κάθε χρόνο θεατές στο ίδιο έργο, στην ίδια άκομψη και κουραστική παράσταση διαμάχης για το Πολυτεχνείο. Αν συνεχίσουμε αυτή τη βάναυση κακοποίηση του ιστορικού γεγονότος της αντίστασης των φοιτητών και των νέων στη xούντα, που κορυφώθηκε με τα δραματικά γεγονότα στο Πολυτεχνείο, πολύ φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει όχι μόνο το συμβολισμό, αυτόν τον έχουμε ξεχάσει ήδη, αλλά και το ίδιο το ιστορικό γεγονός.
Το Πολυτεχνείο συγκεντρώνει και προσωποποιεί με τον πιο χαρακτηριστικό, αλλά και κακόγουστο, τρόπο την ιστορία της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Από το κύριο σύμβολο της μετάβασης στη δημοκρατία έχει μετατραπεί σε αποσυνθεμένο εκπρόσωπο της φθοράς του πολιτικού συστήματος. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο γεγονός που να έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ όσο αυτό, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μερικές φορές μου θυμίζει εκείνο το παραθρησκευτικό και κομπογιαννίτικο παζάρι με «κομμάτια» του τιμίου σταυρού που στήνουν διάφοροι ιεροσολυμίτες «μοναχοί». Λες και όλοι αυτοί οι «συνεχιστές» του «μηνύματος» του Πολυτεχνείου να έχουν κόψει ένα μικρό κομμάτι από το τανκ, από την είσοδο, από το γρασίδι και να το έχουν πάρει μαζί τους σαν φυλαχτό επαναστατικότητας και δημοκρατίας και το φοράνε πάνω τους κάθε 17η εκάστου Νοεμβρίου των τελευταίων 40 ετών, όταν βγαίνουν και κάνουν τις περισπούδαστες δηλώσεις για τη διαχρονικότητα της εξέγερσης, υποφερτό κομμάτι των δηλώσεων, και για τη σύνδεσή του με το σήμερα, ανυπόφορο κομμάτι των δηλώσεων.
40 χρόνια και το Πολυτεχνείο παίρνει κάθε χρόνο και άλλο περιεχόμενο, πότε της αντίδρασης στους φόρους, πότε της αντίθεσης στη μεταρρύθμιση για το ασφαλιστικό και, φυσικά, τα τελευταία χρόνια, της επανάστασης ενάντια στο μνημόνιο, στον μερκελισμό και στην υποδούλωση της χώρας. Το Πολυτεχνείο, το σύμβολο, όχι η ιδέα πίσω από το Πολυτεχνείο, όχι το ιδανικό της δημοκρατίας και η προάσπιση του, το σύμβολο, το φετίχ, το Πολυτεχνείο. Γι’ αυτό και θέλουμε 1… 2… 3… πολλά Πολυτεχνεία. Γιατί το σύμβολο, το Πολυτεχνείο, έχει υποκαταστήσει την ιδέα, τη δημοκρατία. Ίσως να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να διαχωρίσουμε την ιδέα από το σύμβολο, το σκοπό από το μέσο, την πολιτική από την παραπολιτική, τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία, την επανάσταση από την επαναστατική γυμναστική, τη χούντα από τη «χούντα». Τότε δεν θα θέλουμε πολλά Πολυτεχνεία, αλίμονο άλλωστε στο λαό που θέλει πολλά Πολυτεχνεία, γιατί τότε ή επιζητά να καταλύεται η δημοκρατία ώστε να βρίσκει λόγο επαναστατικής ύπαρξης ή αδυνατεί να καταλάβει πως οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν είναι δικτατορίες και δεν ανατρέπονται στο δρόμο, αλλά στην κάλπη.
Εγώ δεν θέλω πολλά Πολυτεχνεία, δεν θέλω κανένα για την ακρίβεια, μου αρκεί ο πραγματικός συμβολισμός του, θέλω μόνο το σεβασμό στη δημοκρατία, την ιδέα που αξίζει κανείς να προασπίζεται με νόμιμους τρόπους και επιχειρήματα, με τη συμμετοχή του στις πολιτικές διαδικασίες και όχι με την κατάλυσή της στο όνομά της. Ας πάψουμε να κακοποιούμε τα σύμβολα και να τα μετατρέπουμε σε φετίχ ψευδό-επαναστατικότητας και ας υπερασπιστούμε τις ιδέες.
