Όμηρος λοιπόν της εν λόγω «τελετουργίας», αυτές τις μέρες διαβάζω ξανά το βιβλίο Ο Πολιτικός του Πλάτωνα του Καστοριάδη (εκδόσεις Ύψιλον), σε μια εξαιρετική μετάφραση της Ζωής Καστοριάδη, που το κάνει σαν να γράφτηκε (εκφωνήθηκε ορθότερα) απευθείας στα ελληνικά.
Στον «διάλογο» λοιπόν που επιχειρεί ο Καστοριάδης με τον Πλάτωνα, δίνει τη δική του απάντηση στο τι είναι «πολιτικός».
Πολιτικός, μας λέει, δεν είναι ο πλατωνικός «βασιλικός ανήρ», η παρουσία και μόνο του οποίου επιφέρει «θεσμικό σεισμό» που καταργεί κάθε προηγούμενη θέσμιση, έτσι ώστε να δημιουργεί συνθήκες tabula tasa. Δεν είναι καν ο επιστήμων.
Είναι (συνοπτικά) αυτός ο οποίος συνυφαίνει τέχνες, αρετές, άτομα και βιο-ανθρωπολογικές γενεές, που ενσαρκώνουν τις απαραίτητες για την πόλιν αρετές.
Και τον ορίζει επιγραμματικά ως «ένα ανθρώπινο ον, που ως αντικείμενό του έχει την π ό λ ι ν ως τέτοια».
Αυτή ακριβώς η φράση του Καστοριάδη είναι και το μοναδικό πολιτικό κριτήριο, με το οποίο μπορούμε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στις εκλογές.
Αλλά επίσης και το κριτήριο για να αποκλείσουμε τα διάφορα αντιπολιτικά ΙΧ κόμματα, μορφώματα και πρόσωπα, για τα οποία πολιτική είναι απλός θόρυβος.
