Διαβάζω στο Βήμα (4 Αυγούστου 2024) το άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη, με αφορμή τις υποκλοπές. Στέκομαι στην αποστροφή του ότι θα συνεχίσει «τον αγώνα υπεράσπισης της Δημοκρατίας, του συντάγματος και του κράτους δικαίου».
Τον βλέπω στις επάλξεις.
Στις επάλξεις της Μυκόνου. Έτοιμο να προτάξει τα στήθη, σαν πραγματικός αριστερός πατριώτης, για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
Είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται. Μια στάσις που ξεκίνησε από τη Μακρόνησο, πρώτο σταθμό της πορείας του αρχηγού στο Αιγαίο, ο οποίος θαλασσοπνίγηκε αρκετά πριν καταλήξει στην κοιτίδα των σελέμπριτι.
Αν μπορούσε να φανταστεί αυτή την επαναστατική δυνατότητα ο Ζαχαριάδης, ίσως να μην είχε φάει το χιόνι με το κουτάλι στο Γράμμο και να μην είχε τελειώσει τη ζωή του στην Τασκένδη. Κι ούτε πολλοί σύντροφοι θα μαρτυρούσαν στο Μπούλκες. Αντε, να δοκιμαζόταν το επαναστατικό τους φρόνημα στην Ψαρρού ή στα Ματογιάννια.
Κι ύστερα, ξαναβλέπω τον Κασσελάκη να προτάσσει τα στήθη στις επάλξεις της αυθαίρετης πισίνας του, στο εξοχικό του, στις Σπέτσες (βλ. Πρώτο Θέμα, 4/8/2024) – συγνώμη, όχι της πισίνας του, αλλά της «δήθεν πισίνας του»: της «καλλωπισμένης παλιότερης δεξαμενής νερού».
Ποια η διαφορά της δεξαμενής νερού πριν και μετά; Πριν, φύλασσε το νερό. Παλιά, οι δεξαμενές νερού, οι στέρνες, κρατούσαν νερό για τη ζεστή περίοδο του καλοκαιριού.
Στη «Στέρνα», από τα γνωστότερα ποιήματά του, ο Γιώργος Σεφέρης περιγράφει «σαν την ελεύθερη ψυχή, / μια στέρνα που διδάσκει τη σιγή / μέσα στην πολιτεία τη φλογισμένη».
Αυτά γίνονταν τα παλιότερα χρόνια, τα χρόνια του Σεφέρη. Τα χρόνια του Κασσελάκη, η στέρνα δεν διδάσκει τη σιγή. Διδάσκει την επίδειξη. Τη χλίδα. Γι’ αυτό δεν έχει πρόβλημα ο πρόεδρος η άλλοτε στέρνα του σπιτιού του να γίνει «δήθεν πισίνα».
Επειδή όταν έχεις λεφτά να αγοράσεις όσα δίνουν γκλαμουριά στη ζωή σου, δεν χρειάζεσαι να αποθηκεύεις νερό. Εχεις άφθονο, και να το ξοδεύεις και να το δείχνεις.
Να δείχνεις, άλλωστε, είναι ο βασικός κανόνας της δημοσιότητας για την οποία παλεύεις. Να δείχνεις, να φωνάζεις και να κόπτεσαι. Για τη δημοκρατία. Και για τους φτωχούς στη δημοκρατία.
Για όλους; Εξαιρούνται οι εργαζόμενοι στα κομματικά ΜΜΕ – επειδή γι’ αυτούς πρέπει να βγουν χρήματα από μια κομματική στέρνα που έχει στερέψει.
Θαυμάζω τον Στέφανο Κασσελάκη επειδή δεν έχει κανένα όριο και θεωρεί ότι μπορεί να λέει τα πάντα στους πάντες. Θαυμάζω το θράσος ενός συστηματικού υποκριτή ο οποίος, την ώρα που διακηρύσσει ότι υπερασπίζεται το κράτος δικαίου, περιφρονεί και τις ιδέες χάριν των οποίων έχει πολιτικό ρόλο και την ίδια τη λογική.
Όλους μας περιφρονεί. Και το ξέρουμε.
