Η τελευταία φορά που διερωτήθηκα για το σκεπτικό πίσω από τις αποφάσεις ενός φοιτητικού συλλόγου ήταν όταν πληροφορήθηκα πως σε πανεπιστημιακό τμήμα αφαιρέθηκε από το πρόγραμμα σπουδών το μάθημα για την πολιτική βία λόγω διαφωνίας του φοιτητικού συλλόγου. Η πρώτη ήταν όταν κατά τις πρώτες μου ημέρες ως φοιτητής σε πανεπιστημιακό ίδρυμα συνειδητοποίησα πως μπορεί να τεθεί ζήτημα σε γενική συνέλευση φοιτητών για τη λήψη απόφασης σχετικά με την αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ.
Από την πρώτη εκείνη στιγμή το Πανεπιστήμιο δεν έπαψε να με ξαφνιάζει ποτέ. Η πορεία μου ως φοιτητής που ξεκίνησε το 2000 χαρακτηρίστηκε από μία σειρά μεταρρυθμίσεων και πρωτοβουλιών: μεταρρύθμιση Αρσένη, αξιολόγηση, Bologna σε προπτυχιακό επίπεδο και Μεταρρύθμιση Γιαννάκου σε μεταπτυχιακό. Το μόνο που θυμάμαι από τις φοιτητικές παρατάξεις και το φοιτητικό κίνημα ήταν «γόνιμος και πολιτικός διάλογος» με καταλήξεις, χτίσιμο γραφείων, κάψιμο ομοιωμάτων, εκβιασμούς, απειλές και ξυλοδαρμούς και φυσικά έλλειψη προτάσεων και ιδεών εκτός από το θολό και κλασικό «δημόσιος χαρακτήρας» και «αύξηση πόρων».
Όλο αυτό το αντιμεταρρυθμιστικό έργο των φοιτητικών παρατάξεων με είχε στενοχωρήσει βαθύτατα, αλλά αυτό που με αηδίασε ήταν η βία, η βία που ήταν παρούσα σε κάθε σημείο της πανεπιστημιακής ζωής. Βία όχι μόνο λεκτική και ιδεολογική, αλλά και φυσική, σωματική βία. Βία προς τους καθηγητές, βία προς τις άλλες φοιτητικές παρατάξεις, βία προς τους φοιτητές που ήθελαν απλώς να σπουδάσουν, βία ενάντια σε ένα φοιτητή-υπάλληλο του λιμενικού που έκανε το λάθος να μπει στο προαύλιο του πανεπιστημίου χωρίς να έχει βγάλει τη ζώνη με την πόρπη, βία γενικά και κατά πάντων. Βία ενάντια στις ιδέες, μία βία που καλυπτόταν πίσω από το άσυλο, ναι το άσυλο ιδεών, που τις περισσότερες φορές γίνεται άσυλο για να την πέσουμε (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) στις ιδέες των άλλων που δεν μας αρέσουν.
Βία ενάντια στις ιδέες, μία από τις εκφάνσεις του διαφωτισμού που δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα με τη μορφή των άλλων δυτικών χωρών, βία είναι η πιο «ασφαλής» και «πειστική» απάντηση σε όποιον προσπαθεί να διατυπώσει μία γνώμη η οποία καταρρίπτει ή αμφισβητεί μύθους, εθνικές βεβαιότητες και πολιτικά τοτέμ. Μία βία η οποία υπήρχε πολύ πριν την κρίση και το μνημόνιο και θα εξακολουθήσει να υπάρχει όσο η προ-νεωτερικότητα, ο ανορθολογισμός και ο κοπαδισμός συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τις πράξεις μας. Όσο μανιακά υπερασπιζόμαστε πολιτικές και εθνικές «αλήθειες» και «εικονίσματα», όσο παραμένουμε αλλεργικοί στη βάσανο της σκέψης και της επιστημονικής απόδειξης.
Αυτή τη φορά ήταν ο Νίκος Μαραντζίδης και οι απόψεις του για τον εμφύλιο πόλεμο και το ρόλο του ΚΚΕ, πριν χρόνια ήταν ο Αλέξης Ηρακλείδης και οι θέσεις του για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αύριο θα είναι κάποιος άλλος, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μάθαμε ποτέ να ανταλλάσσουμε επιχειρήματα και να κάνουμε επιστημονικές συζητήσεις, αλλά να ανταλλάσσουμε συκοφαντίες, κατηγορίες, μπινελίκια και να πουλάμε τσαμπουκά, έτσι γεννούν οι ιδέες ιστορία.
Δεν θα με ξαφνιάσει καθόλου αν κάποια στιγμή αυτή η «Αριστερά» της «προόδου» και των τραμπούκων υποστηρίξει την κατάργηση του ασύλου που με τόσο φετιχισμό και δογματισμό έχει υπερασπιστεί, στο δικό της βασίλειο η άποψη είναι μία, οπότε τότε θα είναι περιττό και το άσυλο που το ήθελαν μόνο για την αντίσταση των ιδεών τους στην πλύση εγκεφάλου του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Πάντα έβρισκα ενδιαφέρον ένα μάθημα για την πολιτική βία, το οποίο βέβαια δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ποτέ, τώρα γιατί ένας φοιτητικός σύλλογος μπορεί να ζητήσει να αφαιρεθεί από το πρόγραμμα σπουδών τι να σας πω. Ίσως, γιατί δεν μπορούν να διαχωρίσουν που τελειώνει η πολιτική και αρχίζει η βία, ή το αγαπημένο ιδεολογικό τους θέμα, τι είναι μεγαλύτερη βία από τη βία του κράτους;
