Σχεδόν όλες: δεν είναι μεταξύ τους η Ουγγαρία, και από τη λοιπή Ευρώπη η Λευκορωσία. Αυτά είναι τα δύο φωτεινά παραδείγματα που πρέπει να ακολουθήσουμε, με αυτές να κάνουμε παρέα, κι ας απομακρυνθούμε από τους άλλους, τους συμμάχους μας και από όλη την Ευρώπη. Το μέλλον, άλλωστε, ανήκει στην Ευρασία, όπου οι χώρες της τωρινής Ευρώπης δεν θα είναι παρά απλά δωμάτια στην έπαυλη της Ρωσίας. Αυτή είναι η άποψη του κ. Ντούγκιν, του θεωρητικού που ακούει ο κ. Πούτιν, την οποία κάποτε δειλά ψέλλιζε και μια ελληνική κυβέρνηση. Θα θυμάστε ίσως, πρώτη πράξη του κ. Κοτζιά, μόλις είχε διοριστεί ΥΠΕΞ της αριστερής κυβερνήσεως, ήταν το βέτο, στα όργανα της ΕΕ, για τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας (εισβολή στην Κριμαία).
Τώρα όμως είμαστε οκτώ χρόνια μετά και ο πόλεμος που ξεκίνησε με την Κριμαία έχει γίνει πολύ πραγματικός και πολύ οδυνηρός. Τώρα δεν αρκούν ψελλίσματα και έμμεσες ή ημιεπίσημες διατυπώσεις γνώμης. Πόσο μάλλον που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού. Σε αυτή τη διαδικασία για τα μείζονα ζητήματα η φωνή των υποψηφίων χρειάζεται να ακούγεται, δυνατή και όσο γίνεται πιο σαφής. Κι όμως, περιέργως, οι υποψήφιοι τηρούν εδώ αιδήμονα σιγή, κι ας έχουν ήδη διανύσει πάνω από το μισό της προεκλογικής τους περιόδου.
