Το όμορφο με αυτά τα σοβιετικά ποσοστά είναι πως είναι απόλυτα. Δεν συγκρίνεται με τίποτε ο κ. 100% παρά κάτι, δεν σχετικοποιείται, βρίσκεται σε μια δική του, ολόδική του, ουράνια σφαίρα, στην οποία άλλος ή άλλη δεν χωρεί, επειδή ακριβώς αυτός εκεί καταλαμβάνει το 100 παρά κάτι τοις εκατό.
Ένας νέος, μία νέα, πρόεδρος, πέρα από τις αγιογραφικές αναφορές στο κομματικό πολυχρόνιο, θα είναι αμφισβήτηση αυτού του απολύτου, δεν γίνεται αλλιώς: εκλέγεται για να κάνει πράγματα διαφορετικά, μπορεί ενδεχομένως να πετύχει καλύτερα ποσοστά – το ερώτημα θα τεθεί από μόνο του, τι στην ευχή ήταν αυτός ο απόλυτος αρχηγός. Ένα 60% μπορεί να αντέξει, το 100 παρά κάτι τοις εκατό, έτσι μονοκόμματο που είναι, σπάει σε χίλια κομμάτια, απομυθοποιείται, γελοιοποιείται, τελειώνει.
Αυτό το 100 παρά κάτι έχει παραγγείλει τον νέο νυμφίο. Και να εκλεγεί και να πετύχει, είναι τόσο από αλλού που η επιτυχία αυτή δεν τον αγγίζει. Αν πάλι αποτύχει (που είναι η πιο εύλογη πρόβλεψη, άλλωστε τι θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από μια τέτοια εκλογή;) όλες οι δυνατότητες παραμένουν ζωντανές
Όχι νέος πρόεδρος εσωκομματικός με διαφορετική, παλαιόθεν, άποψη, η οποία μπορεί και να δικαιωθεί. Καλύτερα ένα δικό του άθυρμα από το πουθενά, και βλέπουμε – και θα μπορούμε να βλέπουμε, εφόσον ο κ. 100% κ.λπ. παραμένει πολιτικά ζωντανός, ή τουλάχιστον το ελπίζει.
* Ταινία του Χίτσκοκ. Ο Χάρυ, ένας σύζυγος που έχει γίνει ενοχλητικός, σκοτώνεται κατά λάθος, και ενώ με το θάνατο έχει βγει από το κάδρο, μένει το άβολο πτώμα του που δεν ξέρουν τι να το κάνουν, το πηγαίνουν από εδώ και από εκεί, μην τυχόν και κάποιος άδικα κατηγορηθεί. Η ταινία είναι κωμωδία και έχει happy end.
