Η αφελώς ανεκτική κοινωνία μας χρησιμοποιεί σήμερα το «ισόβια» ως σχήμα λόγου και όχι ως πραγματική ποινή. Μπορείς να φας ισόβια, να μπεις στη στενή, να κάνεις το καλό παιδί και να κανονίσεις να μπαινοβγαίνεεις με άδειες, προκειμένου να κάνεις τις δουλειές και τα θελήματά σου έξω. «Επέστρεφε», θα σου πει ο δεσμοφύλακας και συνήθως θα τον ακούσεις και θα ξαναγυρίσεις. Κύριος, για να εκτίσεις το υπόλοιπο της ποινής σου και να βγεις σε μερικά χρονάκια, όταν το σωφρονιστικό σύστημα θα σε αποδώσει μεταμελημένο στην κοινωνία. Μπροστά του, αυτό με τον Τοτό ωχριά.
Ο σωφρονισμός ως ανέκδοτο

Με το Δ΄ Ψήφισμα της 8ης Ιανουαρίου 1975, η Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων χαρακτήρισε το κίνημα της 21ης Απριλίου 1967 πραξικόπημα. Οι τρεις πρωταίτιοι (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός και Νικόλαος Μακαρέζος) δικάστηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν σε θάνατο ως στασιαστές. Η ποινή τους, στο φορτισμένο και επικίνδυνο κλίμα εκείνων των ημερών, μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αμέσως μετά, ο Καραμανλής είχε δηλώσει: «Και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Ο Παπαδόπουλος δεν αποφυλακίστηκε ποτέ, ενώ οι άλλοι δυο αποφυλακίστηκαν στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους, για «ανήκεστο βλάβη» της υγείας τους, αβλαβείς πλέον αν και όχι μεταμελημένοι.

Γιώργος Ναθαναήλ
Τελευταία άρθρα από τον/την Γιώργος Ναθαναήλ
Προσθήκη σχολίου
Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.