Νόμιμον μεν, άτοπον δε

Όμως οι δημοκρατικοί μας θεσμοί δεν είναι ούτε αποκυήματα του Λόγου, ούτε έργο των Νόμων της Ιστορίας, ούτε προσφορά της εξ Αποκαλύψεως Αλήθειας.

Είναι απλώς επιλογές και αυθεντικές δημιουργίες της δημοκρατίας. Κάτι σαν μικρά ανθρώπινα θαύματα που οικοδομούν την ανθρώπινη συνθήκη. Δηλαδή τον κόσμο των ανθρώπων.

Γι’ αυτό στερούνται κάθε έσχατης εγγύησης ή  ορθολογικής δικαιολόγησης, ειδικά απέναντι σε όσους αρνούνται το κριτήριο της ορθολογικότητας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας ηγεμονικά όλο το ανορθολογικό και αντιδημοκρατικό μέτωπο της χώρας, ανακήρυξε, διά του προηγούμενου προέδρου του, τις Ανεξάρτητες Αρχές επίσημα σε «θεσμικό εμπόδιο» για τους σκοπούς του.

Ενώ στη συνέχεια, από τις κραυγές του σημερινού συμπροέδρου του, Παύλου Πολάκη, προαναγγελλόταν η διάλυσή τους όταν θα επανέρχονταν στην εξουσία.

Μάλιστα, οι εχθροί των δημοκρατικών θεσμών σπανίως το ομολογούν. Αντίθετα, συνήθως αναζητούν πρόφαση να ανοίξουν την  αγκαλιά τους για να τους δεχθούν σ’ αυτήν, όχι βεβαίως για να τους προστατεύσουν αλλά για να τους πνίξουν.

Και τους δόθηκε η πρόφαση κατά την εκλογή των μελών της ΑΑΔΕ από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής.

Παρότι, βεβαίως, δεν παραβιάστηκε οποιαδήποτε  διάταξη του νόμου. Διότι η απόφαση για το διορισμό των μελών της ΑΔΑΕ λαμβάνεται μεν από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής «με πλειοψηφία των τριών πέμπτων των μελών της», πλην όμως, σύμφωνα με το  άρθρο 2 παρ. 2 Ν. 3115/2003, κατά «την προβλεπόμενη από τον Κανονισμό της Βουλής Διαδικασία».  Ο οποίος ρητά προβλέπει: «Όπου το Σύνταγμα ή ο Κανονισμός ορίζουν ποσοστό Βουλευτών, […] το ποσοστό αυτό υπολογίζεται με βάση τον συνολικό αριθμό των Βουλευτών […] και παραλείπεται το κλάσμα». Άρα, παρ’ ότι τα 3/5 των 27 βουλευτών είναι 16,2 βουλευτές, επειδή εκ του νόμου παραλείπεται το κλάσμα, ήταν νόμιμος ο αριθμός των 16 βουλευτών που ψήφισαν.

Κάτι που δεν μπορεί να αλλοιώσει μια συγκεκριμένη κατηγορία «συνταγματολόγων». Η οποία, συγχέοντας τη δημοκοπία με την επιστήμη, επιχειρεί να υποκαταστήσει το νόμο με την ερμηνεία, για να εξυπηρετηθεί η δημαγωγία ενός συγκεκριμένου κόμματος.

Παρότι λοιπόν, η συγκεκριμένη επιλογή ήταν νομικά ορθή, εντούτοις φέρεται να παραβιάστηκε ο θεμελιώδης δημοκρατικός κανόνας του αυτοπεριορισμού της εξουσίας, που μας προστατεύει από την ύβρη.

Διότι η «επίσπευση» –τρόπος του λέγειν, βεβαίως, όταν η θητεία των αντικατασταθέντων μελών είχε λήξει προ έτους– θεωρήθηκε ότι ήταν άτοπη, ως άκαιρη.

Αφού καταλογίστηκε στην πλειοψηφία ότι είχε σκοπό να αποφύγει τον κομματικό ακτιβισμό των υπό αντικατάσταση μελών του οργάνου, που είχαν επιλεγεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει αυτή τη «μαγική» ιδιότητα: να μεταλλάσσει «ανθρωπολογικά» όσους έρχονται σε επαφή μαζί του, μετατρέποντας ακόμη και πρώην σοβαρούς πολίτες σε ακτιβιστές του ανορθολογισμού ή του αμοραλισμού.

Πλην όμως, ακόμη και ο κομματικός ακτιβισμός των εκλεκτών του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΑΕ, δεν θα προκαλούσε τόση θεσμική ζημιά όση προκάλεσε η αστόχαστη επίσπευση.

Διότι έριξε τις Ανεξάρτητες Αρχές στην αγκαλιά των εχθρών τους. Οι οποίοι, υποδυόμενοι τους προστάτες, τις περισφίγγουν για να τις πνίξουν.

Και το χειρότερο: παραβιάστηκε μια συναρπαστική «δημοκρατική ιδιορρυθμία» που λέει ότι κάποιες ψήφοι μάς «μυρίζουν».

Διότι, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο δεν μυρίζουν ούτε οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής και γι’ αυτό είναι ευπρόσδεκτες, κάποιους άλλους μας πνίγει η μπόχα ακόμη και των ψήφων του Βελόπουλου.