Σαν λαός έχουμε μία έφεση στην ιστορία, στους μύθους και στα παραμύθια κάθε μορφής. Μας αρέσει με πομπώδη και στομφώδη τρόπο να διηγούμαστε τις «περιπέτειες» μας, είτε αυτές αφορούν τις ερωτικές μας κατακτήσεις, τις επαγγελματικές μας επιτυχίες, είτε τα κατορθώματα από το στρατό. Μας αρέσει όμως εξίσου και να μας διηγούνται παραμύθια, τα έχουμε ανάγκη, ιδιαίτερα τα πολιτικά παραμύθια μοιάζουμε να τα αναζητούμε με το πάθος του άτακτου παιδιού που δεν δέχεται να παραδοθεί στον ύπνο αν δεν του διαβάσουν πρώτα ένα παραμύθι. Δεν το απασχολεί αν αυτό το παραμύθι θα είναι καινούριο, βολεύεται ακόμη και αν το έχει ξανακούσει, ίσως μάλιστα να βολεύεται καλύτερα. Αρκεί μόνο να αλλάξεις ελαφρώς τα λόγια, όχι όμως τον τρόπο της αφήγησης και την βασική ιστορία. Έτσι, σαν μεγάλα παιδιά λειτουργούμε και απέναντι στις πολιτικές εξαγγελίες, όσο και αν τις στηλιτεύουμε διψάμε για παροχές. Ακόμη και αν αλλάζει ο παραμυθάς, το αγαπημένο μας παραμύθι δεν μας το χαλάει. Παροχές από τη ΔΕΘ… έχει γίνει η εθνική μας πια συνήθεια.
Αλήθεια, μιας και συνηθίζουμε στη χώρα μας να χρησιμοποιούμε τα αρχικά έναντι ολόκληρων των λέξεων, Δ.Ε.Θ. δεν σημαίνει Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης; Ποιες όμως είναι αυτές οι δράσεις, οι διαστάσεις, οι συναντήσεις και οι επισκέψεις που θα δικαιολογούσαν αυτό τον χαρακτήρα; Ίσως, κάποια μέρα στο μέλλον, κάποιος πρωθυπουργός και κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί να αξιοποιήσουν τη ΔΕΘ για αυτό που θα έπρεπε να είναι και όχι ως ένα παραδοσιακό προεκλογικό μπαλκόνι για να ακονίσουν τα ξίφη τους και να αφηγηθούν τα παραμύθια τους. Αυτή η ημέρα, όταν και αν έρθει, ίσως είναι μία καλή αρχή για να ακούσουμε ένα «παραμύθι» που πραγματικά θα ήθελα πολύ να αγαπήσω: το αναπτυξιακό σχέδιο και το παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας….
