Ποτέ δεν μετάνιωσα για την απάντησή μου. Διότι, το συγκλονιστικότερο στοιχείο που κράτησα από τη δίκη, ήταν ο βουβός πόνος γονιών, φίλων και συγγενών των θυμάτων.
Οι οποίοι σιωπηλοί, κινούμενοι σαν σκιές, σαν να μην ήθελαν να φανούν στον δημόσιο χώρο μετά τον διπλό θάνατο των δικών τους ανθρώπων – θυμίζω ότι τον φυσικό τους θάνατο είχε ακολουθήσει ένας φρικτότερος, κάτι αντίστοιχο με «συκοφαντία του αίματος» που ήταν οι προκηρύξεις της 17Ν - μετά βίας ήταν «ορατοί».
Με ιερότερη μορφή τη μάνα του νεαρού Τούρκου που δολοφόνησε η 17Ν, «για όσα έκαναν οι Τούρκοι στην Κύπρο', σύμφωνα με την ανατριχιαστική εξήγηση Κουφοντίνα – η οποία απηύθυνε μόνον ένα "γιατί;", προτού γυρίσει στον βουβό πόνο της.
Σε αντίθεση βεβαίως με διάφορους ανυποψίαστους πανεπιστημιακούς, που ήρθαν στο δικαστήριο περήφανοι για την «αλήθεια» που κόμιζαν: ότι η «καλή βία» αλλάζει τον κόσμο. Ανυποψίαστοι ότι η βία αλλάζει μεν τον κόσμο, αλλά για να τον κάνει πιο βίαιο. Δηλαδή χειρότερο.
Μνημειώδης ήταν και η αξιοπρέπεια των θυμάτων της χούντας. Ούτε μία κραυγή. Ούτε μία απειλή. Ούτε μία αντεκδίκηση. Ούτε καν ανταποδοτικό μίσος για τους βασανιστές στις δίκες τους. Αυτοί που, γνωρίζοντας τι τους περίμενε όταν θα έπεφταν στα χέρια των τεράτων της χούντας, έπραξαν την αποκοτιά να αντισταθούν. Χωρίς να είναι ήρωες – τέτοιοι δεν υπάρχουν άλλωστε - αλλά φοβισμένα παιδιά που υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους. Κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσαν.
(Όσοι, μετά τη χούντα, φώναζαν εκ του ασφαλούς "δώστε τη χούντα στον λαό", ήταν οι ίδιοι που μόλις σε συναντούσαν την περίοδο της χούντας, άλλαζαν πεζοδρόμιο, μήπως ο δημόσιος χαιρετισμός σου γίνει κώλυμα διορισμού τους στο δημόσιο).
Τον ίδιο βουβό πόνο της αξιοπρέπειας δίδαξαν και οι οικογένειες των νεκρών της ΜΑΡΦΙΝ. Παρ' ότι οι άνθρωποί τους ήταν θύματα στυγνών δολοφόνων οι οποίοι, ως «αταξικοί αργόσχολοι», δολοφονούσαν για να νοιώσουν ότι υπάρχουν.
Ακόμη και για τους νεκρούς ή τους σακάτηδες στο Μάτι, ούτε μια κραυγή ακούσαμε! Παρ' ότι γνωστά "κοράκια του μίσους» - κάποια μάλιστα χρησιμοποιώντας δικηγορική και πολιτική ιδιότητα - επιχείρησαν να τους εκμεταλλευτούν.
Εκεί όμως που τα "κοράκια του μίσους" θριάμβευσαν, είναι με τα Τέμπη. Για να αποδείξουν το ανομολόγητο: ότι το μίσος μπορεί να δώσει νόημα σε κάθε άδεια ζωή.
Και το πέτυχαν, διότι εκεί, για πρώτη φορά μετά τις «πλατείες των αγανακτισμένων», είχαμε πρωτοφανή σύμπτωση στο εμπόριο του πόνου, ανάμεσα σε έναν ακροδεξιό αγύρτη που εμπορεύεται ακόμη και τον Ιησού πουλώντας δήθεν επιστολές του και στις διάφορες αγέλες των αυτοχθόνων σταλινικών και των μιμητών τους.
Με αποτέλεσμα μία ανθρώπινη τραγωδία να γίνει «πρώτη ύλη» σε θεωρίες συνωμοσίας, για να εκπέσει σε σημαία της πιο φτηνής δημαγωγίας.
Και τότε όλα έγιναν δυνατά. Διότι η δημαγωγία, ειδικά όταν υπηρετεί θεωρίες συνωμοσίας, γίνεται παντοδύναμη.
Γι’ αυτό γίναμε μάρτυρες του αδιανόητου: είδαμε μητέρες – ευτυχώς ελάχιστες - σε περίεργες και ασύμβατες με την μνήμη των παιδιών τους θορυβώδεις παραστάσεις αυτοπροβολής.
Προκαλώντας φοβερούς υπαινιγμούς από άλλους γονείς. Οι οποίοι εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους για την καπηλεία, με την πιο σαφή δήλωση που θα μπορούσαν να απευθύνουν σε κάθε έμπορο της μνήμης των παιδιών τους: «Τα ονόματα των δικών μου παιδιών, δεν θα γίνουν εισιτήρια των 15 ευρώ».
Τι να προσθέσεις;
